Nadenken

Mijn eerdere arriveren in Cento geeft me tijd om rustig na te denken over "Hoe nu verder?" Mijn voeten beginnen eruit te zijn als enkele jaren geleden. Toen moest ik op een eerder deel van mijn 'reis naar Rome' noodgedwongen in Klein Meers (Limburg) de trein naar huis nemen in plaats van aan de volgende etappe te beginnen.

Dat wil ik dit jaar voorkomen. Het mooiste moet immers nog komen! Daar wil ik wel van kunnen genieten.
 

Gehorig

Mijn zoon Jannes heeft zijn eerste kluswoning gekocht. Supertrots ben ik op hem dat hij dit avontuur aangaat. Hij vertelde me vorige week dat ze geluidsisolatie op de houten verdiepingsvloeren zouden aanbrengen om contactgeluiden te reduceren.

Hoewel ik al wel wist dat dit aan te raden is, ben ik er na mijn hotelovernachting van gisterennacht en appartement van vannacht van overtuigd, dat dit een must is.
Gisterennacht en ochtend was het de buurvrouw die met haar aan-een-stuk-ratelend-indringend-stemgeluid voor irritatie zorgde. Gisterenmiddag waren de bovenburen aan het stofzuigen. Een kabaal dat dit maakte. Niet de stofzuiger zelf was hiervan de oorzaak, maar vooral de overdracht van het geluid van boven naar 'mijn' appartement.

Slaap ik in mijn eentje, moet ik misschien toch nog oordoppen in.
 

Kalendel

Op tijd eten en drinken is van groot belang bij inspanningen in een temperatuur van 25 graden. Daarom heb ik gisteren nog een paar inkoopjes gedaan in de supermarkt in Bondeno.

Die inkoopjes konden echter niet dienen als avondmaaltijd. Via Google ben ik daarom op zoek gegaan naar een restaurantje in de buurt van mijn appartement. En wie zoekt, zal vinden. Ik dus ook.

Er zit een Chinees restaurantje op 1 minuut loopafstand van het appartement. Voor een Temu-prijs heb ik een voorgerechtje, een primo, secondo en een dessert. O ja, er zat ook nog drinken bij. Weliswaar geen Michelin-sterrenrestaurant, maar zo kan het dus ook.
 

Vlekken

Toen ik vanochtend wakker werd en de dekens van me afgooide ontdekte ik vlekken op de lakens.

Nee, ik heb absoluut geen spannende dromen gehad vannacht.

Het is het wondvocht uit de blaren dat zich een weg naar buiten heeft gezocht.

(N.B. Een vergelijkbare passage had ik in mijn blog naar Santiago de Compostella opgenomen. Helaas was dit ook toen het geval in de eerste we(e)k(en). Ik wil niet in herhaling vallen, maar wil vooral de beelddenkers weer mee prikkelen. "Papa, hou op ......!")

Vandaag toch maar op zoek naar een Farmacia om de nodige steriele gaasjes in te slaan.
 

Meseta

Gisteren kwam met enige regelmaat de zin "We don't take the bus" ("Wij nemen de bus niet") in mijn hoofd. Dit was de zin die mijn medepelgrims en ik zes jaar geleden naar elkaar uitspraken om de eindeloze vlakte tussen Burgos en Léon over te steken. Waar veel pelgrims die onmetelijke vlakte met de bus deden, vonden wij dat 'not done'. In dat stadium van mijn Camino was het ongemak van mijn blaren tijdens de eerste weken van mijn tocht al helemaal naar de achtergrond verdwenen.

Omdat het mooiste van deze reis nog moet komen kies ik er daarom vandaag voor om mijn kilometers te beperken van het appartement naar de bushalte en van de bushalte naar het volgende hotel. Daar kijk ik dan wel verder. "Noem het dapper, noem het vluchten", zongen Acda en de Munnik jaren terug al. Ik vind het een overwinning op mijzelf. Past wat mij betreft helemaal in het ont-moeten.

