Diner

Ik heb gisterenavond het diner in de B&B gereserveerd.

De keren dat we thuis met zijn allen aan tafel zitten zijn inmiddels beperkt. Hier zit de hele lange tafel vol. Voor iedereen heeft de maaltijdbezorger het diner in een warmhoudbak gebracht.

Ik schat in dat dit niet door een vrijwilliger van de seniorenvereniging is gebracht, zoals mijn schoonmoeder dat enkele dagen per week doet. Wel een uitkomst zo.

Het smaakte goed en was ruim voldoende. Buiten mij zitten er allemaal Italianen aan tafel. Op een enkel woordje na wat ik ken van Duolingo kan ik geen touw aan de gesprekken vastknopen.

Eerder die middag had ik bij de B&B al wel met een jonge gast en een jonge dame contact in het Engels. De dame had zelfs een jaar in Rotterdam gewoond voor het werk. Ze kende nog wel wat Nederlandse woorden.

Ik dacht meteen terug aan Spel Zonder Grenzen van 1998, waar we onze begeleidster ook enkele Nederlandse woorden hadden geleerd. Zie mijn eerdere blog in de buurt van Trento. De Italiaanse van de B&B kende trouwens andere.
 

Ontbijt

Het ontbijt van vanochtend is inbegrepen. Alles staat klaar in de keuken en koelkast. We kunnen onszelf doen. Had ik al verteld dat het Italiaans ontbijt niet erg uitgebreid is? Nou, dat is zo. Zo ook vanmorgen. Maar goed: het is wat het is.

Eerder dan ik eigenlijk gepland had zat ik aan de ontbijttafel. Doordat mijn blaas aangaf geledigd te moeten worden, had ik hier gehoor aan gegeven. Terwijl ik weer even op het matras was gaan rusten ging ongeveer gelijkertijd bij twee meiden hun alarm af. Zij liepen al direct naar beneden om aan hun ontbijt te beginnen.

Om anderen niet onnodig te wekken, wisselde ik mijn pyjama geruisloos om naar mijn wandelkleren. Ik ben ook naar beneden gegaan om te ontbijten. Ik weet inmiddels ook hoe ik Italiaanse perculatorkoffie zet. Wel begrijp ik dat dit cholestorolverhogend kan werken. En dat wil ik niet natuurlijk.

Mijn plannetje om mijn rugzak na het ontbijt in te pakken als alle anderen ook al wakker waren lukte. I love it when a plan comes together.
 

Bewolkt

Het is gisterenavond al iets harder gaan waaien. Dit heeft er in ieder geval voor gezorgd dat de gedane handwas op tijd droog was.

Mijn blauwe shirt was gisteren wit uitgeslagen van het zweet. Ook de rest van de gisteren gedragen kleding vertoonde degelijke trekken of had een bijzondere geur. Op de sokken na zou ik vandaag alles weer gewoon aankunnen. De sokken zijn nog klam en wat vochtig. Die moeten straks nog even drogen.

De wind kondigt waarschijnlijk ook een verandering van het weer aan. De afgelopen week was de zon iedere dag volop aanwezig. Dat is vandaag vooral in de ochtend anders.

Ik heb mijn pet vanochtend bijna niet opgehad. Het was heerlijk wandelweer. Een stevige frisse bries zorgde hier voor.
In de middag blijf de bries, maar is de zon ook weer volop aanwezig. De temperatuur wordt dan meteen opgestuwd.
 

Riep je mij?

Ik ben vandaag dus al weer vroeg op pad. De Gouden Uren van de dag noem ik ze. Vind ik ook bij mijn fietstocht naar het werk vaak wel genieten.

Er zijn nog weinig wandelaars en, vooral ook omdat het zaterdag is, is er nog nauwelijks ander verkeer te zien.

Er staan een aantal Goddelijke bergen op het programma vandaag. De eerste is de Monte Adone. Deze berg is vernoemd naar de god Adonis. Volgens een legende is de schoonheid van deze god namelijk net zo overweldigend als de beklimming van de berg.

