Na het ontbijt (nog steeds french toast, eieren en koffie/thee) rijden we even na 8 uur aan naar Jackson, een rit van wederom zo’n 400 km. Na Ivo is nu ook Jacqueline bezig met een mindere dag, ze zit niet aan bij het ontbijt, zelfs geen kopje thee, en stapt wat bleekjes in de auto. Ivo heeft goed geslapen met 4 slaappillen (ja dan valt hier in de USA zelfs een bizon op zijn rug), en voelt zich ook iets beter. Hij stapt ook weer achter het stuur en is al gauw in zijn hum met jaren-70 muziek van mijn USB stick. Hij doet ook pogingen mee te zingen en te neuriën, maar dat kan hij beter niet doen (vind ik), want dat is toch slecht voor zijn keel?

Het rijden gaat vlotjes, de snelwegen en secundaire wegen zijn op zondagochtend nog uitgestorven. Iedereen zit in de kerk of slaapt lekker uit. Na twee uur stoppen we voor een plasbreak en een kopje koffie of thee, met stroopwafels. Ja, die Nederlandse lekkernij ligt hier gewoon in de winkel, met delfsblauwe wikkel en met molentjes erop. Voor het tweede deel heb ik achter het stuur plaatsgenomen en we rijden met een rustig gangetje verder op de geplande route. Af en toe stoppen we, want de natuur is hier prachtig, zelfs al een beetje herfstachtig, met rode en gele kleuren. Tegen 2 uur rijden we Jackson in, een leuk stadje met schilderachtige huizen en winkels, alles in de wild west stijl. Ook Jackson is een typische wintersport plaats, veel sport- en outdoorwinkels, gelegen tegen een bergrug waar de skipistes met kabelbanen zich duidelijk aftekenen.

Aan het eind van de middag rijden we verder naar ons hotel in Driggs. Onderweg komen we toch nog in een file terecht, geen echte, maar auto’s stoppen om foto’s te maken van een paar Moose’s (eland) langs de weg. Ook wij stoppen even om deze grote beesten te fotograferen, onze eerste echte wildlife, eekhoorntje niet meegerekend, van de vakantie. 10 minuten later rijden we weer en een half uur later staan we bij ons hotel. Onderweg zijn we een tweetal Thaische restaurants gepasseerd, dus besluiten we om dat vanavond maar te proberen. Bij de balie adviseerde het meisje ons het restaurant “Bangkok” te nemen. Dat wordt um dus. Daar aangekomen bleek het een ongezellig, cafetaria achtig eettentje. Jacqueline en Nicole vonden het niks, Ivo en ik dachten, wat maakt het uit en veel gezelliger zal het nergens worden. Toch op naar de ander, Teton Thai, en wat een verschil. De meisjes krijgen gelijk, niet alleen een echt gezellig en volledig vol restaurant, maar ook heerlijk eten. Jammergenoeg waren voor Ivo en Nicole 2 pepertjes, op een schaal van 5, toch 1 pepertje teveel.

Geschreven door OpReisNaar