Hopelijk wordt het daarna allemaal beter.
https://youtu.be/tbSE0PS2pVk?si=DTy5PE6AUBTGbn5c
 

Trouwens

Over de Camino naar Santiago de Compostella gesproken. Ik las gisteren een artikel over de toegenomen drukte op de camino.
https://nos.nl/artikel/2565482-camino-steeds-populairder-maar-zorgen-over-drukte-en-rolkofferpelgrims

In 2019 vond ik de laatste 100 kilometer van Sarria naar Santiago al (te) druk. Ik ben daarom blij dat ik dit jaar niet in Spanje, maar in Italië 'loop'. Ik zal in de loop van de komende weken vast en zeker andere pelgrims gaan ontmoeten. Het is immers een zogenoemd 'Jubeljaar'. Daar kom ik tijdens mijn verdere tocht zeker nog eens op terug.
 

OV

Ik had als eindpunt voor de etappe van vandaag eigenlijk een ander overnachtingsadres gepland. Helaas kreeg ik een aantal weken terug een bericht dat die plek volledig gestopt was met het opvangen van toeristen. Ook hier lijkt de invloed van Minister Faber aanwezig.

Gelukkig werd mij een alternatief overnachtingsadres aangeboden. Dat hotel ligt dichter bij Bologna. Voor mij nu een voordeel omdat hier wel een bushalte in de buurt is.

Na eerst mijn pleistervoorraad aangevuld te hebben bij de Farmacia, ga ik op het in het gemeentekantoor gevestigde toeristeninformatiecentrum een stempel scoren in mijn pelgrimspaspoort. Buiten Verona had ik dat de afgelopen dagen nog niet gedaan. Dat gaat de komende weken vast en zeker veranderen.

Ik loop daarna naar het busstation, de zogeheten Autostazzione. Het is nog wel even wachten tot de juiste bus (te laat) aan komt rijden. Het is een busrit van bijna een uur met veel stops onderweg. Op Internet heb ik een schema gevonden waar alle stops opstaan. Bijna overal stappen er wel passagiers in en uit. Ik geef mijn ogen goed de kost om toch nog iets van de omgeving mee te krijgen. In de verte zie ik de bergen van de Apennijnen al verschijnen.

Helaas is door werkzaamheden 'mijn eindhalte' geen stopplaats. Ik stap bij de eerstvolgende halte naast de paardenrenbaan uit. Helaas heb ik geen goed zicht op het Duindigt van Bologna.
 

Aftands

Ik loop een stukje terug richting het hotel. Dit lijkt me niet het mooiste deel van Bologna te zijn.

Ik kijk rond, zoekend naar een eettentje en/of supermarkt. Ik spot in ieder geval een grote supermarkt langs de doorgaande weg. Hopelijk is die morgenochtend open.

Morgen moet ik er namelijk wel rekening mee houden dat niet alles open zal zijn. Ook in Italië is 1 mei namelijk een nationale feestdag. Ik heb gelukkig nog wat te eten in mijn rugzak voor het geval alle eetgelegenheden of bevoorradingsmogelijkheden morgen dicht zijn.

Hoewel ik eigenlijk te vroeg ben om in te checken in het hotel ontvang ik toch de sleutel. Kamer 14 is voor mij.

Een jongedame begeleidt me naar de kamer. Als ik mijn rugzak weg wil zetten valt me een spiegeling op de vloer op. Shit, de hele kamer staat blank. Ik gooi één van de grote handdoeken op de grond om als dweil te fungeren. Ik hoor het water echter vanuit de radiator blijven druppelen.

Als ik graag een waterbed had gehad, koop ik er zelf wel één. Ik leg mijn rugzak daarom op bed en loop terug naar de receptie. Gelukkig weet ik in steenkolen-italiaans uit te leggen dat er molto aqua a la stanza is. Dat wordt direct begrepen.

Ook in Italië hebben ze gelukkig Google Translate. De jongedame laat me op die manier weten dat ik een andere kamer krijg. Ik pik mijn rugzak weer op van kamer 14 en ontvang een droge kamer op de begane grond.

Ik moet bij dit hotel onwillekeurig denken aan zo'n louche motel in die Amerikaanse films. De deur gaat daarom op slot. Dat slot gaat er morgen pas weer af als het aan mij ligt.

De keurig opgerolde handdoeken met de kunstbloemen geven nog enige kleur aan de kamer.

Dag 5: 4,5 km / 36 km

Geschreven door Josderoij.op.pad