Koudje

Eergisteren heb ik een groot deel van de dag in de regen gefietst. Ik was dan ook wel een beetje verkleumd toen ik op mijn eindadres arriveerde. Die avond bracht de heerlijke goulashsoep en de schnitzel weer wat warmte in mijn lijf. Toch voelde ik me gisteren nog niet helemaal top. Snotterig en een beetje 'onbestendig'.

De prachtige omgeving en het zonnetje waarin ik gisteren actief was duwden het mindere gevoel naar de achtergrond.

Toch heb ik vanochtend nog niet helemaal 'het goede gevoel'. Een vol hoofd en kortademig.

De weersvoorspellingen voor vandaag zijn ook niet positief. Koude temperaturen en de nodige regen worden verwacht. Voor het eerst dit avontuur leg ik mijn lange fietsbroek klaar.

Vannacht hoorde ik de regen al gestaag naar beneden vallen. Vanochtend was het wel weer droog, maar voor de zekerheid de regenkleding toch maar aan.
 

Aanpassen

Niets zo flexibel als de mens.

Een hele tijd terug werd duidelijk dat de Reschenpas tussen Pfunds en Nauders wordt afgesloten. Reden is het gevaar van vallende stenen en stukken rots als gevolg van de steeds extremer wordende weersomstandigheden. Er wordt de komende jaren gewerkt aan een gallerij, waar vallende stenen en degelijke geen invloed hebben op het verkeer.

Dit betekent echter wel iets voor de weg waarmee Ilse met de auto richting het volgende overnachtingsadres kan.

De Reschenpas lukt dus niet. Een stukje over Zwitserland, maar ook via een weg met de nodige haarspeldbochten.

Waarschijnlijk betekent dit ook iets voor de fietsers. Op de kaartjes in het routeboekje lijkt de fietsroute namelijk dezelfde weg te gaan als de alternatieve route voor auto's en ander snelverkeer.

Mogelijk ligt er een fietspad, maar gezien het bochtige verloop van het alternatief mogelijk ook niet.

De impact van het autorijden op Ilse haar gezondheid is groot. De autorit over de alternatieve route door de bergen is mogelijk te veel van het goede is. Omdat we ook Fernpassituaties willen vermijden, was het idee tot gisterenavond als volgt.

Het eerste deel van de route gaat de fiets achter op de auto. Ik neem plaats achter het stuur en rijd het eerste deel van de route. Zodra we in Nauders zijn, pik ik daar de route al fietsend weer op. Dan kan ik het vervolg van de etappe op de fiets doen.

Maar: bij een kort wandelingetje gisterenavond zagen we dat fietsers niet over de oorspronkelijke route mogen, vanwege de omleiding voor de auto's. Waarschijnlijk dus om Fernpassachtige situaties te voorkomen.

Er zijn voor fietsers enkele alternatieven, zoals de bus nemen naar Nauders of de fiets achterop de auto.
Een andere optie die op het verkeersbord is geplakt is echter om een alternatieve fietsroute te volgen via een oude 'Bierweg'. Een steil stuk over een grindpad om uiteindelijk boven bij de Reschenpass uut te komen. Ilse doet mij het voorstel om dat te doen.

De kans dat ik hier nog een keer fiets is niet heel groot, dus dit is wel mijn kans om de Alpen te beklimmen.
https://youtu.be/l3qi3E40aWE?si=_y24oLk3bt-q3lG2

Ik sputter nog wel even tegen op basis van de eerdere argumenten. Ilse geeft aan dat ze in staat is om de alternatieve route zelf te rijden. Dat overtuigt mij om mijn eerdere gedachte snel los te laten.

Ik kies dus voor het alternatief en ga met de fiets de uitdaging van het steilste deel van de route aan!

In aanloop naar de start merk ik wel bij mezelf dat ik het spannend vind.
 

Drie landen

We verlaten vandaag Oostenrijk al weer. Het waren 2 fantastische dagen!

De omleidingsroute voor de auto leidt ook een stukje door Zwitserland. Met de fiets rijd ik bijna letterlijk op de grens tussen Oostenrijk en Zwitserland.

