Hoe het begon...
Intensief sporten was voor mij de uitdaging. Wandelen ging mij niet snel genoeg.
Omdat een sporttest aangaf dat bij het hardlopen mijn lijf al vanaf het begin in de 'verzuringsstand' ging kreeg ik het advies om het tempo te verlagen om zodoende mijn hartslag naar beneden te krijgen om in een andere verbrandingsfase te komen. Joggen met een tempo tussen 2 en 8 kilometer per uur in plaats van mijn gebruikelijke tempo zag ik echter niet zitten.
Toch werd ik gigantisch geïnspireerd door Ilse, die, ter nagedachtenis aan haar vader, in 2012 een wandeltocht van 300 kilometer in 10 dagen vanuit Appingedam naar huis ondernam. Super veel respect had en heb ik voor deze prestatie.
We zijn samen wat meer gaan wandelen en hadden daar ook de nodige plannen. Wat mijn eerste grote wandeltocht had moeten worden (vanuit thuis naar Maastricht samen met Ilse) werd echter een anti-climax. Verkeerd schoeisel en sokken maakten dat ik al snel met hele grote blaren op mijn voeten naast Ilse over het asfalt liep. Ik was op enig moment heel blij geweest als mij een rollator zou zijn aangeboden. Mijn eerste 'grotere' wandeltocht was daarmee al snel afgelopen.

Toch had het wandelvirus wel vat op me gekregen.
Vanuit de parochie in Alphen was op enig moment een lezing van Antoon van Tuijl gepland over zijn tochten naar Santiago de Compostela. Dit was zacht uitgedrukt een 'super inspirerende avond'! "Dat wil ik ook" was na die avond mijn besluit. Santiago de Compostella staat vanaf dat moment op mijn bucket-list.
'Na mijn pensioen' was de stip op de horizon voor het moment die ik als half-veertiger koos.
Het feit dat dat moment nog wel lang duurt en de vraag of je dan nog wel in staat bent om het avontuur aan te gaan, ging knagen. De vragen 'wanneer?' en 'hoe dan?', waren nog niet beantwoord.


10 juli 2016
Recentelijk de knoop doorgehakt: 2019 wordt het jaar dat ik de wandeling naar Santiago de Compostela (SDC) ga doen!
De voorbereiding is begin dit jaar gestart door lid te worden van het Genootschap van Sint Jacob.

Samen met Frank in Galder ben ik naar een voorlichtingsbijeenkomst geweest voor nieuwe leden. Daar werd het voor mij steeds duidelijker: ik wil hem alleen lopen en het liefst vanuit thuis.

Op het werk heb ik met mijn leidinggevende het 'sparen van verlof' besproken om daarmee voldoende vrije dagen te hebben als het 'zover is'. We leggen de afspraken op papier vast. Ik ga meer uren dan mijn feitelijke contract werken en bouw op die manier de komende jaren vrije dagen op.

Ilse staat ook helemaal achter me! Heerlijk om je zo gesteund te voelen!

In oktober wil ik een voorbereidingsweekend in de Pelgrimshoeve in Vessem gaan volgen.


26 juli 2016
Ik had het plan om tijdens mijn tocht ook via Lourdes te lopen. Dit gaat mij echter ongeveer een week extra kosten. Dat gaat dus waarschijnlijk niet door.

Ik merk dat het voornemen om het avontuur aan te gaan me niet loslaat. De aanmelding voor het voorbereidingsweekend van begin oktober is dan ook een feit.
Eerst nu een paar dagen weg met Ilse in de Ardennen. Het begin van de vakantie waarin ik de nodige kilometers wil wandelen.


10 oktober 2016
De vakantie en het voorbereidingsweekend zitten erop...

In de vakantie heb ik enkele mooie wandelingen in de Ardennen gemaakt. Ook samen met Lobke, mijn jongste dochter, heb ik nog 15 Engelse Mijlen gewandeld met de Tilburg Ten Miles. Het was een schitterende tocht vanaf Boxtel naar Tilburg.
Afgelopen vrijdag ben ik te voet naar Vessem gelopen voor het voorbereidingsweekend. Ik kreeg daar zo'n ontzettend hartelijke ontvangst van de begeleider en de gastheren. Met de 'mede-kandidaat-pelgrims' heb ik daar een fijn, leerzaam en inspirerend weekend gehad. Veel praktische tips en mooie verhalen over gastvrijheid onderweg zijn hier gedeeld.

