We zitten al vroeg aan het ontbijt want we maken een Tour langs de voormalig gedemilitariseerde zone, de DMZ en het authentieke dorpje Phuoc Tich. Om 7 uur rijden we aan, maar nog voordat we de stad uitrijden gaan we eerst nog even pinnen. Dat blijkt niet eenvoudig, bij de eerste 3 ATM’s komt er geen geld uit. Of gewoon kapot, of accepteert onze pas niet, of geen geld beschikbaar, pas de vierde automaat geeft ons vandaag de gewenste financiële onafhankelijkheid. Na 2 uur rijden komen we op onze eerste bestemming van de DMZ, de Vihn Moc tunnels. Het is er nog erg rustig, we zijn zeg maar de eersten. De tunnels kennen 3 niveaus; niveau 1 tunnels om te verplaatsen, 2 om te wonen/leven en 3 om te schuilen (tot wel 18 meter diep). We gaan een tunnel 2 niveau binnen en komen daar verschillende woon- en leefsituaties tegen, inclusief een hospitaal en een vergaderruimte. De tunnels waren gebouwd in rode, stevige grond, maar zijn nu uit veiligheidsoverwegingen verstevigd nagebouwd. Ook de gemiddelde hoogte is aangepast ivm de rondleidingen. Hier kunnen we weliswaar iets gebukt, maar toch redelijk normaal in lopen. Dit in tegenstelling tot de tunnels in Zuid Vietnam, daar kun je je slechts gehurkt verplaatsen. Als we weer buiten komen zijn de grote hordes toeristen inmiddels gearriveerd.

Wij rijden naar de oude grensovergang, naar de Hien Luong brug over de Ben Hai rivier. Deze rivier vormde lange tijd de scheiding tussen Noord- en Zuid Vietnam. Tijdens de scheiding werd hier een soort koude oorlog gevoerd. Bouwde de ene zijde een vlag op een 1 meter hoge sokkel, deed de andere zijde dat op een 2 meter hoge sokkel, waarop de ander de sokkel weer tot 3 meter verhoogde. Ook werd over en weer propaganda gespuid en om de ander te overstemmen werd de maat van de omroepinstallatie steeds verder vergroot. Het grootste drama was wel dat door deze situatie families waren gescheiden. Nadat de Amerikanen waren vertrokken en Vietnam weer één werd kwam hieraan een eind. Voordat we verder gaan naar Phuoc Tich stoppen we voor een lokale lunch. Opnieuw zitten we net op tijd aan tafel, want als de borden voor ons worden neergezet komt er al weer een bus met toeristen aan om te eten. Na het eten zijn we vrij snel in Phuoc Tich en krijgen een rondleiding van een jonge gids. De geschiedenis van dit dorpje gaat terug tot in de 15e eeuw en kwam in de 19e eeuw tot bloei. Zij werden de hofleveranciers van potten en potjes voor de koninklijke familie. Die gouden tijden zijn inmiddels voorbij, er is nog maar 1 familie die aardewerk maakt. Verder is er weinig economische activiteit en dat betekent dat de jongeren hier niet langer blijven. Nu wonen vooral ouderen in dit dorp en gelet op het feit dat de jongste zoon in Vietnam voor de ouders zorgt als zij dat zelf niet meer kunnen, betekent dat tenminste 1 kind met zijn familie ooit terugkeert. Tijdens onze rondleiding zijn we te gast bij een ouder koppel. Het oogt wat vreemd als de oude man ons tegemoet komt in zijn pyjama, misschien net een middagdutje gedaan, maar gastvrij is hij en zijn vrouw zeker. We krijgen minuscuul kleine kopjes thee aangeboden en heerlijke gember/suiker snoepjes. Ook worden er bananen, net geplukt, op een schaal gepresenteerd. We krijgen ruim de tijd om via onze gidsen met vooral de man te praten. Onze rondleiding in dit dorpje komt ten einde, we stappen in ons busje en gaan terug naar ons hotel. ‘s Avonds eten we nog vroeg een hapje want de dames hebben om 8 uur nog een hot-stone behandeling. Op de kamers maken de mannen de koffers al in orde want morgenvroeg vertrekken we al naar het vliegveld van Huè.

Geschreven door OpReisNaar