Beelddenker

"Papa, hou op. Ik denk in beelden!"
Dat is een uitspraak die mijn jongste dochter regelmatig doet. Ik ben benieuwd hoeveel lezers van de blog van gisteren hetzelfde gevoel hadden. Ik laat in het midden over welke alinea ik het nu heb.
 

Nieuwsgierig

Ik ontving gisterenavond enkele berichten van het overnachtingsadres van vanavond. Zij willen graag weten hoe laat ik verwacht te arriveren. Omdat vandaag weer een 30+-etappe is gepland durf ik hier geen voorspelling naar te wagen.

Mijn voeten zijn er nog steeds hetzelfde aan toe. Gisteren liet mijn kuit bij tijd en wijle merken dat het tempo te hoog lag. Ik moet daarom ook vandaag het tempo aanpassen aan de gesteldheid van mijn lijf.

Op basis van de beschrijving in het routeboekje kan ik niet heel concreet halen op welke ondergrond de etappe van vandaag zich afspeelt. Allemaal factoren die bepalen wat mijn aankomsttijd vandaag zal zijn.
 

Ontbijt

Gisterenavond heb ik toch nog maar wat drinken en eten voor vandaag uit de automaat gehaald. Dat zorgt er in ieder geval voor dat ik op tijd iets kan nuttigen voor dat ik vertrek en voor onderweg.

Omdat de automaat alleen maar muntgeld accepteert ben ik daar nu wel helemaal doorheen.
 

Langste

Vandaag steek ik de Po over. Van mijn schooltijd weet ik dat de Po de langste rivier van Italië is.

Wikipedia zegt het volgende over de Po:
"De Po is een rivier in Noord-Italië. Het is de langste Italiaanse rivier. De rivier is ongeveer 652 kilometer lang en loopt van de berg Monviso in de Cottische Alpen in oostelijke richting via onder andere Turijn, Piacenza en Ferrara naar de Adriatische Zee, waar zij een delta vormt."

De afgelopen dagen en ook vandaag loop ik dus over de zogenoemde Po-vlakte. Een relatief plat stuk land tussen de verschillende bergketens in. Wat mij van de Po-vlakte ook in mijn schoolherinnering is bijgebleven is dat het hier zou 'stikke van de mugguh'. Toevallig zag ik er gisteren één voor mijn raam vliegen. Verder valt het me tot op heden erg mee. Gelukkig maar!
 

Veelbelovende start

Het eerste stukje van vandaag is weer terug naar het plein van Ficarolo. De provinciale weg is in vergelijking met gisteren relatief rustig. Er wordt echter wel hard gereden.
Gelukkig mag ik al weer snel van deze weg om via enkele paden met puin bij het kerkhof uit te komen.

Wat een gigantische graven hebben ze hier zeg. De ene nog groter en met nog meer pracht en praal als de ander.

Relatief snel bereik ik het centrale plein. Daar pik ik de route weer op. Die leidt me naar de dijk, waar ik via grote keien naar boven ga. Daar is de Po. Twee tot drie keer zo breed als de Adige als je het mij vraagt. Ik zie de brug waar ik de Po over moet in de verte al liggen. Via een ijzeren trap kom ik op de brug. Het routeboekje had het al aangekondigd: "Via een smal, maar veilig voetgangerspad steek je de brug over." Zo gezegd, zo gedaan.

Aan de andere kant ga ik via een vergelijkbare ijzeren trap weer van de brug. Het laatste deel van het talud moet ik echter zelf mijn evenwicht houden. Treden ontbreken hier.

So far, so good
 

Wegomlegging

Ik volg de beschrijving uit het routeboekje. Op naar Bondeno. Volgens een verweerd verkeersbord zo'n 8,6 kilometer.

Een aantal borden geeft al een indicatie dat er een wegafsluiting aankomt. Ik heb de hoop dat ik als voetganger vast wel een plekje langs de afsluiting kan vinden.