Als onderdeel van het programma heb ik daar een heerlijke stiltewandeling gemaakt en de Jacobushoeve bezocht om alvast een steentje bij de mini-Cruz-de-Ferro te leggen.

Na dit weekend is de wens om te gaan alleen maar groter geworden. Het voorbereidingsweekend werd afgesloten door een inspirerend verhaal van broeder Fons van der Laan. Na een wandeling naar Hoogeloon en een gezellige avond met de beide gastheren Theo en Sjef ging ik op zondag na het ontbijt weer te voet naar huis. Deze keer door het buitengebied, over de Landschotse Heide, via Baarschot en Esbeek, door Gorp en Roovert en Nieuwkerk. De afstand heb ik binnen vijf uur afgelegd.

Dit weekend smaakt naar meer.


2017
Een heerlijke vakantie in het Müllerthal in Luxemburg doorgebracht. Achter de camping is de omgeving al heel mooi met onwerkelijke rotsformaties waar je je als mens ontzettend klein voelt. Wat is de natuur mooi zeg.
Ook heb ik twee prachtige tochten van de Müllerthal-trail gelopen. De eerste dag met Jannes, mijn zoon, gewandeld. Een pittige wandeling in een schitterende omgeving. Jannes houdt toch meer van de meer explosieve sporten en heeft aan het eind van de dag zijn voornaamste wandelactiviteit van de vakantie er opzitten. De tweede dag heb ik daarom helemaal alleen gelopen. Dit gevoel ga ik in 2019 ook krijgen. Helemaal alleen lopen, waarbij mijn gedachten alle kanten op schieten. Ik ben zo ontzettend benieuwd wat ik tijdens mijn wandeltocht bij mezelf ga tegenkomen, waar ik me op dit moment misschien helemaal niet bewust van ben.
Voor mij wordt het een tocht waarin ik ga 'ont-moeten'.


4 augustus 2018 Aftellen tot het begin...
Over een jaar is mijn avontuur waarschijnlijk al weer achter de rug. Eigenlijk wil ik daar nog helemaal niet over nadenken, maar toch schiet die gedachte regelmatig door mijn hoofd. Jaren van dromen, plannen maken en voorbereiden gaan aan de te ondernemen uitdaging vooraf. Nu al denken aan het moment dat het weer voorbij is wil ik eigenlijk niet.

Ik ben net terug van een fantastische wandelvakantie op de Waddeneilanden, waar Ilse en ik op alle vijf de eilanden een mooie wandeltocht hebben gemaakt. Als afsluiter is er daarna nog een rustgevende boottocht door de kanalen van Friesland richting het eindpunt Franeker. We hebben prachtig weer gehad met alleen op Texel en Ameland een buitje op het dak.

De vakantie geeft weer wat input voor de voorbereiding van mijn tocht naar Santiago de Compostella van volgend jaar. Voldoende drinken maar zeker ook eten is een absolute must. Op Vlieland kreeg ik aan het eind van mijn wandeling last van de hongerklop. Dat wil ik volgend jaar niet meemaken! Na een fikse regenbui is ook het lopen met natte sokken in mijn schoenen iets dat ik moet zien te voorkomen weet ik inmiddels. Daar de juiste voorzorgsmaatregelen bij zoeken moet ik nog doen.

De Eilandvijfdaagse was naast de pinksterwandeling naar Scherpenheuvel eigenlijk mijn eerste echte ervaring met het langer dan drie dagen wandelen. Het is goed bevallen mag ik wel zeggen. Mijn oordopjes heb ik s-nachts ook goed kunnen gebruiken in mijn 4-persoonshut op de klipper, waarmee we van eiland naar eiland zijn gevaren. Kon ik ook alvast wennen aan de ongetwijfeld aanwezige snurkgeluiden op een slaapzaal voor grotere gezelschappen.

