De ochtend breekt weer aan, met elke paar uur een paracetamolletje kom ik de nacht door. Erg fit voel ik me nog niet, maar een pil van Nicole helpt me aardig op de been. Even na 9 uur lopen we naar de ontbijtruimte, blijkt dat men al is gesloten! Maar van een zeer vriendelijke Bonnie mogen we nog koffie/thee tappen, beetje frisdrank en nog muffins. De eerste paar uur overleven we wel. We raken met haar aan de praat en als ze hoort dat we op doorreis zijn naar Buffalo adviseert ze ons de weg 14 A (alternate) te nemen. Deze weg voert ons over de Bighorn National Forrest, een mooie route met veel vergezichten. Voor we de stad uitrijden stoppen we nog even bij een gigantische Wallmart, vooral gigantisch vergeleken met de plaats Cody. Nog even wat voedsel, frisdrank, pillen en “leuke” Amerikaanse kleding inslaan.

We rijden Cody uit op naar onze volgend bestemming. We slingeren door het fraaie landschap en zien in de verte Bighorn National Forrest al liggen. Uiteindelijk beklimmen we dit bergmassief, met soms stijgingspercentages van 10 procent. Op verschillende punten stoppen we ivm het mooie uitzicht. Zo ook bij een Observation Point op 9430 feet hoogte, voor ons waarschijnlijk het hoogste punt. Midden op de bergrug ligt een bar/restaurant waar we stoppen voor een hapje en drankje. En dan weer naar beneden. Dat zal met ongeveer dezelfde percentages zijn. Voor ons geen groot probleem, voor vrachtwagens wel. Er zijn altijd in de bergen plekken waar zij hun remmen moeten controleren voor de afdeling. Na 10 minuten worden we door een bestuurder gemaand rustig aan te rijden, een hert, een eland, we weten het niet. Nee, in de bocht ligt een joekel van een vrachtwagen op zijn kant, waarschijnlijk pas net gebeurd want er zijn nog geen hulpdiensten aanwezig. Wij vragen of we kunnen helpen, maar gelukkig is de chauffeur ongedeerd (wel in shock) en de hulpdiensten zijn onderweg. We rijden verder en er komen ons ambulances, politiewagensen brandweerwagens tegemoet. Wat nog ontbreekt is een hele grote kraan om de vrachtwagen overeind te zetten. Ergens boffen we dat we er net voorbij zijn, want als men gaat takelen kan je zomaar een paar uur vaststaan.

Tegen half vier rijden we Buffalo binnen en gaan direct naar het hotel. Even later rijden we het centrum in om nog wat winkels te gaan bekijken. Tijdens onze koffiestop vandaag kregen we een tip om naar de Occidental Saloon in Buffalo te gaan, want op elke donderdag is er om 7 uur altijd een Bluegrass Jam. Er wordt life muziek gespeeld en wie zin heeft doet mee. Dus dit is echt iets voor Ivo. De gitaar gaat mee de stad in en gaan bijtijds naar de Saloon om een hapje te eten en hebben dan ook alvast zitplaatsen, want het zal er wel druk zijn. Als we klaar zijn met eten en de jam sessie begint pakt Ivo zijn gitaar en neemt plaats tussen de locals. De muziek heeft een heerlijke country deuntje, dus voor ons drieën is het ook een gezellige avond. Na een uurtje verteld Ivo dat hij zich heeft aangemeld om ook een “eigen” verzoek nummer te mogen spelen en zingen. Hij is niet direct aan de beurt, maar na ruim een half uur gaat het dan toch gebeuren. Wij krijgen “opdracht” om alles te filmen (actie: Nicole) en te fotograferen (actie: Jacqueline en Henk). Wij zitten klaar, maar de batterijen van onze mobieltjes en foto apparatuur zijn bijna leeg. Dus maar hopen dat Ivo zijn bewijsmateriaal geleverd krijgt.
Even later is hij aan de beurt en introduceert zichzelf als Ivo uit Belgium, met het nummer Bad Moon Rising van de Creedance Clearwater Revival. Een daverende ovatie valt hem al ten deel bij deze aankondiging. Het nummer verloopt vlot en Ivo vraagt eenieder het refrein mee te zingen. Aan het eind krijgt hij nogmaals een daverend applaus en wij vinden dat geheel terecht. Trots als een pauw loopt hij met zijn gitaar de “stage” af. Onderweg naar het hotel is nog duidelijk merkbaar dat hij onder invloed was en is van adrenaline.

Geschreven door OpReisNaar