Wat mij betreft is hier niets aan gelogen. Terwijl ik de pittige klim onderneem, waarin ik ook flink moet klauteren, kan ik onderweg naar boven de mooiste vergezichten zien. Omdat het prachtig weer is, kan ik heel ver kijken.

Ik ben er overigens ook van overtuigd, dat een andere zin in het routeboekje net zo goed klopt. Bij regen of ander slecht weer wordt de beklimming van de Monte Adone namelijk afgeraden. Ik had er inderdaad niet aan moeten denken om aan de rand van de afgrond naar boven of beneden te moeten glibberen over een natte ondergrond. Vandaag is daar gelukkig geen sprake van.

Het duurt ongeveer een half uur voor ik naar boven ben geklauterd. Ik ben niet alleen op de top. Twee dames zijn samen met hun hond van de andere kant naar boven gekomen.

Ze zijn blij mij te zien. Niet omdat ze denken dat ik Adonis ben, maar omdat ze nu in ieder geval zonder de selfiestand samen en met de hond op de foto kunnen.

Terwijl ik naar de rotsuitstulpingen bovenop de Monte Adone kijk, zoek ik het bijbehorende woord. Ik kom er echter niet op.

De afdaling aan de andere kant is veel minder zwaar. Ik kom aan deze kant van de berg dan ook ook best veel wandelaars tegen die op weg naar boven zijn.

Onderweg zie ik op een bord het woord staan waar ik naar zocht: Plioceen. Miljoenen jaren geleden - in het geologische tijdperk dat Plioceen genoemd werd - lag hier blijkbaar een zee, waarvan de fossiele en schelpen nog hier te vinden zijn. De uitstulpingen bovenop zijn ook uit dit tijdperk afkomstig.
 

Drup

De etappe van vandaag vraagt veel van mijn fysiek. Nu daag ik mijn lichaam toch best graag uit, maar de bovenbenen zijn nog niet helemaal bijgekomen van de meters omhoog en omlaag van gisteren.

Vandaag zijn de hoogtemeters ook nog een veelvoud van gisteren. Het vroege vertrekken heeft als voordeel dat je een lange dag voor je hebt. Ik kan dus relatief rustig aan doen. Weet je hoe dat moet Jos: rustig aandoen? Het lukt me vandaag boven verwachting best goed.

Na de Monte Adone was ik er namelijk nog niet. Dit was slechts het begin.

Had ik gisteren mijn shirt gewassen omdat het wit van het zweet zag, vandaag is dat ook weer aan de orde. Tijdens iedere beklimming voel ik het zweet op mijn voorhoofd ontstaan. Even later parelen de druppels naar beneden. Soms achter mijn bril, maar afhankelijk van de hoek die ik op dat moment maak, soms ook op mijn bril. Die bril staat op mijn neus.

Een deel van de zweetdruppels zoekt daarom het puntje van mijn neus op om daar even te blijven bengelen.

Met een krachtige luchtstoot blaas ik deze daarna in verschillende druppels de lucht in.

Nu heb ik ervaring mee, dat transpiratie niet alleen via mijn hoofd het lichaam verlaat. Ik ben dan ook vandaag weer zeiknat van het zweet.
 

Bloemen, planten en dieren

Er groeit onderweg heel veel verschillende vegetatie. Het is te zien in allerlei kleuren, soorten en maten. Ik kan ze niet bij naam noemen, maar vind het wel een genot om te zien.

Ook de vogels laten vandaag goed van zich horen. Een genot voor het oor. De klok, van waaruit de koekoek zich ook vandaag laat horen, vind ik ook vandaag niet.

Met grote regelmaat ritselt het ook vandaag in de bermen. Af en toe schiet er vanuit de kant ook een klein reptiel het pad over. Ik twijfel of het hier om een salamanders of om hagedissen gaat.

Ik was er onderweg voor mezelf wel uit. Het zijn salamanders. Toch brengt Google mij weer aan het twijfelen. Een salamander is een amfibie. Ik zie hier echter geen water. Een hagedis is een reptiel. Dan moeten het toch hagedissen zijn.
 