Ik heb ondervonden dat ik een gesprekje met medewandelaars wel leuk en gezellig vind, maar dat ik ook ontzettend kan genieten van mijn solomomenten, waar ik op bepaalde eilanden alleen het geluid van vogels of zee om me heen had zonder allerlei andere omgevingsgeluiden van mens of verkeer. Genieten was dat! Dat gaat me volgend jaar in het eerste deel van mijn tocht hopelijk ook nog vaak overkomen.

De voornemens om de wandelschoenen regelmatiger aan te gaan trekken als voorbereiding op het grote avontuur zijn er. Nu nog zorgen voor een goede uitvoering van de plannen. De zin om op pad te gaan is de afgelopen week weer verder gegroeid. De voorbereidingen zijn vaak al zo leuk. Ik ga er gewoon iedere dag heerlijk van genieten!


6 september 2018
Op mijn dagelijkse fietsrit van het werk in Breda naar huis rijd ik Piet van Puijenbroek voorbij. Ik minder vaart. Piet heeft samen met zijn dochter de wandeling een paar jaar terug gemaakt. Als ik naar zijn ervaringen vraag, ontstaat er direct een grote glimlach op zijn gezicht. Er gaat geen dag voorbij dat hij er niet aan terugdenkt. Hij is nog steeds super enthousiast. We spreken over praktische zaken en Piet biedt me aan zijn boeken eens te lenen voor mijn verdere voorbereiding. Ga ik zeker doen. Eerst het komende weekend weer een paar etappes van het Pieterpad met Ilse wandelen. We gaan met de camperbus die we een aantal maanden geleden hebben gekocht. De aankoop hebben we gedaan, zodat Ilse mij volgend jaar onderweg een aantal keren kan ontmoeten. We hebben het plan om daarna samen terug te rijden naar huis en daar een aantal mooie plaatsen aan te doen. Lourdes, Carcassonne, Oradour-sur-Glane en misschien ook Rocamadour staan op het lijstje. Het niet te snel weer in de waan-van-alle-dag landen hoop ik daar ook mee te bereiken.


13 oktober 2018
De tijd vordert snel. Samen met de kinderen ben ik volop met de fanfare aan het repeteren voor de Night of the Z@Z@, die op 2 en 3 november 2018 plaatsvindt. Toch komt ook de naderende wandeltocht heel regelmatig in mijn gedachten naar voren. Ik ben de bagage, die ik in mijn rugzak mee wil nemen, aan het wegen om te bekijken hoeveel kilogram het uiteindelijk wordt. Ik schat in dat ik nog verder moet selecteren en wel het nodige thuis zal moeten laten om niet als een pakezel te starten. Het motto 'Less is more' is voor mij een grote uitdaging.

Van een collega, die van mijn wandelplannen hoorde, kreeg ik enkele weken terug een prachtig gedicht van Michael Pilarczyk doorgestuurd. Het luidt als volgt:

Het mooie van vertrekken
is dat je altijd weer kunt terugkomen.
Eerst droom je van het vertrek,
daarna van de reis,
om vervolgens te verlangen naar het terugkomen,
op de plek vanwaar je bent vertrokken.
Geniet van de droom,
geniet van de reis,
geniet van de thuiskomst.
En ontdek dat je geluk altijd daar is
waar je zelf bent.

Ik heb voor jullie de link naar het YouTube-filmpje, waarin hij zelf zijn gedicht voorleest hieronder neergezet.
https://www.youtube.com/watch?v=73y87k_Fk5E

Genieten doe ik en zal ik ook zeker tijdens de reis en daarna doen.


19 december 2018
Ook het jaar 2018 loopt ten einde. Daarmee komt 2019, het jaar waarin ik mijn plan wil verwezenlijken, steeds dichterbij. Ik begin het toch wel spannend te vinden.
Vorige week heb ik bij Piet van Puijenbroek zijn boekjes van de verschillende onderdelen van de wandeling geleend. Ik heb meteen de neiging om mijn reis concreet te gaan plannen, liefst van dag tot dag. Die behoefte aan structuur en zekerheid zal ik volgend jaar vast en zeker los moeten gaan laten. Iedere dag zal zijn eigen verrassingen met zich mee gaan brengen, waardoor ik de plannen in mijn hoofd moet gaan bijstellen.

