Vandaag moeten we op tijd weg, want we rijden met de oude stoomtrein en oude Coach (rijtuig) van de Durango & Silverton Narrow Gauge Railroad maatschappij (sinds 1881). Een half jaar geleden hebben we 4 treintickets gekocht voor deze bijzondere rit op vrijdag 5 oktober. Er wordt bij dit soort activiteiten op de website geadviseerd om tijdig te boeken, dat klopt in dit geval ook wel, want de trein zat helemaal vol. Door het vroege boeken konden we ook onze voorkeur voor een zitplaats opgeven en dat was, ook op advies, de rechterzijde. Zo’n 90 % van de 48 mijl lange en 4 uur durende rit zijn rechts de mooiste vergezichten en zicht op de rivier. We zijn even na achten op het station en ruilen onze emailtickets om voor echte tickets. We lopen het perron op en wachten tot we kunnen boarden. De omroeper maakt daar een spelletje van door in zijn omroepbericht te eindigen met: Board ..........Now. Er vindt geen run plaats, maar wij zitten toch als een van de eersten op onze plek in Coach number 22.

Even later gaan we met veel stoomlawaai rijden, het hele dorp zal weten dat de trein vertrekt. We rijden met een rustig gangetje weg, een tempo dat de hele rit ongeveer hetzelfde zal zijn. We boffen wederom met het weer, de zon staat strak aan de geheel wolkenloze hemel. ‘s Ochtends is het nog wat kil, maar geleidelijk aan wordt het comfortabeler. Er worden natuurlijk veel foto’s gemaakt. Dat kun je doen vanaf je zitplaats, het raam kun je een stukje openschuiven, maar dat is niet ideaal. Er is een open Coach, maar daar is het vrij druk. Je kunt ook tussen de wagons op het platform gaan staan, deze plekken zijn vaak vrij (formeel mag je hier niet staan), maar hierdoor kun je makkelijk van links naar rechts, vooral in bochten kun je mooie foto’s van de trein zelf maken. We stoppen onderweg 2 keer om water te tanken. Na 4 uur heen en weer schudden, beetje babbelen met de Amerikaanse medepassagiers, komen we aan in Silverton, op zo’n 9300 feet hoogte.

Silverton verkreeg haar naam door het zilver wat er in mijnen werd gedolven en later gevolgd door goud. In de jaren negentig van de vorige eeuw werd de laatste mijn gesloten. Het stadje richt zich nu vnl op toeristen. De trein rijdt van mei tm oktober, dus het seizoen loopt nu ten einde. Wij merken dit ook want veel winkels zijn al dicht en in de winkels die nog open zijn wordt veel korting gegeven. Maar wij hebben er een leuke middag. Rond 3 uur stappen we in de bus, weer 4 uur in de trein terug was iets teveel van het goede, en zijn ruim een uur later terug in Durango. We lopen nog wat door de stad en Jacqueline en ik besluiten nog wat te drinken in de Diamond Belle Saloon. Een echte Saloon, want de helft zit er met cowboyhoeden op en het bedienend personeel is gekleed zoals dat vroeger in een saloon gebruikelijk was, nl schaars. Na een half uurtje zien we een pianist plaatsnemen achter een echte saloon piano. Weer even later komen 2 frivool geklede dames de boel op stelten zetten. Nog wat later komt Sherrif met zijn rechterhand met veel kabaal de saloon binnen, ze zijn op zoek naar een hele lelijke een-oogige boef, die 7000 dollar had gestolen, of wij hem hadden gezien. Als hij weg is komt even later de betreffende boef met twee companen de saloon binnen. Een confrontatie kan niet uitblijven. Er lijkt een schietpartij in de saloon plaats te vonden, maar de eigenaresse eist met een wapen in haar hand, dat ze buiten de boel maar moeten uitvechten. Uiteindelijk worden de boeven en de hulpsherrif doodgeschoten. Dan komt er een wending in het verhaal. De frivool geklede dames schieten de Sherrif ook dood en gaan er met de 7000 dollar vandoor.

We zoeken Nicole en Ivo op, gaan nog wat eten en vervolgens terug naar het hotel. Al met al een heel mooie dag geweest.

Geschreven door OpReisNaar