Op onze laatste dag in Paramaribo genieten we van ons laatste heerlijke uitgebreide ontbijtbuffet in ons hotel. We worden door de hotelshuttle om half vier naar het vliegveld gebracht, onze KLM Boeiing vertrekt om half acht. Twee kamers mogen we wat langer houden, zodat we ons net voor vertrek nog even kunnen opfrissen. Ik zit in de lobby mijn verslag bij te werken in afwachting van de komst van "mijn arts". Na het telefonisch consult voor mijn oogontsteking heb ik in het hotel gevraagd naar de rekening van de arts. Ik begreep dat een telefonisch consult gratis was, verzorgd door het hotel. Dat vond ik natuurlijk fantastisch, maar gisteravond lag er een brief op de kamer dat de arts mij toch wilde spreken. Daar mijn oog het nu weer goed doet heb ik aangegeven dat ik de dokter niet meer hoef te zien. Toch kom ik daar blijkbaar niet onderuit, de dokter verschijnt om 10 uur. En inderdaad, het enige wat hij voor mij heeft is de rekening, hij kijkt of vraagt niet eens meer naar mijn oog! Ik vraag mij af of ik het verkeerd heb begrepen. Mag de dokter nu hij mij life heeft gezien gewoon een consult in rekening mag brengen? Nu is een bedrag van 30 Euro natuurlijk niet wereldschokkend, maar toch! Ach, ik denk maar zo, het is Paramaribo!

We doen het rustig aan tot vertrek. Simon en Jacqueline gebruiken de tijd om bij een bloemenshop een paar bloedhouten schalen te kopen. Nicole en Ivo gaan naar Zus en Zo, naast het restaurant hebben ze daar ook een kleine Art Galery, en ook zij kopen een leuke herinnering aan Suriname, een ingelijste tekening. Als we ons hebben omgekleed en de kamers hebben verlaten drinken we nog wat voor we door een taxi worden opgehaald. Half vier vertrekken voor de vijf kwartier durende rit naar het vliegveld. We zijn al even onderweg als Nicole tot de ontdekking komt dat ze haar telefoon in het hotel heeft laten liggen. Deze had ze neergelegd in de lobby bij een stopcontact om op te laden. Deze zal nu wel vol zijn. Er wordt naar het hotel gebeld en wordt vrijwel direct ook gevonden. Maar wat nu? Terugrijden zou te lang duren, met het risico van het missen van de vlucht. Kijken of er nog iemand in het hotel is die ook moet vliegen en dus de telefoon kan meenemen. Of een taxi achter ons aansturen die de telefoon op het vliegveld aflevert. Het hotelpersoneel gaat ermee aan de slag, we worden zo teruggebeld. Even later gaat de telefoon, met uitstekend nieuws. De crew die ons terugvliegt zit in het ons hotel en neemt de telefoon mee. Beter kan niet. Met een gerust hart en een rustige Nicole rijden we verder naar het vliegveld. We waren al ingecheckt dus we hoeven alleen de bagage maar in te leveren, desalniettemin duurt dat een eeuwigheid, en dat terwijl er bijna 400 man in de Boeiing 747 gaan. Ook de douane gaat met een enkele post niet snel evenals de security check met 1 scanner. Als we in de vertrekhal zijn aangeland zien we inmiddels de KLM-crew al staan en even later wordt Nicole opgeroepen om zich te melden. We zien dat ze haar telefoon krijgt overhandigd en met een big smile loopt ze weer naar ons toe. Ik zeg maar zo, ook dit is Paramaribo!

Na een klein uurtje in de vertrekhal te hebben gewacht vertrekken we redelijk op tijd voor onze 8 uur durende vlucht, over de Atlantische Oceaan, naar Schiphol. Het bekende ritueel gaat beginnen: beetje eten, beetje drinken, filmpje kijken en proberen een beetje te slapen.

Geschreven door OpReisNaar