De mensen om me heen met wie ik het over de wandeltocht heb zijn in de meeste gevallen heel positief en vinden het super gaaf. Anderen snappen niet waarom ik dit zo graag wil doen.

Mijn uitrusting heb ik grotendeels bij elkaar. Alle verschillende onderdelen heb ik op de weegschaal gelegd om een indicatie te krijgen van het totale gewicht dat ik mee ga nemen. Ik zal misschien nog keuzes moeten gaan maken om dingen toch maar thuis te laten.

De afgelopen weken heb ik een aantal keren flinke wandelingen met het gewicht van mijn rugzak achterop gemaakt. De komende weken ga ik mijn voorbereidingen verder voortzetten. Nog een drietal maanden en dan is het echt zover...


Januari 2019
Het jaar dat het gaat gebeuren is begonnen!
Tijdens de periode rond kerst en oud & nieuw heb ik de verschillende boekjes doorgenomen om mijn route te doorlopen en alvast een eerste planning te maken. Ik kan het toch niet laten ;) Mijn behoefte om een beeld te hebben van de mogelijk af te leggen etappes wint het van mijn behoefte om 'los te laten' en het op me af te laten komen. In de loop van mijn wandeling zal het hopelijk en waarschijnlijk wel net omgekeerd worden. Dit doet me denken aan de bijnaam die ik in één van de trajecten die ik in het kader van mijn persoonlijke ontwikkeling heb gevolgd kreeg: "Jos, laat los!".

Mijn uitrusting heb ik in de 'kerstvakantie' compleet gemaakt, dus eigenlijk staat niets meer in de weg om te gaan...
Ook heb ik weer de nodige kilometers gemaakt en een aantal flinke tochten met de rugzak op ondernomen.

Nu het jaar 2019 is begonnen, merk ik bij mezelf dat ik het toch wel spannend vind. Het komt nu wel erg dichtbij. Drie maanden na het moment waarop ik deze zin schrijf, ben ik onderweg!

De aanvraag van het verlof, waarvoor ik de afgelopen jaren heb gespaard, dat ik nodig heb om de reis te kunnen maken, heb ik deze week ingediend. Hij wordt kort daarna goedgekeurd! Ook dat is dus geregeld. Collega's op het werk en koor- en fanfareleden informeren veelvuldig naar het moment waarop de reis begint. Ook zij leven heel erg met me mee. Dat geeft een superfijn gevoel.


28 januari 2019
Samen met Ilse heb ik een bezoek gebracht aan het informatiecentrum van het Genootschap van Sint Jacob in Vessem. Ik had gehoopt hier de verschillende boekjes te kunnen kopen, maar dat bleek niet zo te zijn. Niet getreurd, want we hebben mooie informatie uitgewisseld op basis van ervaringen die de gastheren en gastvrouw op hun reizen naar Santiago hadden opgedaan. Dit heeft mij ook doen besluiten om een wijziging aan te brengen in mijn geplande route. Ik was van plan om in Frankrijk de route langs Bourges te lopen, maar heb inmiddels besloten om via Nevers te gaan en op de weg ook een een herberg gerund door Nederlanders aan te doen en daar te overnachten.

De route die ik ga afleggen heb ik vanuit verschillende atlassen gekopieerd en aan elkaar geplakt. Ik had gehoopt deze aan de muur te kunnen hangen, zodat het thuisfront me tijdens de wandeling kon volgen, maar mijn huis blijkt te klein te zijn. Nu nog op zoek moeten naar een nieuw huis met hele hoge muren is niet reëel. Ik heb dus de route maar op een kaart van Europa ingetekend. Die past wel!


30 januari 2019
Vandaag heb ik een aantal mails uitgedaan naar eventuele overnachtingsadressen voor de eerste dagen. Het geeft mij waarschijnlijk een geruster gevoel wanneer ik weet dat er een plaatsje voor mij gereserveerd is. Bij één adres was een overnachting op de geplande dag niet mogelijk, dus moet ik op zoek naar een alternatief.
Gelukkig krijg ik ook al positieve reacties op mijn vraag, dus dat gaat uiteindelijk wel goed komen.

Ook de boekjes van de verschillende delen van mijn route wilde ik gaan bestellen. Helaas blijkt één van de boekjes momenteel tijdelijk niet leverbaar te zijn. De andere boekjes heb ik alvast wel besteld. Nu maar hopen dat het ontbrekende deel nog tijdig voor de start weer beschikbaar is.

Het is inmiddels nog maar 2 maanden voordat ik de eerste stap ga zetten....


16 maart 2019
De 2 maanden zijn inmiddels 2 weken geworden. Het is steeds spannender geworden.
Gisterenavond bij het Genootschap van Sint Jacob heb ik samen met Ilse nog twee leuke workshops gevolgd over het schrijven van verhalen en het fotograferen met je smartphone. Daar ga ik in mijn blog zeker iets mee doen!

Ook heb ik daar enkele andere pelgrims ontmoet die op korte termijn de wandeltocht gaan ondernemen. De ene vanuit thuis en de andere vanuit Zuid-Frankrijk. Prachtig dat ieder toch zijn eigen motivatie en verhaal heeft om deze prachtige uitdaging aan te gaan.

Het ontbrekende boekje van de Via Campaniensis is inmiddels ook binnen. De schelpen, die symbool staan voor de pelgrims, heb ik vanochtend aan mijn rugzak bevestigd en ik ga zo mijn wandelschoenen nog eens in het vet zetten. De boeken van Antoon van Tuijl heb ik inmiddels ook voor de 2e keer gelezen om de sfeer alvast op te snuiven.
Volgende week ga ik de overnachtingsadressen die ik voor de eerste dagen heb vastgelegd nog eens bellen en dan mag het wat mij betreft beginnen.


24 maart 2019: De laatste week voor vertrek
Zaterdag heb ik mijn rugzak ingepakt met de spullen die ik heb geselecteerd om mee te nemen. Mijn rugzak blijkt aan de krappe kant te zijn om alles er in te krijgen. En toch is het een van de grotere versies. Er blijft nauwelijks nog ruimte over om eventuele dagelijkse boodschapjes een plekje te geven. Ook de sessie op de weegschaal levert een tegenvaller op. Ongeveer vijf kilo boven het gewicht dat ik in mijn hoofd had. Dat is schrikken. Compleet willen zijn is een kenmerk dat bij mij past. Overcompleet is echter te veel van het goede.

'Less is more' is zoals eerder gezegd voor mij de uitdaging. Met Ilse ben ik zondag alle spullen nog een keer doorgelopen, waarbij de kritische vraag wat er gebeurt als ik het specifieke artikel niet bij me heb een flinke reductie van omvang en gewicht tot resultaat heeft. Er is misschien nog wel wat winst te behalen, maar voorlopig ben ik tevreden met het resultaat. Er is voldoende ruimte voor een boodschap ontstaan.

Zaterdagavond heb ik Britte, mijn oudste dochter, geholpen bij het opstellen van een werkstuk voor haar opleiding. Dit was intensief, maar ook weer heel ontspannen. Heel fijn dat ze de dankbaarheid, die ze na het afronden voelt, uitspreekt. De knuffel is heel gemeend en oprecht. Hopelijk krijgt ze binnenkort een goed punt terug. Ze heeft er weer hard voor gewerkt. (En ik ook ;) )

Zondag hebben we met het gezin een gezamenlijk ontbijt gehad. We hebben flink met elkaar gelachen. De ogen blijven echter ook niet helemaal droog. Gezellig en ook wel heel bijzonder om zo als gezinnetje de onderlinge verbondenheid te voelen. We vinden de komende periode alle vijf op onze eigen manier toch wel spannend. Ik heb daarom besloten om deze week het gezin voorrang te geven boven de leuke 'verplichtingen' van de repetities van het koor en de fanfare.

