30 maart 2019

.... een dag om nooit te vergeten. Toen begon mijn wandeltocht naar Santiago de Compostela. Op het moment dat ik dit schrijf zijn we ruim 3 jaar verder. Net als de vorige jaren heb ik mijn in drie dikke boeken opgenomen reisverslag weer voor de dag gehaald om mijn dagelijkse verslag met bijbehorende foto's en reacties van mijn 'volgers' nog maar eens te lezen. Telkens zit ik er weer helemaal middenin.

Dat pelgrimeren verslavend werkt kan ik inmiddels wel beamen. Kort na mijn thuiskomst begonnen de mijmeringen over een volgend avontuur al. De behoefte om nog een keer vanuit thuis naar Santiago te lopen was echter niet zo groot. En al zeker niet over de Camino Francés. Kenmerken van deze route in Spanje zijn voor mij: te massaal en te druk.

Al redelijk snel kwam Rome in mijn gedachten. Begin januari 2022 had ik samen met Ilse een (vanwege corona enkele keren uitgestelde) reünie met een viertal collega-pelgrims en hun partners, die ik in in 2019 in Noord-Frankrijk voor het eerst tegenkwam. Eén van die pelgrims had in Reims een andere weg genomen als wij. Wij naar Santiago, hij naar Rome. Ik heb met meer dan gemiddelde belangstelling naar zijn ervaringen geluisterd en hem om nadere informatie gevraagd.
 

Ander mens?

Ik was mijn reis in 2019 aangegaan in de hoop vooral mezelf te ontmoeten. Dit is aardig gelukt. Ik kan ook wel zeggen dat het avontuur mijn tot 'een ander mens' heeft gevormd. 'Een leuker mens' ook vind ik zelf. 'Ont-moeten, ont-haasten en loslaten' gaat me steeds beter af. Ik ben een lievere en vooral 'zachtere' echtgenoot en vader geworden. Mijn kinderen hebben zich mede daardoor ook ontwikkeld tot mooie, zelfstandige jongvolwassenen. Ontzettend gaaf om dit te zien. Ook richting mezelf ben ik minder veeleisend geworden. Een liever mens als ik het zelf mag zeggen.

Het feit dat de wandeling mij als mens gevormd heeft, heeft me de afgelopen jaren ontzettend geholpen. Het waren namelijk niet de meest zorgeloze jaren in mijn leven. En dan bedoel ik niet de Corona-pandemie. Ilse kampt al een aantal jaren met chronische hoofdpijnklachten die haar letterlijk uit haar evenwicht hebben gebracht en geleid hebben tot uitval van haar, zowel privé als op haar werk. Een ander 'life-changing event' is de ziekte van onze zoon Jannes. Bij hem werd begin 2020 een zeldzame en agressieve vorm van ‘weke delenkanker’ geconstateerd. Het jaar 2021 stond daarom in het teken van chemo's, bestralingen, onderzoeken en herstel. Begin 2022 kwam daar nog een hersenvliesontsteking voor hem bovenop. Ik was al ontzettend trots op hem, maar dat is door deze vervelende periode alleen maar groter geworden! De manier waarop hij met deze tegenslagen is omgegaan en zijn leven niet in het teken van de ziekte heeft laten staan is ontegenzeggelijk fantastisch en geweldig. Wat een kanjer!

Mijn wandelervaring heeft mij ook door deze hectische en impactvolle periode geholpen. Ondanks de onzekerheid heb ik geestelijk de rust kunnen bewaren om hier mee om te kunnen gaan.

Eigenlijk net zoals Rob de Nijs zong:
Kijk mij nou staan hier,
gewoon een gelukkig mens
rechtop in het zonlicht
https://youtu.be/nkhPsKdB44c?si=kFwO6wg7wL4Zpw
 

Ik zie, ik zie ...

Stilletjes aan worden de contouren van mijn plannen steeds duidelijker. Ik wil mijn tocht deze keer in 'jaarlijkse brokken' opdelen. In 2022 het deel in Nederland, de jaren 2023 en 2024 wil ik Duitsland doorkruisen en in 2025 vanuit Füssen in Zuid-Duitsland via Oostenrijk door Italië naar Rome.

Op het moment dat ik deze zinnen schrijf zit ik heerlijk in het zonnetje naast de camper ... nog nagenietend van een mooie etappe van het Maarten van Rossumpad. Samen met Ilse loop ik op de in de agenda geplande weekenden steeds twee of drie stukken van dit lange afstand wandelpad van Den Bosch naar Steenwijk. Ik zie dit ook maar als onderdeel van de voorbereiding. Ook op andere vlakken ben ik aan de voorbereidingen begonnen.
 

Voorbereidingsweekend in Vessem

Ook voor deze reis heb ik weer een voorbereidingsweekend in de pelgrimsherberg in Vessem meegemaakt. Met een aantal andere pelgrims heb ik daar uitleg gekregen over 'de vele wegen die naar Rome leiden'. Ik was degene, die zijn plannen het verst vooruit in de tijd heeft gepland.
Op dit voorbereidingsweekend kwamen ook deze keer de voor mij bekende elementen van de stiltewandeling, het bezoek aan de Jacobushoeve en de meer spirituele activiteiten aan bod.
 