Helaas blijkt niets minder waar te zijn. Het alternatieve fiets-/ wandelpad en de doorgaande weg naar Bondeno blijken allebei volledig afgesloten te zijn.

Als ik de borden goed begrijp hebben overstromingen ook hier meer kapot gemaakt dan iedereen lief is. Vele bulldozers en kranen zijn druk bezig om de boel te repareren.

Wat nu?
Een afslag blijkt uit te komen op een erf en loopt niet verder.
Er zit niets anders op dan een aantal kilometer terug te lopen. Een man komt me tegemoet. Ik vraag hem de weg naar Bondeno. Hij wijst me naar de weg waar ik zojuist niet verder kon. Hij praat echter zo snel dat ook Google Translate hem niet bij kan houden.

Na veel vijven en zessen (en ook zevenen en achten) komt hij met een alternatief. Een heel stuk terug en dan via de Provinciale weg richting Ponti Spagna en daarna naar Bondeno.

Er zit niks anders op vrees ik.
Ik merk echter wel dat deze omweg me zwaar valt. Naast zere voeten zakt ook de moed me in de schoenen.
 

Bondeno

Toch zet ik mijn linkervoet voor mijn rechter en blijf dat zo een hele tijd doen.
Op de Provinciale weg wordt gigantisch hard gereden. Bijna tegen de vangrail aan lopend hoop ik dat de vrachtwagenchauffeurs en automobilisten mij allemaal op tijd zien. Gelukkig blijkt dit zo te zijn.

Bij Ponti Spagna neem ik de brug. Ook nu ben ik helaas nog niet bevrijd van het snelrijdende verkeer. Via het industrieterrein nader ik Bondena. Ik spot een eettentje. Hoewel eigenlijk nog niet open heeft het voor een gesloten deur wachtende personeel medelijden met me en krijg ik de zo vurig door mij gewenste cola. Dat doet me goed.
 

Luisteren

Intussen heb ik voor mezelf een besluit genomen. Eigenlijk helemaal tegen mijn principes, maar volgens mij voor mijn lijf en leden wel de meest gezonde: ik loop deze etappe niet op eigen kracht uit.

Ik heb gezien dat er een bus vanuit Bondeno rechtstreeks naar Cento gaat. Die ga ik nemen.

Eerst nog een boodschapje bij de supermarkt om mijn energieniveau aan te vullen. Daarna door naar de bushalte.

In Bondeno staat de teller op 16,6 km. Dat betekent dat ik in het eerste deel ruim de helft om heb moeten lopen. Om nu nog zo'n 25 kilometer door te moeten komt de gesteldheid van mijn lijf niet ten goede.

Ik geef het luisteren naar mijn lichaam daarom voorrang boven mijn trots. Uiteindelijk denk ik dat ik ook trots op deze beslissing ben.
 

Sightseeing

De busrit is er geen van A naar B. Ik denk dat zowel het hele alfabet is aangedaan. Er lijkt geen eind aan te komen. Maar ik ga daar niet over klagen, aangezien ik mijn voeten nu de welverdiende rust kan geven.

Uiteindelijk arriveer ik in Cento.
 

Check-in

Waar de host van het appartement gisteren zo nieuwsgierig was naar mijn aankomsttijd, betekent mijn keuze wel dat ik eerder dan verwacht in Cento ben.

Ik zoek daarom contact met de vraag of ik eerder kan inchecken. Uiteindelijk is dat ook gelukt. Dit geeft mij de gelegenheid om mijn voeten de welverdiende rust te geven.

Het appartement ziet er goed uit. Ik drink een lekker bakje sterke Italiaanse koffie en kijk naar mogelijkheden om straks wat te eten.

Ik zoek en vind wat inspiratie:
https://youtu.be/fFoThCFlD3c?si=nOBtak4TU7t2knkq

En morgen? Dat weet ik nu nog niet. Dat zien we morgen dan wel weer.

Dag 4: 16,6 km / 59,3 km

Geschreven door Josderoij.op.pad