Sinds lange tijd heb ik zondag ook weer een wandeling met Lobke gemaakt. Super leuk om te doen. Leuk om het samen ook te hebben over 'de kleine dingen die het doen' zoals de fluitende vogels en de pasgeboren lammetjes in de wei. Ik heb vaak de neiging om passende songteksten te zoeken bij onderwerpen en beelden, maar zal dat bij 'het zijn de kleine dingen die het doen' even achterwege laten.

Aan het eind van de wandeling hebben we nog een bezoekje aan mijn ouders gebracht. Lobke heeft ze op een ouderen-proof manier uitleg gegeven over de te doorlopen stappen van de werking van de tablet, die ze van me hebben geleend om mijn blog te kunnen volgen. Ondanks hun onbekendheid met de technologische ontwikkelingen op dit vlak zijn ze toch wel erg nieuwsgierig naar mijn ervaringen. Ze willen dan ook graag weten hoe ze dit verhaal kunnen lezen. Ook de welgemeende interesse van hen in de door mij te volgen route geeft mij een heel fijn en warm gevoel. Ook hen zal ik de komende maanden heel erg gaan missen, de schatten. Ondanks dat 'eerst zien, dan geloven' de overhand heeft in hun reactie op mijn avontuur, merk ik dat ze het wel erg stoer van me vinden en er zeker ook trotsheid aanwezig is. Die trotsheid is wederzijds!

Deze week wachten mij nog enkele werkdagen en dan in de resterende vrije dagen op naar het langverwachte moment...

26 maart 2019
Vanochtend op het werk een mooie en verrassende ontvangst van mijn collega's van de '7 uurs groep' gekregen. Leuk en warm gevoel dat zij zo geïnteresseerd en meelevend zijn. Gedurende de hele dag veel goede wensen van vele collega's gekregen. Ook een heel mooi pelgrimsdagboek ontvangen om de mooie herinneringen in te noteren. Vanavond heb ik ook mijn broer, zus en schoonzus op bezoek gehad om me veel succes en plezier te wensen. Superleuk en fijn dat zo veel mensen met je meeleven.

27 maart 2019
Mijn laatste werkdag voor mijn vertrek. In de Ondernemingsraad ben ik op een mooie manier, via een filmpje met een mooie boodschap en toepasselijke muziek, in het middelpunt gezet. Ook daarna is mij door de collega's, waarvan ik nog geen (tijdelijk) afscheid had genomen, op een hartverwarmende manier een hart onder de riem gestoken. Ondanks dat ik niet graag in de belangstelling sta, is dit wel heel erg waardevol!
De gesprekken met collega's over het huidige gewicht van mijn rugzak hebben mij toch wederom aan het denken gezet. De voorlopige tevredenheid over het afgelopen zondag bereikte resultaat blijkt dus wel een hele korte houdbaarheidsdatum te hebben. Daarom heb ik vanmiddag samen met Ilse en Britte nog een soortgelijke sessie doorlopen, wat ook weer een flinke reductie van het aantal kilo's oplevert. Ik neem een voor mijn doen grote gok door ook mijn slaapzak thuis te laten en te vertrouwen op mijn lakenzak, mijn warme persoonlijkheid (hi hi) en de ervaringen en het goede advies van collega René. Het loslaten is begonnen!
De test met het omdoen van mijn poncho blijkt nog niet zo gemakkelijk te zijn. Gelukkig hebben we de foto's nog (maar die krijg je in mijn blog niet te zien ;) )

Ik pleeg nog een aantal telefoontjes om de gemaakte reserveringen voor overnachtingen definitief vast te leggen en voel me 'een contente mens'.
Vanavond komen Frank en Mariëtte op de koffie. Zij komen mij samen met Ilse in Spanje onthalen. Dit is voor zowel mij als Ilse een hele fijne gedachte.

Nog een aantal dagen resteren om helemaal in de sfeer te komen. In mijn hoofd lijkt de knop al helemaal om te zijn!

Geschreven door Josderoij.op.pad