Meerdere wegen
Dat er meerdere wegen naar Rome leiden is algemeen bekend. Dat geldt dus ook voor Santiago.

Gisteren zat ik in de albergue aan het diner met een Australische vrouw. Ze loopt net als ik nu naar Finisterre. Twee jaar geleden heeft ze een deel van de Camino Francés gelopen. Ze bekende door blessures en ongemakken ongeveer de helft met bus en taxi gedaan te hebben.

Dit jaar heeft ze samen met haar twee zonen de Camino Portuguese gelopen. Daarna heeft ze de Camino Inglés gelopen tot Santiago.

Ze heeft voor haar tocht naar Finisterre voor gekozen etappes van zo'n tien kilometer te lopen en haar rugzak te laten ophalen en naar het volgende adres te laten brengen. Dit heet de Camino Facile ('Makkelijke Camino'). En zo loopt iedereen dus zijn eigen Camino.

Toch wordt ze er blijkbaar wel erg moe van. Ze ligt als een vent te snurken vannacht. Of zou het toch van de glazen wijn komen, die ze tijdens het eten en daarna genuttigd heeft?

Al met al was de nachtrust niet optimaal vannacht. Toch ben ik later opgestaan dan ik de afgelopen weken gewend ben geweest.

Even terug
Gisteren heb ik Santiago dus weer verlaten en ben ik op weg gegaan naar Finisterre. De eerste tien kilometer van de bijna 90 zaten er toen al weer op. Vandaag een wat langere etappe met als eindbestemming Santa Mariña.

Verandering
De eerste tien kilometer na Santiago waren weer een verademing qua omgeving en (ontbreken van de) hectiek.

Dit zijn omstandigheden waar ik als mens het beste dicht bij mezelf kom. Ik merkte gisteren weer dat ik met een grote glimlach op mijn gezicht rondliep. Dit leverde ook bij de wandelaars en fietsers die ik gisteren tegenkwam een vriendelijke reactie op. Mooi is dat.

Een tocht zoals deze levert veranderingen op. Niet alleen bij mezelf, maar ook bij de achterblijvers. Mijn gezin heeft namelijk ook zonder mij gewoon (en ik denk ook prima) gefunctioneerd. Ook door hen is met een veranderde situatie in het gezin omgegaan. Voor hen was de afgelopen periode waarschijnlijk moeilijker dan voor mij.

Eigenlijk verandert iedereen in meer of mindere mate. Iedere dag leren we weer wat bij of af.

https://youtu.be/Zx4Hjq6KwO0

Geen zorg
Wanneer ik vanochtend buiten stap bij de albergue zie ik dat het heeft geregend vannacht. De lucht ziet er nog steeds dreigend uit en er hangt mist tussen de bergen en in de dalen. Toch fluiten de vogeltjes al weer volop.

Dit blijven ze de hele dag zo doen.
Het is alsof ze me toezingen, dat ik me geen zorgen moet maken. Het komt allemaal goed.

https://youtu.be/LanCLS_hIo4

Het alleen wandelen in deze omgeving doet mij zo genieten. Ik geniet van de stilte en van de rust.

Ik neem mezelf voor om hier in de toekomst iets mee te gaan doen. Bijvoorbeeld in de trant van meditatie of een retraite.

Dankbaar
Tijdens de wandeling lees ik ook de reacties op mijn blog van gisteren. Dat is werkelijk hartverwarmend. Het doet me veel.

Ik beluister het lied over dankbaarheid waar naar verwezen wordt. Want dankbaarheid is ook echt wel een belangrijk item voor mij ten aanzien van dit prachtige avontuur.

Alsof het zo hoort te zijn, breekt tijdens het beluisteren van het lied de zon door de wolken.

Bij mijzelf vermengt het zweet van de beklimming van zojuist zich met de tranen die dit lied bij mij teweeg brengen. Dank je!

Omdat de linkjes in de reacties niet altijd werken, zet ik hem voor de zekerheid hier onder.

https://youtu.be/AEM_7eW2M1o

Etappe van vandaag
Ik passeer weer de nodige kleine dorpjes vandaag. Tussendoor loop ik in bossen en in met name het tweede deel ook langs de doorgaande wegen. Gelukkig is het op zondag niet heel druk op de weg.

Over de fluitende vogels heb ik het al gehad. Ook de kikkers laten vandaag weer van zich horen. Terwijl ik onder een hoge brug doorloop, kwaken de kikkers uit volle borst. Het is weer een genot voor de oren.

Grote verschil met de Camino Francés is het veel minder grote aantal 'aanlandplekken' onderweg. De eerste bar die ik onderweg tegenkom, is nog gesloten. Daarna moet ik wachten tot Negreira voor ik een bar passeer. Ik ben dan al zo'n tien kilometer onderweg. Het ontbijt is dus laat vandaag.

In Galicië staan bij heel veel huizen kleine smalle bouwwerken op poten. Vandaag kan ik er voor het eerst een blik in werpen. Een man staat met zijn kruiwagen bij zo'n bouwwerkje. Hij haalt er maïskolven uit. Het zijn dus eigenlijk opslagruimtes voor maïs en/of granen.

In het eerste deel van de etappe zie ik alleen pelgrims die naar Santiago lopen. Pas in de tweede helft passeer ik pelgrims die dezelfde richting als ik op gaan.

Terwijl ik een foto maak, haalt een pelgrim mij in. Hij heeft echter een langzamer tempo dan ik, dus ik passeer hem kort daarna. Na mijn vraag aan hem hoe het gaat, raken we aan de praat. Het is een Franstalige Belg uit Brussel. In het Engels wisselen we ervaringen uit. Hij heeft in Santiago nog de nodige spullen naar huis teruggestuurd en neemt richting Finisterre alleen nog maar hotels.

Er zijn inmiddels weer twee uur voorbij, dus ik besluit tot een lunch bij de eerste de beste plek die ik tegenkom. Hier zitten de nodige pelgrims op het terras. Een aantal ervan passeer ik later op de etappe nog.

De laatste kilometers gaan ook via de weg. Wanneer ik bij de albergue arriveer, is er al een aantal pelgrims aanwezig. Ik krijg een bed toegewezen tussen een Duitse man en een Franse vrouw in. Met haar raak ik in een fijn gesprek. We krijgen het ook over het verschil tussen de laatste etappes naar Santiago en de eerste etappes erna. Zij had precies hetzelfde gevoel bij de laatste honderd kilometer van de Camino Francés als ik.

Ook zij vindt het lopen vanaf Santiago weer een verademing. Omdat ze tijd genoeg heeft voor ze weer terug moet naar huis, loopt ze korte etappes om optimaal van de rust te kunnen genieten.

Vanavond maak ik ook hier gebruik van de mogelijkheid van een diner in de albergue.

Eens kijken hoe de gastheer en -vrouw zich dan naar elkaar toe gedragen. Bij het inchecken had ik het idee, dat de samenwerking tussen die twee vandaag niet optimaal verloopt.

Dag 86: 34,7 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad