Internationaal

Ik had me gisteren 'aangemeld' om het diner in de herberg te nuttigen. Ik zat aan een erg internationaal getinte tafel.

De dame waarmee ik gisteren bij Leonardo's al kennis gemaakt had komt uit Canada. Er was een oudere Nederlandse vrouw uit Zeeuws-Vlaanderen, een jonge vrouw uit Hamburg (Duitsland), een jong stel uit de buurt van München (Duitsland) en een stel uit Australië. Engels was aan onze tafel de voertaal.

Daarnaast waren de Italiaanse veelprater met zijn kameraad ook aanwezig. Zij zaten aan de 'Italiaanse tafel'.

Onder het genot van voorafjes, soep, spinazie met worst en een hartige taart kwamen allerlei onderwerpen aan bod. Maar toch ook vooral het wandelen.

Iedereen was moe, maar voldaan na de etappe van vandaag.

De gastheer gaf alvast wat tips over Stia, de eindbestemming van de etappe van vandaag.

Na een goede nacht gaat mijn biologische wekker toch weer vroeger dan gepland. Ik doorloop rustig mijn dagelijkse ritueel. Daarna maak ik mijn eigen ontbijt in de keuken van de accommodatie.

Daar zit de wandelaarster uit Canada al aan haar yoghurtje. Ze is een overnachtingsplek voor over twee dagen aan het reserveren, maar het valt niet mee vertelt ze. Ik ben blij dat ik me daar niet druk om hoef te maken. Hoewel ....

Er zijn al meer wandelaars wakker. Zij ontbijten in een bar of maken ook hier zelf hun ontbijt.

Het ziet er buiten ook weer veelbelovend uit. Dit belooft een mooie dag te worden.
 

Prachtig

Vandaag heb ik een relatief korte etappe voor de boeg. Zoals ik echter al eerder aangaf zegt de hoeveelheid kilometers in heuvelachtig gebied echter niet altijd alles.

Waar ik vooraf aan de etappe het idee had dat het vandaag vooral bergafwaarts zou gaan, kwam deze veronderstelling niet helemaal uit.

Het ging vandaag namelijk redelijk op en af. Per saldo wel naar beneden overigens.
Het weer was fantastisch en hoewel ik door de bomen weinig mooie vergezichten heb gezien, was de route ook erg fraai.

Ik vertrok vanochtend ongeveer gelijktijdig met het Australische koppel. Die zag ik onderweg ook nog terug toen ik een pauze nam.

De Nederlandse vrouw uit Zeeuws-Vlaanderen was al voor mij op pad. Haar haalde ik in toen ze haar veter stond te strikken. Zonder dat te willen liet ik haar schrikken toen ik haar een goedemorgen wenste.

Ze vertelde me al de nodige wandeltochten ondernomen te hebben. Een zeer ervaren wandelaarster dus. Ze laat haar bagage dagelijks naar het volgende adres brengen, aangezien haar rug het dragen van een zware rugzak niet meer aan kan. Ze kan daardoor nu iedere dag volstaan met een beperkte rugzak. Wie niet sterk is, moet slim zijn.

We kregen het ook nog over de soms wel erg gladde afdalingen. Daarover zo meer.
 

Bergbeekjes

Zonder dat ik het door had gehad, had het volgens het Australische koppel gisteren overdag nog een flinke bui geregend. Zij liepen op dat moment nog de route van gisteren en waren aardig nat geworden. Ik was op dat moment waarschijnlijk al binnen.

Ik ben blij dat er na de regendag met mijn glijpartijen niet veel regen meer is gevallen.

Vandaag moet ik namelijk wat bergbeekjes oversteken. Als ik het routeboekje én de host van het overnachtingsadres in Consuma moet geloven (en ik heb geen enkele reden om dat niet te doen trouwens) kan een klein bergbeekje na enkele regendagen veranderen in een woeste bergbeek. Waar je dus ook niet zomaar overheen komt.

Gelukkig is het vandaag bij alle bergbeekjes gelukt om over boomstammen en stapstenen droog de overkant te bereiken.

Nu ik op mijn kamer in Stia deze blog zit te schrijven valt de regen overigens flink naar beneden. Ik hoop dus dat mijn ervaring van vandaag ook morgen en de dagen erna de ervaring blijft.
 

Stokken

Zoals ik al eerder schreef kan het onderweg aardig glad zijn door het zand wat op de rotsige bodem ligt en wat door water modder wordt.

Ik merk vandaag in de afdalingen dat de glijpartijen van een aantal dagen terug mij erg onzeker hebben gemaakt. Ik was de dagen erna al voorzichtig, vandaag was ik om de een of andere reden nog voorzichtiger. Misschien moet ik zelfs zeggen dat ik een beetje angstig was.

Nu is angst altijd een slechte raadgever, dus erg helpen doet het ook niet als je erg voorzichtig de afdalingen inzet.

