Zomertijd
In het laatste weekend van maart is op basis van een jaren geleden gemaakte afspraak de zomertijd ingesteld. Dit betekent dat we in principe één uur minder kunnen slapen. Maar deze pelgrim is niet voor één gat te vangen. Ik ben gewoon een paar uur eerder naar bed gegaan.

In de nacht ben ik enkele keren wakker geworden door verschillende oorzaken. Eerst een volle blaas en de tweede keer door de kwetterende vogels die zich in de buurt van 'mijn' pipowagen lieten horen. Beide keren was ik trouwens blij dat ik daar wakker van ben geworden. Een uurtje voor het voor het ontbijt afgesproken tijdstip ben ik begonnen met de voorbereidingen om na het ontbijt weer op pad te gaan. Omdat ik verwacht dat dit een repeterend karakter zal hebben, zal ik het bij een eenmalige uitleg houden. Vitamines nemen (magnesium, B12, D). Voeten preventief tapen op de gevoelige of al beschadigde plaatsen. Tanden poetsen en alle spullen weer in de rugzak opbergen. In de avond vooraf en de nacht probeer ik de apparatuur (telefoon, horloge, GPS en fototoestel) op te laden voor de volgende dag.

Deze ochtend heb ik ook de van mijn broer, zus, hun partners en kinderen gekregen enveloppe geopend. De daarin zittende geluksmunt zal ik tijdens mijn wandeling met me mee dragen in de hoop dat deze zijn werk doet.

Na een goed ontbijt en een gezellige conversatie met de gastvrouw ga ik rond 8.30 uur op pad voor mijn 2e etappe.

Abdijenroute
Vandaag is het eindpunt Scherpenheuvel. 'De Marlets' hebben hier jaren geleden een lied over gemaakt. Zij lieten zich echter afleiden door alle kroegen 'langs de baan'. Ik heb dat vandaag niet gedaan. De Abdij van Tongerlo was de eerste plaats waar ik naar toe wilde. Ruim 11 kilometer na de start zie ik de kerktoren staan. Blijkbaar heeft de pastoor mij ook aan zien komen, want prompt beginnen de klokken te luiden. Het blijkt echter het signaal voor de mis van 10.30 uur te zijn. Ik kies ervoor om mijzelf wat te eten en drinken te gunnen. Ik zou het anders misschien vergeten en dat is op basis van eerdere ervaringen een valkuil voor me.

In de prachtige omgeving heb ik mijn rustpauze. In het abdijcomplex staat ook het Da Vincimuseum. In dit museum hangt blijkbaar een prachtige replica van 'Het laatste avondmaal' van deze kunstenaar. Omdat ik tijdens mijn tijdelijke afscheidsavond een vergelijking met het onderwerp van dit schilderij had gemaakt, had ik het graag bezocht. Thuis had ik echter al gezien dat dit museum pas om 14.00 uur zou open gaan. Op de plaquette naast de deur blijkt dit ook nog eens pas vanaf 1 mei te gelden. Hier moet ik nog een keer terug komen dus. De rust heeft mij goed gedaan.

Ik moet wel weer even op gang komen. Voor het eerst verlaat ik de verharde weg om via een bos toch weer op de doorgaande verharde weg te komen. Plots schiet de passage "Mes, steek, pijn" uit het nummer 'Zwart Wit' van Frank Boeijen door mijn hoofd als een blaar onder mijn rechtervoet zich presenteert.

Na tientallen meters trekt de stekende pijn weg en is het kreupele lopen voorbij.

De volgende abdij op mijn route is de Abdij van Averbode. Bij deze abdij was ik al wel eens geweest. De abdij was namelijk een aantal jaren terug nog een overnachtingsplek voor de voetgangersbedevaart vanuit Baarle-Nassau naar Scherpenheuvel die ieder jaar met Pinksteren wordt georganiseerd. Ik heb deze tocht enkele keren meegelopen. Bij één ervan heb ik in de stallen van de abdij geslapen. Deze keer nader ik vanuit een andere richting de abdij. Daarvoor moest ik een lange weg afleggen, waar geen einde aan lijkt te komen.

Eenmaal bij de abdijpoort aangekomen is er weer een oase van rust. De abdijkerk staat in de steigers en heeft daarom niet de charme die hij normaal heeft. Ik blijk te zijn gearriveerd op het moment dat de kerk gesloten is.
Op een bankje op het complex kom ik weer even tot rust en geniet ik van de omgeving.

Tegenover de abdij is de in de volksmond 'Lekdreef' geheten passage. Deze dreef dankt zijn naam aan de vele ijscokarretjes die er op een warme lente- of zomerdag hun klanten trekken. Vandaag zijn het slechts drie 'ijsboerkes' die de gok hebben gewaagd. Tijdens mijn rustpauze hebben de meeste andere gasten een grote ijsco vast waar ze gretig aan 'lekken'.

De laatste kilometers loop ik door Averbode en Zichem richting Scherpenheuvel. Zichem geeft mij bijzondere herinneringen. Dit doet mij namelijk denken aan de tv-serie "De Witte van Zichem" naar het gelijknamige boek van Ernest Claes. Op verschillende plaatsen in deze dorpen zie je beelden van deze schrijver. Ook zijn oorspronkelijke woning is te bezichtigen. In gedachten denk ik steeds aan de keer dat ik als klein manneke met mijn opa en oma naar Scherpenheuvel ben geweest en in Zichem bij "Frituur De Witte" 'nun belse frut' kreeg. Ik herinner me ook nog de keer dat ik samen met Ome Wim en neef Berry op de racefiets de tocht vanuit Alphen-Chaam heb afgelegd. Ook dat moet zo'n 30 à 35 jaar geleden zijn.

De kerktoren in Zichem was de laatste keer dat ik hem zag al niet van de beste kwaliteit. Ik constateer vandaag dat dit nog niet verbeterd is.

Vandaag merk ik dat het vlakke er voorlopig af is. Scherpenheuvel heeft deze naam natuurlijk niet voor niets. De laatste kilometers gaan sterk omhoog tot ik de basiliek bovenop deze stevige bult bereik. In de buurt van deze basiliek ligt het 'Onthaalcentrum De Pelgrim', waar ik de nacht doorbreng. Ik loop zo nog even rond in Scherpenheuvel en ben van plan vandaag weer op tijd de ogen te gaan sluiten.

Dag 2: 30,1 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad