Vandaag gaan we drie dagen naar Galibi, dit ligt op grensgebied van Suriname en Frans Guyana. Om 08.15 uur staan we in de lobby van het hotel en leveren onze sleutels en de overtollige bagage in. We mogen niet teveel bagage meenemen en omdat kiezen altijd een probleem is gebruiken we de checklist die we hebben gekregen. Jeffrey, roepnaam Jef, is voor de komende dagen onze reisleider. Hij is geboren en getogen in Galibi en is van de Carib-stam. Hij verteld ons in de bus niet alleen wat we onderweg zien, maar ook over zijn dorp en de bewoners. We gaan met de bus naar Albina en vandaar met de motorboot naar Galibi. Omdat het dorp erg afgelegen ligt zijn nog niet alle voorzieningen aanwezig. Elektra alleen 's avonds van 7 tot 11 uur, dat gaat misschien veranderen als er dit of volgend jaar zonnepanelen worden geplaatst. De waterkwaliteit laat ook nog te wensen over. We moeten flesjes water drinken, maar ook dit probleem wordt hopelijk binnenkort, door Belgen notabene, verholpen.

We zitten in een busje met 4 andere Nederlanders, Frans en Talina met hond Donna, zij zijn drie maanden reizende, Curacao en Suriname en Maria en Margot, 2 vriendinnen, zij reizen samen door Suriname. Halverwege de drie uur durende autorit stoppen we voor een koffie/thee- tevens plaspauze. En ondanks dat we nog een behoorlijk eind van de grens met Frans Guyana zijn verwijderd is hier een douane controlepost, er wordt hier gecontroleerd op voornamelijk illegale handel. Na deze post rijden we alleen nog maar door groen gebied, geen huizen of winkeltjes meer te zien. Maar met Jeffrey wordt het niet saai. Hij maakt graag rapmuziek en met regelmaat begint hij te zingen oa over kaaimannen. Hij speelt met een aantal dorpsgenoten in een klein bandje, maar helaas is kortgeleden de toetsenist naar Paramaribo gegaan en hebben ze nu alleen nog maar drummers/trommelaars en een bassist in opleiding.

We stoppen even in Moengo, een dorp van ongeveer 10.000 inwoners. In deze omgeving werd bauxiet gewonnen, voor de aluminium industrie, maar dat is inmiddels al weer lang geleden. Het is nu een dorp waar veel publieke gebouwen nu in vervallen staat verkeren. We stoppen even bij het Beatrix theater, ook dit is nu een bouwval. Het is ook het dorp waar Romeo Bravo, Ronnie Brunswijk, woont, maar dat is dan ook het enige "hoogtepunt". Even verder stoppen we bij het herdenkingsmonument: Moi Ana 1986. Hier werden tijdens de burgeroorlog 36 onschuldige burgers vermoord door het leger. Even na twaalven komen we in Albina aan bij Tante Agnes, hier eten we een broodje in afwachting van de motorboot die ons naar Galibi brengt. Dit duurt iets langer dan gepland, maar tegen twee uur gaan we onder de poncho, naar het 35 km stroomafwaarts gelegen Galibi. De Marowijne rivier is vrij open en zeker verder stroomafwaarts richting de zee wordt het water erg ruw. Als we met redelijke snelheid door het water ploegen spat het water frequent over ons heen. Na 1,5 uur komen we aan en krijgen onze kamers toebedeeld. Omdat we iets later zijn kunnen we meteen aan de warme lunch en hebben tot aan het avondeten een paar uurtjes voor onszelf.

Na het petite diner, kopje soep, gaan we om 22.00 uur weer aan de slag. Vanavond gaan we op zoek naar de grote Krape (soep) schildpadden. Deze kunnen we spotten op de stranden van het natuurreservaat Galibi. We varen met tegenwind en een vrij ruw water richting open zee en stoppen bij een eerste strand, tenminste dat is de bedoeling. De moter slaat af en vervolgens nog een keer. We drijven op deze manier wat verder van de kust af. Er ontstaat geen paniek, maar je merkt wel dat het wat stiller wordt in de boot. Nadat de moter weer is gestart en weer een paar keer afslaat is het ongemak merkbaar. In het pikkedonker op bijna open zee, zie we ons al reddeloos verloren. Het bereik van de GSM was al niet super, dat zal hier wel tot nul zijn gereduceerd. Uiteindelijk lukt het de motor weer aan de praat te krijgen en varen we op de kust aan. Als we op het strand staan worden er al weer snel grapjes gemaakt. Veel schildpadden zien we niet en er wordt besloten verder te varen. De zee is is hier nog een stuk ruwer en het water spat in ruime mate over ons heen. De poncho bewijst hier wel zijn waarde, desondanks zijn we allemaal behoorlijk nat. Op het tweede strand is het raak, er zijn verschillende duidelijke sporen van de waterlijn naar de rand van de begroeiing. De gidsen gaan op onderzoek met een rode lamp, om de schildpadden niet te verjagen, en komen even later terug met positief nieuws. In kleine groepjes mogen we kijken en zien een tweetal schilpadden gezusterlijk naast elkaar ieder ruim 100 eieren in een kuil leggen. We kijken er ademloos naar op slechts 1 meter afstand. Er wordt getracht een mooie foto te maken, maar zonder licht is dat toch moeilijk. Na 20 dagen moeten de eieren uitkomen en slechts 0,1% van de jonkies zullen het uiteindelijk overleven. Na nog een korte wandeling over het strand zien we nog een schildpad bezig met een kuil (nest) te maken. Iedereen heeft genoeg gezien en we keren terug naar de boot en varen, na nog een hapering van de motor, terug naar ons verblijf. Het is inmiddels 1 uur, we zijn nat en moe en zijn blij dat we naar bed kunnen. De natte kleding hangen we op de waslijn, morgen zal alles wel weer droog zijn.

Geschreven door OpReisNaar