Het begint standaard te worden. Tegen de ochtend komen we aan in Bratislava, de hoofdstad van Slowakije en half acht liggen we aan de kade. Dit is niet helemaal juist, want er ligt nog een schip tussen, in dit geval de Emily Bronte, ook van mijn 😉 rederij Scylla. Via dit schip moeten dan aan wal gaan. Even later komt er nog een ander schip aan onze zijde liggen, deze passagiers moeten dus over twee schepen naar de vaste wal. Wat in elk geval ook standaard begint te worden is het mooie weer. De hemel is strakblauw als we weer, na het ontbijt, op eigen gelegenheid de stad in gaan. Wederom maken we gebruik van de plattegrond van de reisorganisatie en gaan op stap, dit keer hebben we iets meer dan drie uur tot onze beschikking, want 12 uur gaan we verder naar Oostenrijk.

We lopen onder de nieuwe brug "Novy Most" door naar het Kasteel van Bratislava, dat is een flinke klim om daar te komen. En wie treffen we al boven aan, jawel onze reisgenoten die met excursie zijn meegegaan. Dit kasteel staat op een heuvel aan de westkant van de Slowaakse hoofdstad. Deze heuvel, aan de linker oever van de Donau, behoort tot de uitlopers van de Karpaten. Al sinds de steentijd is op deze heuvel een versterking te vinden. In 1811 vond een verwoestende brand plaats waarbij het kasteel in een ruïne veranderde en pas recent (1968) heeft men het kasteel weer hersteld. We vervolgen onze weg richting het oude centrum van de stad. Hier zijn enkele schilderachtige straten en mooie gebouwen behouden gebleven. We lopen langs de Michaeltoren (voor de liefhebber: in barokstijl) die deel uitmaakt van de oude stadsmuur. De Martinsdom is de grootste kerk in de stad: hier werden eeuwenlang de koningen van Hongarije en Oostenrijk gekroond. Voor we verder gaan drinken we een cappuchino op het plein, en wie lopen daar ook rond, jawel onze reisgenoten die met excursie zijn meegegaan. Via de diverse straatjes en pleintjes (een mooie en schone stad) gaan we richting ons schip terug. Toch hebben we nog een half uur over en besluiten, op advies van Alexander onze reisleider, nog even het nieuwe winkelcentrum aan te doen. Dit is een groot en modern winkelcentrum zoals zovelen. We verlaten aan de achterzijde dit centrum en lopen langs de Donau terug naar onze aanlegplaats. Vooral dit deel is erg mooi aangelegd, een soort stadspark aan het water, met veel restaurants en cafés. Vanwege het mooie weer zitten er veel mensen in dit park aan de Donau. Kwart voor twaalf zijn we terug, gelijktijdig met de bussen die net van excursie terug komen, echter wij hebben echter wat calorietjes extra verbrand. Precies twaalf uur vertrekken we naar Linz in Oostenrijk, onze volgende stop.

De middag zijn er geen verplichtingen, als dit allemaal al verplichtingen zijn. Dus gaan we na de lunch het dek op en genieten in zomerse kleding, met een boek heerlijk van de zon, en een beetje zwemmen natuurlijk. Tegen 4 uur is dit alles voorbij, want de lucht raakt bewolkt, zwaar, en de wind steekt ineens fors op. Zo fors dat we van het dek moeten, de tenten gaan plat, evenals de tafels en stoelen, en het dek wordt afgesloten. Dan maar op de kamer verder lezen, met een wijntje natuurlijk, tot aan het avondeten (een lekkere bami-goreng). Gedurende de tocht naar Linz moeten we behoorlijk wat sluizen door. Als je op de kamer bent is dat wel leuk, want als we de sluis invaren wordt het eerst erg donker en kijken we tegen een betonnen wand aan die dan langzaam naar beneden schuift voor het weer lichter wordt en je weer land ziet. Tegen 18.00 uur varen we langs Wenen, daarna wordt het snel donker en zien we niet veel meer. Het waait de hele avond nog erg hard maar gelukkig is dat voor ons aan boord nauwelijks merkbaar.

Bij elk diner krijg je de keuze uit twee of drie hoofdgerechten, zo ook vanavond. Gelet op de uitstekende Aziatische maaltijd eerder deze reis besluit ik te kiezen voor Bami-Goreng, zo ook onze tafelgenoot Ursel. Ik ben geen specialist op dit soort maaltijden maar weet natuurlijk wel dat dit pittig kan zijn. De rode peper die op de bami lag heb ik even laten liggen, eerst proeven, ....... en het mag wel iets pittiger, dus ik besluit de peper te snipperen en een beetje te gebruiken. In mijn ooghoeken zie ik, Jacqueline ook, dat Ursel de peper in zijn geheel opeet. Wij willen hem waarschuwen maar zijn te laat. Op onze reactie reageert hij gelaten: "ik vind pittig lekker". Als wij even later zijn rode, transpireerde gezicht zien, vragen wij ons dat toch af. Hij geeft toe dat de peper toch wel iets te pittig was.

Na het diner krijgen we nog een show voorgeschoteld van het personeel. Er wordt gezongen, gedanst en spelletjes gedaan. Ook wij worden "uitgenodigd" om bij een verhaal dat over een koning gaat een rol te spelen. We krijgen een functie toebedeeld en elke keer als de betreffende functie wordt genoemd moet je een rondje om je stoel lopen. Als eerste werd ik uitgenodigd en vervolgens werd ook een (te) hard lachende Jacqueline van haar stoel geplukt. Het meest gelachen hebben we om het lied de "Glocken von Rome". Een zangeres playbackte het betreffende lied en twee (jonge) mannen maakten het klokkengeluid. Dat deden ze met een pollepel tussen hun benen en een pan op hun buik, als ze de klokken moesten laten luiden deden ze hun benen uit elkaar zodat de pollepel tegen de pan sloeg. Als je ruim honderd ouderen de avond van hun leven wil bezorgen moet je dit lied ten gehore en ten beelde brengen, echt een succesnummer. Na deze gehele show zingt ook onze reisleider nog een paar mooie nummers, tegen elven is de show ten einde en gaan we naar bed.

Geschreven door OpReisNaar