Nog meer goden

Het was een goddelijke dag. Naast Adonis kwamen vandaag ook Jupiter en Venus aan bod. Jupiter ontmoet ik bij het dorpje Monzuno. Monzuno is afkomstig van: Mons Juno. Vertaald: Berg van Jupiter.

In dit plaatsje nuttig ik mijn lunch. In het barretje La Posta zijn alle wanden opgebouwd uit planken met honderden espressokopjes. Mijn lunch bestaat uit lasagne met cola. In lasagne had ikneigenlijk gewoon zin. De cola geeft mij meer smaak, suikers en energie dan het platte water wat ik iedere dag in mijn bidons meesjouw en in liters naar binnen giet op zo'n warme wandeldag.

Ik voel de energie in mijn lijf weer stijgen door.de lunch.

In hetzelfde barretje zit ook een echtpaar te lunchen. We groeten elkaar in het Italiaans. Blijkbaar hadden zij aan mijn routeboekje gezien dat ik een Nederlander ben. Ik kwam er pas later achter toen zij in mijn moedertaal met elkaar spraken.

Het blijft in de bar bij vriendelijk naar elkaar glimlachen.

Na de pauze haal ik ze op enig moment in. Ik maak in het Nederlands contact. Ze zijn vandaag gestart buiten de route van de Via Degli Dei, aangezien alle overnachtingsadressen volgeboekt waren. Het was voor hen ook pas heel kort bekend dat ze hier gingen wandelen.

Als ze horen dat ik eind vorig jaar al geboekt heb en de B&B gisteren helemaal volgeboekt was, konden ze dit wel plaatsen.

Als ik bij de Alberge, waar ik vandaag verblijf, in de serre mijn blog aan het schrijven ben, verschijnen ze weer. Deze keer op zoek naar een plaats waar ze kunnen dineren. Helaas is ook hier geen plek voor ze beschikbaar. Aangezien ik hier een kamer heb, behoor ik wel tot de gelukkigen.

Er zijn onderweg sowieso veel wandelaars. Ook aardig wat groepen jongeren die de Via Degli Dei wandelen. In beide richtingen wordt de route bewandeld.

Ook de Monte Venere (Berg van Venus) is een pittige. Mijn bovenbenen willen niet echt meer meewerken om.de hoogtemeters te overbruggen. Met behulp van mijn handen duw ik mezelf in een langzaam, maar gestaag, tempo naar boven. En boven kom ik.

Ook op de laatste berg van vandaag. Die draagt als Monte del Galletto weliswaar geen goddelijke naam, maar doet hetzelfde met me als de wel goddelijke bergen. Ik zucht, puf, kreun en steun.

Ik worstel en kom boven. De trots wint het trouwens met overmacht van de kracht die de inspanning van mijn lijf vraagt.
Mijn voeten houden het vandaag goed. Hoewel ik mijn kuit vandaag wel wat meer heb gevoeld dan gisteren, ondervind ik hier gelukkig geen ongemakken van.
 

Eindpunt

Mijn eindpunt van vandaag is het dorpje Madonna dei Fornelli.

Als ik aankom zijn er al ontzettend veel wandelaars aanwezig. De hoeveelheid overnachtingsplaatsen in albergo's, hotels en B&B's zijn heel bijzonder voor zo'n klein dorpje.

Ik zie gelijkenissen met de kleine dorpjes op mijn weg naar Santiago de Compostella, waar de inwoners leefden van het toerisme van de camino.

Hier lijkt dat op een vergelijkbare manier het geval te zijn.

Bij het inchecken blijk ik bij de buren te staan. De adressen zitten hier echt zij aan zij. Mijn albergo is wel een van de weinigen waar ook een restaurant aan gekoppeld is. En die staat blijkbaar ook nog goed aangeschreven ook.

Ik ga het vanavond merken.

Dag 8: 26,5 km.

Geschreven door Josderoij.op.pad