Bij één van de steile afdalingen was het weer bijna zover. Mijn standbeen schoof weg. Gelukkig kon ik mijn andere been snel verzetten en mij aan een tak vastgrijpen. Fieuw, dat ging maar net goed.

Mijn stokken had ik vanochtend nog niet van de rugzak gehaald.

Toen ik na weer zo'n gladde afdaling even een pauze nam, kwam de Nederlandse vrouw uit Zeeuws-Vlaanderen langs. Zij loopt wel met wandelstokken, zoals overigens heel veel wandelaars.

Zij zei dat ze zonder haar wandelstokken waarschijnlijk al lang verongelukt zou zijn op de gladde hellingen. "Met die stokken heb je 4 poten hé" zei ze heel treffend.

Voor mij een reden om toch ook de stokken maar van mijn rugzak te halen en op de juiste lengte in te stellen voor het laatste deel van de etappe.

Hoewel het vasthouden van het routeboek en de stok niet heel handig is, wordt dit waarschijnlijk wel mijn nieuwe manier van wandelen in de bergen.

Zo hoop ik dat deze ezel zich niet x keer aan dezelfde steen stoot.
 

Stempel

Over ezels gesproken.

In het kerkje wat naast het overnachtingsadres van gisteren stond bleek ook een stempel te liggen. Ik was wel in het kerkje geweest, maar het was daar te donker om iets te zien. Ik had blijkbaar net iets verder door moeten lopen. Dan was het licht vanzelf aan gesprongen. Dan had ik de stempel ook moeten zien liggen.

Na het diner van gisteren was het kerkje helaas al gesloten. Volgens de host zou het kerkje rond 7.30 uur vanmorgen weer open gaan.

Helaas was, ook toen ik in Consuma vertrok, het kerkje nog steeds dicht.

Onderweg spot ik een ezel. Nee, het zijn er meer! Naast hun wei staat een informatiebord, waar ook aandacht aan de Via di Francesco wordt gegeven. Boven in het hoekje is een ijzeren kokertje bevestigd. Naast het kokertje staat 'Timbro' geschreven, het Italiaanse woord voor stempel.

Blijkt er dus een stempel in te zitten. Dankbaar zet in mijn pelgrimspaspoorten een stempeltje met een afbeelding van een ezel. Ia, alles kan een mens gelukkig maken.
 

Vrijmibo

Over nog meer ezels gesproken.

Alsof de stijgingen en afdalingen nog niet lastig genoeg zijn is op een deel van de route vandaag een avonturenparcours uitgezet.

Zoals overal in de wereld worden er, hier waarschijnlijk vanuit natuur- en bosbeheer, flink wat bomen gekapt.

Met de aannemer, die thuis mijn verbouwing uitvoert, is afgesproken dat het na iedere werkdag bezemschoon wordt achtergelaten.

Met de bosbouwers, die hier flink aan het snoeien en zagen zijn geweest, is die afspraak blijkbaar niet gemaakt. Ik denk dat ze gisteren halsoverkop naar de vrijdagmiddagborrel van het werk moesten en alles meteen uit hun handen hebben laten vallen.

Ze waren in ieder geval vergeten om het bezemschoon achter te laten. Wat een bende met bomen en takken kris kras en hotsenknots en dwars over het wandelpad. Niet normaal.

Als ik mee had willen doen aan een degelijke challenge, had ik me samen met Lobke of Jannes wel ingeschreven voor een Obstacle run.
 

Voorspoedig

Ik leg de etappe vandaag voorspoedig af. Na ook vandaag de rivier de Arno over te zijn gegaan (overigens niet via stapstenen, maar gewoon via een brug) nader ik mijn eindbestemming Stia.

De Arno is hier overigens nog een bergrivier, die langs Stia stroomt.

Stia is een Middeleeuws stadje met een mooie historische kern. Via het kunstgrasveld van de plaatselijke v.v. (niet uit de Middeleeuwen) ga ik door een smalle doorgang het historische centrum binnen. Boven deze doorgang hangt een mooie afbeelding van Franciscus.

Ik neem een lekkere kop koffie met wat lekkers bij de Pasticceria tegenover de doorgang. Een hele strategische plek voor een degelijke zaak als je het mij vraagt.

Daarna verken ik het stadje en breng ik een bezoekje aan de kerk. Ik doe een boodschap bij de plaatselijke Coop, zodat ik vanavond voor het diner de deur niet meer uit hoef. Dat kan dan gewoon op de kamer zonder tot 19.00 uur te hoeven wachten tot er een restaurant open gaat.

Daarna check ik in in de in een fraai historisch pand gelegen albergo. Na een heerlijke douche ga ik nog even het stadje in om een beetje de toerist uit te hangen. Ik pak nogmaals een rustmomentje in de kerk.

Je merkt dat de inwoners van Stia trots op hun stadje zijn. Ik ben dat ook op de mooie etappe van vandaag. Dat er zo nog maar veel mogen volgen.

Dag 15: 17,1 km.

Geschreven door Josderoij.op.pad