Maar vandaag ga ik ook Italië in. Daar fiets ik de komende dagen. Ik ben reuze benieuwd naar de wegengesteldheid aldaar, maar zeker ook naar de omgeving.
 

Wow

Zoals gezegd heb ik voor de zekerheid mijn lange fietsbroek en regenkleding aangedaan. Enerzijds op basis van de weersvoorspellingen, anderzijds op basis van de info van de dame die vanochtend ons ontbijt heeft verzorgd. Het wordt volgens haar koud, nat en voor morgen is er zelfs sneeuw verwacht.

Het fototoestel gaat in het plastic in één van de fietstassen. De eerdere regendag kreeg de camera wat kuren vanwege het vocht. Ik wil dat deze keer voorkomen. Waarschijnlijk heb ik het eerste deel van de etappe mijn energie hard genoeg nodig om de bergen op te fietsen.

Als ik buiten kom om mijn fiets te prepareren ben ik al blij dat ik meerdere lagen kleding heb aangedaan. Een stevige koude wind blaast de kou de lucht in.

De eerste kilometers gaan nog over de 'normale' route. Ik kijk mijn ogen uit bij de gigantische bergen die aan mijn linkerzijde staan. De Inn klatert tussen de bergen en mij in.

Bij het gehucht Altfinstermünz is de afsluiting van de eigenlijke fietsroute al aangegeven. Ik moet in plaats van rechtdoor nu over een smal bruggetje de Inn over. Ik ben nu al blij dat ik de keuze om toch 'gewoon' te fietsen hebt kunnen maken. Dank je wel Ilse!

Omdat het nog droog is, pak ik toch regelmatig de camera uit de fietstas om toch nog iets van de omgeving vast te leggen. Later op de etappe hang ik de camera op zijn normale plek, zodat ik hem snel voor het grijpen heb.

De handvol huizen van Altfinstermünz voorbij begint 'het' grindpad van de alternatieve oude Bierweg.

Ik zie op mijn navigatie de eerste scherpe haarspeldbocht al verschijnen. Ik schakel een beetje ondersteuning bij. Mijn ademhaling gaat al omhoog net als de meters onder mijn wielen dat doen.

Ik merk dat ik minder lucht heb als ik eigenlijk zou willen, maar zet door. In een strak ritme draaien mijn benen de pedalen rond. Op de natte keien en kiezels zoek ik naar het meest ideale spoor. Het hijgen wordt meer en meer en ik concentreer me op mijn ademhaling.

De volgende haarspeldbocht is in aantocht. Boven zie ik de overkappingen van de Reschenpas waar het normaal geaproken superdruk is met auto's en vrachtauto's.

Nog even volhouden!

Dat doe ik. Ik nader het asfalt.
Als ik rechtsaf ga, rijd ik over een doodstille tweebaansweg. De borden geven aan dat ik hier 80 kilometer per uur mag. Ik doe nog zo mijn best, maar dat lukt me niet.

Ik denk dat ik het ergste stuk van vandaag achter de rug heb. Mijn lijf vult zich met trots. Yes! Ik ben boven.
 

Vesting

De Reschenpas lijkt helemaal voor mij alleen te zijn. Hij is immers afgesloten voor verkeer en ik heb nog geen andere fietsers gezien.
Ik doe toch mijn licht maar aan als ik door de tunnels rijd. Enerzijds om het zelf te kunnen zien, anderzijds zeker ook om gezien te worden als het nodig is.

Aan de rechterkant doemen de contouren van Festung Nauders op.

De Vesting Nauders werd tussen 1834 en 1840 gebouwd op de plaats van een oude verdedigingsmuur. Het complex was tijdens de Eerste Wereldoorlog het oudste bemande fort aan Oostenrijkse zijde.

De vesting ligt in een kloof binnen de straal van een dubbele bocht en wordt daarom als vrijwel onkwetsbaar beschouwd. Het is in de rotsen gebouwd. Het is het enige oude Oostenrijkse fort uit de zuidelijke barrièreketen dat zich nog op Oostenrijks grondgebied bevindt. Het werk was niet betrokken bij gevechtsoperaties en is daarom zeer goed bewaard gebleven.

