Op de camping
Gisterenavond zijn we niet meer van de camping weggeweest. We wilden de tijd die we samen beschikbaar hadden ook met elkaar doorbrengen en aan elkaar besteden. Het was gezellig! Je gaat dit soort gelegenheden des te meer waarderen op het moment dat je dat al een tijdje niet meer hebt gedaan.

Met Ilse heb ik gisterenavond ook mijn planning voor de komende periode doorgenomen. Ik had in mijn oorspronkelijke planning nog enkele hele lange etappes gepland. De ervaringen van de afgelopen weken geven mij echter genoeg reden om ze toch wat korter te maken. Met name in de warmte van de afgelopen dagen is dat wel zo fijn. We lijken aardig in de opzet geslaagd te zijn.

Vanochtend is iedereen vroeg wakker. De serenades van de vogels zijn hier de voornaamste oorzaak van. De kinderen zijn dan ook al vroeg bezig om de tent waarin ze hebben geslapen, op te ruimen en de binnententen los te halen. Na het gezellige ontbijt in de camper helpen we elkaar om ook de buitentent in de tas te krijgen. Iedereen is klaar voor vertrek.

Ik merk aan mezelf dat ik het lastig vind om mijn gezin naar huis te zien vertrekken. Toch is mijn wil om mijn droom te verwezenlijken groter. We rijden daarom al op tijd richting Roffey, het dorpje waar de etappe van gisteren eindigde.

Bij de kerk nemen we afscheid. Het is nog maar de vraag of we elkaar nog zien voordat ik de volledige camino heb afgelegd. Ik heb in ieder geval met volle teugen genoten van de aanwezigheid en warmte de afgelopen dagen.
Bij het programma 'Hello Goodbye' houd ik het al vaak niet droog. Laat staan als het om je eigen gezin gaat. Met tranen in mijn ogen begin ik dan ook al zwaaiend aan mijn eerste klim van vandaag.

Klavertje vier
Klavertjes vier brengen geluk toch. De afgelopen weken heb ik regelmatig gekeken in de bermen waar klaver staat. Klavertjes drie heb ik voldoende gezien. Mijn oog was tot op heden nog niet op een klavertje met vier blaadjes gevallen. Maar vandaag heb ik een heel bijzonder exemplaar gevonden.

In het pittoreske dorpje Bernouil staat een mooi kerkje. Deze kerk is gebouwd in de vorm van een klavertje vier. Nu ik deze kerk gezien heb kan het helemaal niet meer stuk.

Rust
Het is 1e paasdag en ontzettend rustig op de straten. Toch willen twee jongetjes nog meer rust dan ze thuis hadden waarschijnlijk. Met hun visgereedschappen achter op de fiets zoeken ze de visvijver op. Ze kletsen samen gezellig op de weg er naartoe.

Tijdens de etappe zie ik ineens een glimp van een trein. Net zo vlug als dat deze verschijnt, verdwijnt hij echter ook weer. Wanneer ik in het dorpje Vézannes ben, hoor ik hem ook.

Het blijkt, dat vlak achter het dorpje de spoorlijn van de TGV, de hoogsnelheidslijn, ligt. De spoorlijn is dwars door de kern van een heuvel / berg gelegd. Dat verklaart het grotendeels onzichtbaar zijn voor de omgeving van deze trein.

Onderweg kom ik op de paden die ik bewandel niemand tegen. Ik geniet dan ook volop van de rust. Pas in Chablis, mijn eindpunt van vandaag, zie ik de nodige activiteiten.

Japie Krekel
Vandaag hoor ik voor het eerst op mijn avontuur de krekels. Dit is wel een bijzonder moment, aangezien je deze beestjes meestal ook al snel hoort in de natuur. Overigens is dit geluid ook maar hele korte duur, wat ik ook wel apart vind.

Bij een krekel krijg ik meestal een associatie met Japie Krekel, het externe geweten van Pinokkio. Japie probeert Pinokkio te behoeden voor ondoordachte en impulsieve acties.

Onderdeel van de NLP(D)-opleiding (Neuro Linguïstisch Programmeren (of Personal Development) die ik vorig jaar heb gevolgd, was ook het schrijven van een metafoor voor een medestudent. De medestudent, waarvoor ik de metafoor mocht schrijven, heeft een aantal kenmerken, die ik ook bij mezelf herken. Het klikte vanaf de eerste cursusdag tussen ons.

De metafoor ging over het onderscheid tussen het kiezen voor zekerheden (je weet wat je hebt en er voor krijgt) of het maken van onbekende keuzes om je doelen te realiseren. Japie Krekel speelde daarin ook een rol, door vooral de eventuele gevaren bij het kiezen voor een onbekend pad, te benadrukken. Moraal was dat Japie soms ook genegeerd moet worden en je dingen ook gewoon moet doen!

Persoonlijk ben ik dan ook erg blij met mijn keuze om deze wandeling nu te maken. Meerdere keren de afgelopen weken heb ik me gerealiseerd dat het wachten met het avontuur tot na mijn pensioen me waarschijnlijk zwaar gevallen zou zijn. Mijn lichaam is momenteel nog in een goede conditie (en in een steeds betere vorm), dat ik dit momenteel goed aan kan. Het is maar de vraag of dat over zeventien of achttien jaar nog zo zal zijn.

Wijn
Chablis is zelfs voor mij, als absolute nitwit als het om kennis van wijnen gaat, een bekende naam op wijngebied.

Het verbaasde me daarom dat ik de eerste vijftien kilometer van mijn etappe slechts sporadisch een veldje met druivenranken zag. Pas nadat ik een heuvel over was, kwamen de grote oppervlakten met keurige rijtjes druivenstruiken om de hoek kijken. Het dorpje Chablis ligt daar in het dal en tegen de hellingen tussenin. Een mooi gezicht wanneer je de laatste berg over bent.

Van camper naar parochieherberg
De afgelopen twee nachten heb ik onder het dak van mijn eigen buscamper geslapen. De komende nacht slaap ik in de parochieherberg van Chablis.

De contactpersoon van de herberg heb ik voor de reservering aan de lijn gehad. De communicatie verliep echter niet vlekkeloos. Mijn Frans is niet goed, zij had haar kunstgebit waarschijnlijk niet in. Die combinatie zorgde ervoor dat de toegangscode die ze me probeerde te vertellen niet goed bij mij op papier verscheen. Voor de zekerheid heb ik eind vorige week daarom ook het VVV-kantoor om hulp gevraagd. Van hen heb ik uiteindelijk de code, die inderdaad afweek van de geschreven versie, ontvangen. Het blijkt bij aankomst nog de goede code te zijn ook!

De parochieherberg is onderdeel van een groot gebouw. In de voor pelgrims beschikbare ruimte staan drie bedden, een grote tafel met 12 stoelen en een keukenblokje. In een aparte ruimte is toilet, wastafel en douche. De douche is prima overigens.

Ik zal vandaag en morgenochtend zelf voor mijn eten moeten zorgen. Na de opschoonactie van gisteren heb ik echter voldoende ruimte in mijn rugzak om de boodschapjes die Ilse en Britte gisteren voor mij gehaald hebben kwijt te kunnen. Op de foto's van vandaag is de dagrugzak daarom niet in mijn hand, maar hangend opgevouwen aan mijn rugzak te vinden.

Joyeuses Pâques! Vrolijk Pasen!

Dag 23: 19,5 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad