We staan weer vroeg op. We gaan naar Ho Chi Min stad of Saigon zoals voornamelijk de Zuid-Vietnamezen zeggen. We kunnen al vroeg ontbijten en laten zeker dit keer onze koffers door het hotelpersoneel naar beneden brengen. We zaten 4-hoog, zonder lift, dan moet je dat op onze leeftijd niet meer doen. 06.45 uur staat de taxi klaar voor onze rit naar het vliegveld van Danang. Het tijdschema is krap, zeker in de ochtendspits. Maar we redden het en het voordeel is dat we vrij vlot na aankomst meteen kunnen boarden. De vlucht duurt ongeveer een uur en verloopt tot aan het laatste stukje vrij normaal. Op het eind lijkt het of het vliegtuig te laag zit en geeft dus regelmatig gas bij. Dat maakt de approach wat onrustig. We landen met een forse touch down op de baan en meteen in de remmen om de afslag te halen, Vietnam Air is wat dat betreft echt een copy van RyanAir. Onze chauffeur staat al weer klaar en we zitten al vrij vlot in een gekoelde auto direct richting onze enige uitstapje van vandaag, de Cu Chi-tunnels (uitspraak: Koe Tsjie). Het is erg druk in deze stad met al die scooters en het duurt dan ook even voor we de stad uit zijn.

Er wordt geadviseerd oude kleding aan te doen, als je tenminste de tunnels zelf in wilt, en je goed met anti-mug in de smeren. Na eerst een zeer korrelige, heel oude zwart-wit film te hebben bekeken, incl verheerlijking van de lokale bevolking, krijgen we een gids die ons over het terrein rondleidt. Ondanks de commerciële aanpak van het geheel is het toch indrukwekkend wat we krijgen te zien. De lokale bevolking (van jong tot oud) en de Vietkong hadden in het bos een volledig ondergronds netwerk van tunnels en verblijven gebouwd in ruim 20 jaar. De tunnels hadden een gezamelijke lengte van 250 km en verbond meer dan 20 dorpen met elkaar. Het ondergrondse stelsel diende om te wonen, incl keukens waar gekookt werd, en te schuilen tegen de Amerikanen op de grond, maar ook tegen de bommen van de B-52 bommenwerpers. Ook werden vanuit de tunnels aanvallen uitgevoerd op de Amerikaanse grondtroepen. Er waren ook vergaderruimten, commandoposten en werkplaatsen. In deze werkplaatsen werden op de vijand buitgemaakte munitie omgebouwd tot boobytraps en dat ging regelmatig fout. Ook werd bamboe uit de jungle gebruikt om wapens en traps (vallen) van te maken. Om wat gevoel te krijgen bij het leven en verplaatsen onder de grond mogen de liefhebbers een meter of 30 onder de grond door een tunnel kruipen. Dit kan allen als je door je knieën gaat in de zgn "Duck-walk". De rondleiding eindigt bij een schietbaan, hier kan je voor vanaf 2,50€ per schot diverse types wapens proberen. Dat heb ik de afgelopen 40 jaar voldoende gedaan, dus laat ik dit aan mij voorbij gaan. Na afloop van deze interessante excursie krijgen we nog een minuscuul klein kopje thee aangeboden voor we weer vertrekken richting Ho Chi Min stad, naar ons hotel. Tegen 16.00 uur komen we bij ons hotel aan.

Na er lekker verfrissende douche gaan we nog even de stad in. Er is in Ho Chi Min stad een Hardrock Café en daar moet Jacqueline naar toe voor het o zo belangrijke speldje. Zij is nog steeds met Rob in sportieve strijd gewikkeld om daar waar een Hardrock Café aanwezig is een speldje mee te nemen (en een hapje te eten, de macho's ontbreekt niet) en voor de zekerheid maken we daar ook nog een fotootje van. Rob had natuurlijk een behoorlijke voorsprong, maar deze slinkt rap. Hij dweept met het speldje van Being, maar sinds onze Amerikareis (daar is Jacqueline begonnen) gaat het bij hem niet meer zo vlot, hij sukkelt een beetje in, 't zal de leeftijd wel zijn! Vandaag pakken we uit de top 10 van bezienswaardigheden ook en passent nog even de Notre Dame mee (grote gelijkenis met die van Parijs) en het postkantoor, ontworpen door Monsieur Eiffel, jawel van de Eiffeltoren. We blijven nu maar 1 dag in Ho Chi Min stad en reizen morgenvroeg door naar de Mekongdelta. Volgende week aan het eind van de vakantie komen we nog 1 dag terug, omdat we via deze stad een terugvlucht hebben naar Hongkong.

Geschreven door OpReisNaar