Om acht uur staan we gereed met de koffers voor onze rit naar Siem Reap. We hebben een lange reis voor de boeg, want we moeten ongeveer 300 km rijden. Ook zijn er vandaag een drietal bezienswaardigheden ingepland. De eerste twee bezienswaardigheden zijn een Killingfield en het Genocidemuseum. Het Killingfield dat we bezoeken, Choeung Ek, is een van de 300 Killingfields in Cambodja en tevens de bekendste en ligt 15 km buiten Phnom Penh. Het valt op dat langs de doorgaande weg heel veel politie staat, even later zetten ze zelfs alle auto’s aan de kant. Dan zien we uit tegengestelde richting een viertal geblindeerde auto’s met hoge snelheid naar de stad rijden. De Koning of een hoge regeringsfunctionaris of de vrouw van de koning die gaat shoppen? Nadat de auto’s zijn gepasseerd stappen de agenten op de brommer of in een auto en gaan weg en wij kunnen verder. Op het Killingfield aangekomen lopen we met behulp van een audiotour over het terrein, langs bijzondere locaties en hun betekenis en de massagraven. Nog steeds bevinden zich in deze graven menselijke resten en hun kleding. Bij regen komen vaak nog resten boven de grond. Op het midden van het terrein bevindt zich een herinnerings-Stoepa. Een bouwwerk met daarbinnen duidelijk zichtbaar menselijke beenderen, gestapeld op 17 etages.

Na ruim een uur rijden we naar het Genocidemuseum, Tuol Sleng, onder het Rode Khmer bewind van Pol Pot beter bekend als het Interrogation Centre S21. Na 20 minuten rijden komen we aan bij dit voormalig schoolgebouwencomplex aan de rand van Phnom Penh. In S21 werden mensen gemarteld en gedood. Deze mensen waren, volgens het regime, tegenstanders van het bewind. Politieke tegenstanders, Intellectuelen, geleerden, mensen met bril, om de meest onduidelijke redenen werden mensen zonder proces opgepakt, gemarteld en vermoord. In dit complex zijn de cellen, martelwerktuigen maar ook foto’s te zien van de gevangenen. Er hangen ook foto’s van de laatste 14 omgebrachte gevangenen, deze werden vermoord net voordat de gevangenis door het regime werd verlaten. Slechts 7 gevangenen waren hier toen nog in leven, mensen die bepaalde skills hadden en nuttig waren voor het regime. Ook waren hier een aantal buitenlandse gevangenen, voornamelijk journalisten die niet tijdig het land hadden verlaten. Na een uur verlaten we dit museum.

We gaan naar de stoepa van Udong, onze laatste bezienswaardigheid vandaag. Udong was de hoofdstad van Cambodja voordat de vorige Koning Phnom Penh tot hoofdstad maakte. Onderweg is het erg druk, we staan op de smalle weg richting de tempel een half uur bijna stil. Als we er eenmaal zijn is een parkeerplaats de volgende uitdaging. Maar onze chauffeur heeft connecties en mag de wagen op een kleine parkeerplaats dubbel parkeren. Omdat we aan de late kant zijn krijgen we “orders” om met een uur weer terug te zijn. Een stoepa is een Boeddhistisch bouwwerk waar overblijfselen liggen, in dit geval die van de koningen. Om er te komen wordt een hele uitdaging, want de stoepa ligt op een heuvel. Met “slechts” 500 treden ben je boven. Uiteindelijk valt het mee ondanks de hitte en de drukte. Onderweg zien we hoe kleine aapjes de offers van de mensen jatten en opeten. Nadat we natuurlijk de mooiste plaatjes hebben geschoten gaan we terug naar beneden, gauw naar de zeer smerige WC en snel door naar Siem Reap.

De rit naar Siem Reap is nog lang en de chauffeur probeert er de vaart in te houden. We kennen inmiddels de manier van rijden in Vietnam, die van Cambodja is niet anders. Het rijgedrag van de chauffeur verschilt wel. De afgelopen dagen hadden we een rustige chauffeur die geen onnodige risico’s nam. Deze chauffeur is echt aan het jakkeren, hij haalt veel in, zelfs in de drukkere kern van een dorp. Ook zien we als hij inhaalt vaak een tegenligger vrij dichtbij. We manen hem rustiger te rijden, gelukkig begrijpt hij dat. Rond half zes, eind van de dag, worden de koeien binnengehaald. Vaak moeten ze dan de weg oversteken. Als we politie op de weg zien en een aantal koeien levenloos op de grond zien liggen, weten we dat het dus ook verkeerd af kan lopen. Ruim een uur rijden we in het donker en dat is niet prettig. Er is geen straatverlichting en de verlichting van het langzame verkeer is slecht, dus we zijn blij als we half acht bij ons hotel zijn. Even opfrissen en dan snel een hapje eten. In het restaurant van het hotel hebben ze het Khmer menu, dat blijkt een uitstekende keuze te zijn.

Geschreven door OpReisNaar