Plezier in het voorbereiden

Het plezier van de aanstaande tocht haal ik ook al uit alle voorbereidingen. Zo ben ik op vrije momenten al mijn routes aan het uitzoeken en ben ik een globale planning aan het maken. Dat helpt ook om op tijd mijn plannen te gaan bespreken op het werk. Ik zal hier immers ook vrij voor moeten vragen. Met name de periode in 2025 zal toch wel meer tijd in beslag nemen dan bij een reguliere vakantie. Ondanks een aantal vragen over mijn plannen denkt mijn werkgever ook deze keer weer heel erg met me mee. Ook zij hebben de vruchten van mijn ontwikkelingen van de vorige wandeling geplukt.
Medio juli 2022 leg ik de afspraken met het werk vast over de opbouw en inzet van mijn verlof de komende jaren. Na mijn wandeling in 2019 heb ik jaarlijks verlof gekocht via het Individueel Keuzebudget (IKB). Ik ga dit vanaf september dit jaar in partjes opnemen.

Ik word ook lid van 'Pelgrimswegen naar Rome'. Het pelgrimspaspoort dat bij mijn lidmaatschap hoort is bij het opruimen ter voorbereiding op de isolatiewerkzaamheden op zolder echter ergens terecht, waar ik het uiteindelijk niet meer kan vinden. Dat wordt een nieuwe bestellen.

In de weekenden dat er geen andere verplichtingen in de agenda staan wandelen Ilse en ik etappes van het Maarten van Rossumpad. De fijne gevoelens van het wandelen, het bewuste gebruik van de zintuigen, de rust van de natuur: ik kan niet wachten om weer op pad te gaan.

Een ander onderdeel van het voorbereidingsplezier zijn mijn herinneringen met het kinderkoor naar Assisië. Dit stadje wil ik in 2025 ook weer bezoeken; dit keer niet met de bus, maar te voet. Ik informeer bij broeder Richard van Grinsven of het mogelijk is hiervoor een keer langs te komen in het Kapucijnenklooster aan de Korvelseweg in Tilburg. Ik had eigenlijk niet anders verwacht, maar Richard is graag bereid om zijn kennis met mij te delen. Alle wetenswaardigheden van Franciscus en van Assisië en omgeving komen aan bod.

Ook informeer ik bij pastoor Demmers van de parochie in Alphen of hij voor mij een aanbevelingsbrief wil schrijven, die mij onderweg kan helpen om wat sneller een overnachtingsplek in een klooster te bemachtigen. Hij wil mij daar ook graag bij helpen. Voorwaarde is wel dat ik de vertaling in de vreemde talen verzorg, want meneer pastoor blijkt geen talenknobbel te bezitten. Ik stem natuurlijk snel met deze voorwaarde in.
 

Voorproeven

In navolging op de heel waardevolle reis die ik samen met mijn ouders en Ilse in 2021 naar Lourdes heb gemaakt, maken Ilse en ik in mei van 2022 met mijn schoonmoeder een reis naar Oostenrijk. Onderweg zie ik op de borden plaatsnamen die ik tijdens mijn wandeling ook zal passeren.
Op 15 mei rijden we richting Füssen, Tarrenz en Imst. Plaatsen waar ik uiteindelijk ook langs zal wandelen.
In Aggbach Dorf kom ik tijdens het verkennen van de omgeving ook bekende stickers tegen. Het is de bewegwijzering van de Östenrechischer Jacobsweg. Het 'schelpje' blijft een bijzondere aantrekkingskracht op me hebben.

Tijdens de vakantie die ik samen met Ilse, Lobke en haar vriend Thijs in de Ardennen doorbracht maak ik de nodige hoogtemeters. Het heerlijke gevoel van de spanning op de spieren, het zweet op de kop en over het lijf en vooral de beloning in de vorm van mooie uitzichten en een leger hoofd is fantastisch.
 

Concreet maken

Ik maak de plannen steeds concreter. Het Nederlandse deel van de tocht loop ik in september 2022. Ik zal grotendeels het traject van het Peerkepad gaan volgen, vernoemd naar Peerke Donders. Dit pas loopt vanuit Tilburg naar Wittem in Limburg. Ik begin alvast adressen via Vrienden op de Fiets aan te schrijven en leg deze vast. Waar ik eerst op het drielandenpunt in Vaals wilde stoppen, besluit ik om toch nog een stukje in Duitsland door te gaan lopen. Eindpunt wordt Kornelimünster, wat net onder Aken ligt.

Daar start namelijk de zogenoemde Eifelsteig. Laat die nu voor 2023 op het programma staan. Toeval bestaat (nog steeds) niet!
 

Volgers

In 2019 liep ik alleen naar Santiago. Eigenlijk liep ik toch niet alleen. Met mij liepen ruim 200 volgers mee. Op 24 juli kom ik er achter, dat het er eigenlijk nog meer waren.
Die dag zijn Ilse en ik bij een eucharistieviering in de Jacobuskapel in Galder ter ere van de 'verjaardag' van Sint Jacob. Ilse haalt daar haar eerste stempel als start van haar aanstaande fietstocht met Ans naar Chartres. We maken kennis met andere pelgrims en praten over 'de weg naar Santiago'. Een echtpaar uit Baarle-Nassau is ook aanwezig. De man was in 2019 op het internet informatie aan het zoeken over Santiago de Compostela om zich zo alvast voor te bereiden om zijn plannen in de toekomst ook in praktijk te brengen. Hij stuitte bij zijn zoektocht op mijn blog en heeft me tijdens mijn hele reis gevolgd te hebben. Hij herkende mij tijdens de viering van de foto's en weet zelfs mijn naam nog. Ook weet hij nog dat er veel muziek in mijn blog voorkwam. Hoe grappig is dat.
 

Morgen

Morgen is het zover. Dan zet ik mijn eerste stappen op mijn tocht die ik uitsmeer over meerdere jaren en die uiteindelijk eindigt in Rome. De weersvoorspellingen voor de eerste dagen zijn niet echt denderend, maar mijn ervaring dat er meer regen naast, dan op me valt, geeft weer 'het goede gevoel'.

Geschreven door Josderoij.op.pad