Tegenwoordig is in het fort het museum “Fort Nauders” gevestigd; het smalle gedeelte van de voorbijlopende weg staat bekend als de Finstermünzpas.
 

Samenkomst

Ik nader het stadje Nauders. Ook hier moet ik nog wat hoogtemeters maken. Die gaan echter veel geleidelijker en op asfalt in vergelijking met de Bierweg met grind.

Ik geniet van de omgeving en de uitzichten.

De hoogste bergtoppen zien wit. Of sprake is van 'eeuwige sneeuw' weet ik eerlijk gezegd niet. Wel hoor ik van Ilse later dat er afgelopen nacht op sommige plaatsen in de bergen 1,5 meter sneeuw gevallen is.

Het is er in ieder geval koud genoeg voor. Ik besluit dan ook de hele etappe mijn regenkleding aan te houden. Ondanks de weersvoorspellingen zijn er slechts een paar druppels gevallen. Mogelijk heeft de koude wind de wolken ver genoeg weggeblazen.

In Nauders draaien de stoeltjesliften hun eerste rondjes al.
 

Toren

Vanaf Nauders is het nog een klein stukje tot de Oostenrijk / Italiaanse grens.

Omdat ik geen genoeg kan krijgen van de prachtige uitzichten op de bergen doe ik er langer over dan normaal.

Net de Italiaanse grens over nader ik het dorpje Reschen (of Resia in het Italiaans). Reschen ligt op het noordelijkste puntje van de Reschensee.

Het routeboekje geeft twee alternatieven om van de ene kant van de Reschensee te komen. Ik kies ervoor om links om de Reschensee te gaan. Dat heeft een oorzaak.

Het meest kenmerkende punt van de Reschensee is namelijk ongetwijfeld de kerktoren in het water.

Het verhaal hier achter is het volgende:
"Tussen 1850 en 1854 werd aan de Italiaanse zijde van de Reschenpas een stuwdam gebouwd, waardoor de Reschensee ontstond. Hierdoor kwam het oorspronkelijke dorp Graun (Alt-Graun) onder water te staan en moesten de inwoners het dorp verlaten. Vandaag de dag steekt alleen de kerktoren nog boven het water uit als stille getuige."

Ik de verte zie ik de toren al uit het water steken. Als ik dichterbij kom zie ik ook onze auto staan. Ilse heeft hier op mij gewacht.

Na enkele kussen, de nodige foto's van de toren en een lekkere kop hete koffie, maak ik me op voor het laatste deel van de etappe.
 

30 km/uur

De volgende kilometers op Italiaans grondgebied gaan voornamelijk bergafwaarts.

Ik volg eerst de oever van de Reschensee aan de oostelijke kant om daarna bij San Valentino alla Muta de westelijke kant van de Haidersee (in het Duits) of het Lago della Muta (in het Italiaans) te volgen.

Omdat de afdalingen hier af en toe tussen de 15% en 20% zijn is de maximemsnelheid ook voor fietsers 30 kilometer per uur.

Ik volg het Vinschgauer-fietspad. Een prima geasfalteerde fietspad met heel af en toe een klein stukje gravel/grind. De rivier Etsch/Adige stroomt enkele meters lager naast me.

Na enkele kleine dorpjes sla ik af richting Mals/Malles, waar we een overnachting hebben gereserveerd.

Ilse heeft de auto al bij het hostel geparkeerd. Ik zoek haar in het stadje op. Het valt op dat (bijna) iedereen hier nog gewoon Duits spreekt. Ook de onderschriften van de verkeersborden zijn hier nog in twee talen geschreven. Bijzonder!

Ik heb het best koud.
Samen eten we wat. Dat helpt.

Daarna wandelen we naar het hostel om mijn fiets in de garage te zetten en de sleutel van onze kamer op te gaan halen. We hebben een kamer die, in tegenstelling tot de kamer van gisteren, goed als penthouse dienst kan doen. Een mooi groot balkon met uitzicht op de (deels besneeuwde) bergen. De warme douche doet ook deugd.

Morgen weer een langere etappe. Dan zullen de hoogteverschillen echter kleiner zijn dan vandaag.

Met veel trots kijk ik terug op de etappe van vandaag.

Geschreven door Josderoij.op.pad