Het beloofd weer een mooie dag te worden, toch starten we de dag rustig. Na het ontbijt doen we ieder even ons eigen ding. Ylva en Gert-Jan blijven “Rund um Hause”, Jacqueline en ik maken een wandeling richting de camping naast het meer. Mogelijk dat dit vanavond onze plek wordt om het Noorderlicht te ervaren. Onderaan de ski-piste nemen we een kop koffie en een kop heet water (geen theezakjes🙁) en zijn tegen 1 uur terug. Uiterlijk kwart voor twee moeten we bij de restaurant staan om naar onze middag activiteit te gaan en dat vergt wel wat voorbereiding. Naast een complete thermo-ondergoed laag, 2 paar sokken, vest/trui, sjaal/kraag, 2 paar handschoenen, bril, muts/pet en de iets te grote snowboots (“dat is goed, want lucht isoleert”) volgt als laatste de oversized winteroverall, met kruis tussen de knieën. Het eindresultaat is wel zichtbaar op de foto.

Rond 2 uur komen we aan op de husky-range en krijgen een briefing over de honden, de slee’s en de do’s en don’ts. Vooral hoe en wanneer te remmen wordt benadrukt, dit komt n.m.m. niet zo nadrukkelijk naar voren. Bij de rondvraag had Jacqueline de enige, en naar later zou blijken, juiste vraag van de dag. “Wat doe je als passagier als de bestuurder van de slee valt of niet meer in staat is de slee actief te sturen/remmen?” Het antwoord: “zitten blijven!” Deze vraag was voor haar belangrijk daar zij een paar jaar geleden als bestuurder de controle over de slee verloor en de husky’s er als een speer vandoor gingen. We lopen met de hele groep, 20 personen - dus 10 slee’s, richting de blaffende honden en worden per slee ingedeeld. De 2 begeleiders bevestigen 5-6 honden met hun tuigje aan een slee. De begeleiders zelf zitten ieder op een snowscooter, 1 voorop de pack en 1 achteraan. Zij hebben met walkietalkie’s contact met elkaar zodat zij bij calamiteiten elkaar kunnen informeren. Ook dit komt later van pas!

Rond half drie gaan we op weg. De groep met 10 slee’s is eigenlijk wat aan de grote kant. We moeten regelmatig stoppen om de groep bij elkaar te houden met als gevolg dat de enthousiaste en wild springende husky’s met elkaar in de knoop raken. Eén van de begeleiders springt dan van zijn scooter en verhelpt het probleem. Maar uiteindelijk is de hele groep toch in beweging en rijden we door een wit en licht glooiend landschap. Achter onze slee stuurt Gert-Jan zijn slee , met Ylva als passagier, achter ons aan. Soms wordt er geprobeerd een foto van elkaar te maken, maar we zijn gewaarschuwd dat het je telefoon kan kosten als je buitenboord hangt.

Als de honden lopen dan blaffen ze niet en is het heerlijk genieten van de rustige omgeving. Wat de honden wel doen tijdens het lopen is plassen en poepen. Ze proberen dat dan op de gebruikelijke manier te doen, maar de 5 collega’s stoppen niet. Je ziet de honden dan in de meest vreemde houdingen hun behoefte doen. Na 3 kwartier is er een pauze ingelast en wordt er een vuurtje gemaakt. Er worden 2 ketels water opgezet, 1 voor koffie en 1 voor warme bessensap, en wij krijgen allemaal een spies om een worstje boven het vuur te bakken. Gelukkig zijn deze al voorgegaard, want de meeste worstjes worden voornamelijk zwart. Het zwarte vel gaat er makkelijk af en met een beetje ketchup of mosterd is de smaakt het worstje best. Na wat foto’s van elkaar gemaakt te hebben rond het vuurtje, gaan we na een half uurtje verder.

De zon staat inmiddels laag aan de horizon en we zien de lucht mooi rood kleuren. En zonder bewolking laat ook de volle maan laat zich mooi zien. Kortom een verraderlijk en verblindend licht voor alle bestuurders van de slee’s. Als we wederom voor een akkefietje moeten stoppen gebeurd het onvermijdelijke. Ondanks dat ik op de rem sta besluiten de honden in 1 gemeenschappelijke inspanning gas te geven met als gevolg dat ik plotseling zonder slee in een mooi wit landschap sta (met rode lucht en volle maan 😊). In de wetenschap dat Jacqueline volledig op haar taak is berekend (zij heeft waarschijnlijk als enige het antwoord op haar vraag onthouden), berust ik in mijn lot en ren achter mijn slee en mijn Jacqueline aan. Dat valt niet mee in een winteroverall met je kruis op je knieën en veel te grote snowboots. Zonder een extra poppetje op de slee lopen die husky’s verrekte snel. Die ga ik echt niet inhalen. Voor mij zie ik de slee met Jacqueline een van de voorgangers inhalen, misschien worden we nog wel eerste 😂. Maar goed, verder komen ze niet, de husky’s staan netjes stil bij de daaropvolgende slee en de voorste begeleider heeft de controle over de slee overgenomen. Na een sprint van een paar honderd meter kwam ik slechts iets later bij mijn slee aan, volgens mij in een seizoens “best time”, met deze kleding. Ik bedank de begeleider en neem de controle over Jacqueline weer terug. We vervolgen onze weg naar het eindpunt alwaar de sledes op de parkeerplaats worden gezet en de honden weer aan de ketting worden gelegd.

Het blijkt dat vrijwel iedereen het “incident” heeft gezien en met open mond heeft staan kijken. Vol bewondering spreken ze over mijn actie en mijn tomeloze inzet om Jacqueline te redden. Ook de begeleiders zijn onder de indruk en ik krijg onder toeziend oog van de hele groep als enige tot nu toe dit jaar het hoog aangeschreven “Husky driving Licence” uitgereikt. Zo zie je maar, nooit, maar dan ook nooit opgeven.

Na dit avontuur genieten we in het restaurant van het avondmaal met wijntje en biertje (hebben we wel verdiend) en proberen vanavond laat toch maar weer het Noorderlicht te aanschouwen. Om half elf kleden we ons dik aan en gaan de kou tegemoet. Een kwartier later staan we bij een camping aan een bevroren meertje. Hier hebben we een ruim zicht in noordelijke richting. De Aurora en de noorderlicht apps voorspellen een grote kans op het noorderlicht en de hemel is wolkenloos. Helaas schijnt de maan volop, dus de avond is relatief licht, zeker met de witte sneeuwvlakte. Even later zien we de eerste witte vegen aan de hemel, dus niet groen/blauw-achtig. Op de foto zijn ze beter te herkennen. Hier moeten we het mee doen. Morgen zal ik de beste foto laten zien. Het is inmiddels na twaalven, dus nu lekker slapen.💤

Geschreven door OpReisNaar