Na het ontbijt kunnen we even rustig aan doen. We worden elke ochtend wakker met een schone keuken. Gert-Jan laat zich van zijn allerbeste kant zien door de keuken elke ochtend opgeruimd te hebben. Voordat u als lezer denkt “dat is toch heel erg fijn”, dat is ook fijn en alleraardigst, maar het gaat hier om maximaal 4 glazen en een bakje van de pinda’s. Daarnaast beschikt dit huis over een vaatwasser, dus het hoeft niet. Maar ja, als je belabberd slaapt dan zoek je wat vertier, dus ga je lekker 1 minuutje afwassen/afdrogen. Maar goed, leven en laten leven, toch?

Vanmiddag om 1 uur hebben we onze volgende activiteit; een toertocht met de snowscooter. Tot die tijd lezen we wat, babbelen we wat, snoepen we wat en al snel is het tijd voor het omkleed ritueel (zie verslag 11 februari) en vertrekken we naar het meldpunt bij de snowscooter parkeerplaats. Maar dan zijn we nog niet helemaal goed gekleed want op locatie krijgen we nog een baklava, ik word gecorrigeerd, balaklava, zeg maar een inbrekers muts en een helm uitgereikt. We vormen een vrij grote groep met 17 personen, dat betekent ook veel snowscooters en dat is niet altijd even gunstig. Na een korte uitleg over de werking van het apparaat, de veiligheidsinstructie, wat indicaties over de maximale snelheid (30-40 km/u) en de beoogde route begeven we ons naar een eigen scooter. Jacqueline en ik rijden samen en Gert-Jan rijdt met ………niemand😏. Ylva wilde eerst niet mee, maar toen ze de knappe Finse gids zag besloot ze aan hem een lift te vragen voor deze toer en dat werd gehonoreerd.

Na een kwartier volgt de opdracht motoren starten, een beetje een Le Mans start, maar dan iets langzamer. De voorste gids rijdt aan en de rest volgt hem het bospad op het bos in. De voorste gids bepaald ook het tempo, dachten we. In feite klopt dat ook, maar hij past de snelheid aan aan de langzaamste bestuurder. Er is natuurlijk altijd een langzaamste rijder, maar met zo’n grote groep is de kans op een echt langzame rijder natuurlijker groter. En ja hoor, na 10 minuten staat de hele groep stil en worden twee slome duikelaarsters van de scooter gehaald en verdeeld over de nog lege plekken in het peloton. Volgens Gert-Jan kwam hun maximale snelheid niet boven de 10 km/u uit, vaker was het maar 5 km/u. Ja, dan zijn niet voor het donker thuis of halen we zelfs onze vlucht morgenochtend niet eens. Daarna gaat het wat voorspoediger, in het bos zo’n 10 - 20 km/u en op de vlaktes 30- en heel soms 39 km/u. 40 km/u vindt Jacqueline veel te hard, dus dat doe ik ook niet 😉. Op het laatste stuk van de eerste etappe beklimmen we een colletje van de …. categorie. Een prachtige rit in een hagelwitte omgeving met bovenop de heuvel een prachtig uitzicht. We krijgen opdracht de motoren te stoppen en kunnen zo 15 minuten genieten van het prachtige uitzicht. Voor de liefhebbers staat er op het hoogste punt een uitkijktoren, wel een tikkie glad, maar ook een mooi uitzicht.

Daarna is het weer opstarten en rijden we langzaam, met wat meer tussenruimte, de heuvel af. Onderaan de heuvel staat een restaurant, met wc voor de liefhebbers, voor een rustpauze. Het is een restaurant met een beperkte kaart, zeg maar zeeeer beperkt: koffie/thee/bessensap en een donut, maar wel gratis. Na een half zetten we onze helm weer op en doen onze winteroverall weer dicht voor de terugrit. Zelf heb ik het helemaal niet koud gehad, mede vanwege onze uitstekende uitrusting en dikke leren wanten. Nou moet gezegd dat de handvatten van het stuur ook lekker warm waren, zo warm dat ik het door de dikke handschoenen kon voelen. Met de terugtocht bestond ook de mogelijkheid van bestuurder te wisselen. In een zeer enkel geval werd dat ook gedaan en dat kwam de snelheid helaas weer niet ten goede. Op de open vlakte viel dat nog wel mee, maar in het bos bij elk bochtje en bij elk heuveltje ging de snelheid ver terug. Het peloton van snowscooters bewoog als een harmonica door het bos, soms was de onderlinge afstand 10-15 meter, dan weer reden we bumper aan bumper. Maar goed we zijn met de hele groep toch veilig aangekomen. De scooters worden netjes achter elkaar geparkeerd en de helm en baklava ingeleverd. Dit keer helaas geen “Fins scooter driving license” gekregen🙁.

We lopen terug naar ons huisje en beginnen alvast de koffers te vullen. Morgenochtend gaat de wekker om 6 uur om vervolgens om 7 uur snel te ontbijten. Om 7.30 met de bus naar het vliegveld van Kuusamo waar we om 11 uur lokale tijd met Transavia (HV 407) vertrekken. We vliegen noordwaarts naar het vliegveld van Ivalo voor een extra tussenstop, daarna terug naar Schiphol waar we rond 3 uur ‘s middags zullen landen.

Geschreven door OpReisNaar