De trein rijdt niet hard, we doen er dan ook langer over dan met de bus. De reden is waarschijnlijk het slechte spoor, want we liggen schuddend in ons bed. Ik geloof dat ik de enige ben die echt een paar uur heeft geslapen, maar ook ik lig de helft van de nacht zeker wakker. Ik dacht even dat mijn arm uit de kom zou schudden, zo ging het tekeer. Om beter te slapen hebben we een flesje wijn gekocht en deze voor het slapen genuttigd, heeft dus niet echt geholpen. Rond 04.30 komen we aan op station Ha Noi, om niet verkeerd te lopen blijven we bij onze cabin wachten op onze chauffeur, die ook tijdig verschijnt. We lopen met hem naar zijn taxi voor de 2 uur durende rit naar Ninh Binh, tegen 07.00 komen we daar aan.

We worden afgezet bij een vertrekpunt voor een boattour bij Trang An. Het is daar een gekte van jewelste. Vele mensen willen vandaag varen, misschien heeft het weekend daar ook wel invloed op. Honderden bootjes liggen er klaar voor de toeristen. Bij het instappen moet je op je beurt wachten, maar verschillende locals proberen ons in hun bootje te krijgen, misschien verwachten ze van ons een hogere tip? Uiteindelijk zitten we in een roeiboot en al na een paar minuten varen we, ondanks de drukte, alleen in deze schitterende omgeving. De bergpartijen staan in nevelen gehuld en het water is erg kalm, er staat ook nauwelijks wind. Doordat ook in de grotten het water stil staat, krijg je een fantastische spiegeling in het water. Hierdoor lijkt het alsof je een gigantische diepe ruimte invaart. Pas als je dichterbij komt en het water rimpelt, zie je de werkelijkheid, alleen het deel boven water. Na 2 uur varen we terug naar het startpunt, waarvan nog steeds horden met mensen vertrekken. Als wij ze tegemoet varen, voornamelijk Aziaten, wordt er driftig gezwaaid en gegroet. Als een bootje niet spontaan zelf groet is een halve schreeuw van ons voldoende om ook hen in beweging te krijgen.

Het is nog vroeg en in ons programma staan nog een aantal suggesties voor de verder invulling van de dag. We twijfelen wat we gaan doen, maar onze chauffeur rijdt ons gewoon naar de volgende bezienswaardigheid. Zijn Engels is ronduit slecht, dus de communicatie laat wat te wensen over. Hij gaat naar Mua Peak, wij gaan dus naar Mua Peak. We dachten eerst dat we naar ons hotel zouden gaan, want we arriveerden bij een Eco Lodge, daar slapen wij vanavond ook. Maar dit is het beginpunt van een klim van bijna 500 treden naar een tempel hoog in de bergen. Wij stonden al bijna met onze koffers in de hand, die laten we nog maar even in de auto staan. Ieder in ons eigen tempo beklimmen we de berg. En dat is best wel afzien. Er komen mensen zeer bezweet terug naar beneden, dus weten wij wat ons te wachten staat. Vooral de laatste 70-80 treden zijn zwaar omdat de treehoogte 2x zo hoog is als normaal. Maar boven is het uitzicht fantastisch, we maken wat foto's en dan weer terug. Ook zwaar, omdat je je eigen gewicht op elke trede moet opvangen. We komen allemaal veilig weer beneden en daar nemen we een verse ananassap of colaatje met een lekker frietje erbij voor het zoutgehalte.

We vervolgen onze reis naar......ons hotel. We zijn behoorlijk moe na de nachtrit zonder nachtrust met de trein. Na het inchecken even een paar uurtjes rust en dan weer verder. Een paar honderd meter van onze Eco Lodge vandaan staat een pagode waar we, met wederom vele tientallen tamelijk luidruchtige Aziaten, een bezoek aan brengen. Aansluitend willen we nog naar het dorpje zelf toe. Ons hotel ligt een paar kilometer buiten het centrum van Tam Coc, een klein plaatsje bij Ninh Binh. We vinden die paar kilometer iets te ver na onze inspanningen van vandaag en besluiten voor 8 euro 4 fietsen te huren en rijden daar mee naar het dorpje. Een kopje koffie drinken en aansluitend een hapje eten en dan weer terug, is het plan. Tijden het eten begint het behoorlijk hard te onweren en regenen. Dat duurt minstens een uur, met als gevolg dat de straat voor ons restaurant totaal onder is gelopen, en wij moeten nog terug! Als het bijna droog is besluiten we toch maar terug te gaan. Met poncho's aan en fietsen zonder verlichting rijden we in het pikke donker terug. Gelukkig is er weinig verkeer en staat alleen de straat voor het restaurant blank en verder hier en daar wat grote/zeer grote plassen. Maar toch voelen we ons niet helemaal safe. Gelukkig gaat alles goed en leveren we een kwartier later onze fietsen in, blij en voldaan. Natte kleren uit en lekker naar bed.

Geschreven door OpReisNaar