Wie ben ik?
Ik geef in mijn blog bij een pelgrims een beschrijving als ik hun naam nog niet weet of niet kan onthouden. Andersom blijkt de naam Jos in Frankrijk ook lastig te onthouden of uit te spreken te zijn.

De drie pelgrims met wie ik inmiddels drie nachten in dezelfde refuge verblijf noemen me steevast Simon (op zijn Engels, wat je uitspreekt als 'Saaimun').

De verwarde Franse pelgrim Didier heeft deze naam in zijn hoofd en noemt me steevast zo. Andere pelgrims nemen dit over. Ik vind het prima zo en doe geen moeite om ze te overtuigen van mijn echte naam.

Spaghetti
Gisterenmorgen heb ik toegezegd samen met de andere drie pelgrims het avondeten klaar te maken en te eten. Doordat ze al erg laat arriveerden en eerst ook nog wat wilden drinken, zat ik erg laat aan tafel. Als gevolg daarvan lag ik dus ook later dan gebruikelijk met een gevulde maag in bed.

Sgarito kookt graag, dus ik assisteer hem als helpend handje in de keuken. Hij praat een aardig woordje Engels, dus dat converseert voor mij makkelijker dan het Frans.

Ook met het ontbijt zitten we samen aan tafel.
Ik heb mijn tas op dat moment al ingepakt klaar staan. De etappe die zij lopen is zo'n tien kilometer korter dan die van mij.

Het is dus de laatste nacht dat we in dezelfde refuge slapen. Ik neem na het ontbijt dan ook op een andere manier afscheid dan het 'A tout á l'heure' (zie je later) van de afgelopen dagen. Ik wens ze een Buon Camino.

Sgarito zegt bij het afscheid: 'If we meet again on the way of Saint Jacques, we will drink 'een pintje' together'.

It's a beautiful day
Het is al lekker weer en ik vertrek in mijn t-shirt.

In Saint Sever ligt ook een aantal bronzen schelpen in het trottoir. Als je echter alleen daar op af zou moeten voor je route verdwaal je hopeloos. Bij de werkzaamheden aan de trottoirs zijn ze er een aantal vergeten terug te plaatsen denk ik.

Na nog geen kilometer ben ik de drukte van het stadje uit en loop ik in het 'buitengebied'. Heerlijk is dat.

De hoeveelheid watertorens in Frankrijk is groot. Ze ziet ze al van ver staan. In de beschrijving zijn ze ook regelmatig als richting waarin gelopen moet worden opgenomen.

Ik loop langs een rij geweldig grote platanen. Wat een prachtige bomen zijn dat toch. Omdat ik in mijn tuin ook een mooi exemplaar heb staan, denk ik weer even aan thuis.

Intussen loop ik over een bruggetje over een van de vele riviertjes en beekjes, terwijl de vogeltjes weer hun serenades fluiten. Wat een genot om zo iedere dag in de natuur te vertoeven.

Ik steek ook in deze etappe weer een aantal keer een oude spoorlijn over, die al jaren niet meer in gebruik is. Het zou me niets verbazen als deze ook nog eens tot fietspad wordt omgetoverd, slingerend tussen de heuvels en bergen.

Ik zie bergen
Mijn hoofd is vandaag vrij van denken. Ik app met de kinderen en informeer hoe het met hen gaat.

Frank stuurde mij gisterenavond een appje met de vraag of ik de Pyreneeën al in zicht heb. Ik lees het appje vanmorgen pas, maar ben in de veronderstelling dat dit pas zaterdag of misschien morgen het geval zal zijn.

Op enig moment in de etappe kan ik echter ver van me af kijken. Zie ik dat nu goed? Ik kijk nog een keer en ja hoor, in de verte zie ik de contouren van de Pyreneeëen! De bergtoppen met sneeuw en de structuren tekenen zich af tegen de dan nog blauwe lucht. Ik krijg er gigantische kippenvel van en de tranen rollen over mijn wangen. Echt een geluksmoment is dit.

Emotie
Deze tranen zijn het begin van nog veel meer tranen van geluk vandaag. Ik had gisterenavond de voicemail van Jannes ingesproken, terwijl hij een gezellige avond met zijn vrienden heeft. Zijn reactie via de app 'Hey papa, fijn om je stem even te horen in mijn voicemail' en de lieve reacties van de meiden op de foto die ik van de eerste aanblik van de Pyreneeën krijg, zorgen voor een lawine van emoties bij me.

Ik loop hardop te janken. Het zijn echt 'de kleine dingen die het doen'!

Ik voel vandaag heel bewust de waardering bij mezelf voor alle dingen die ik heb. Met mijn gezin met stip op nummer 1.

Wat ben ik een gelukkig mens en wat vind ik het ook ontzettend stoer van mezelf dat ik dit avontuur ben aangegaan en nu hier met dit gelukzalige gevoel sta.

Ik luister om dit gevoel te versterken onderweg nog heel intens naar het prachtige nummer van Extreme met de veelzeggende titel 'More than words' en blér voor het eerst op dit avontuur hardop mee.

https://youtu.be/UrIiLvg58SY

Lekker windje
De zon staat vandaag vanaf het begin flink zijn best te doen. Er komt echter een verandering aan in de loop van de dag.
Het wordt bewolkter. Er verschijnen meer wolken en de zon verstopt zich er af en toe achter. Voor het wandelen op zich helemaal niet erg.

De wind verkoelt me en gaat steeds steviger waaien.

Op de eindbestemming weten enkele pelgrims me te vertellen dat het weer voor de komende dagen er niet zo rooskleurig uitziet. We wachten het maar af. Ten eerste kan ik er toch niets aan veranderen en ten tweede is niets zo veranderlijk als het weer.

Voie de Vézelay
In dorpje Labastide-Chalosse staat weer een bord van de Voie de Vézelay. Vanuit dit dorpje daal ik steil af naar de vallei waar op de hectaren akkers de ingezaaide ;) maïs uit komt.

Nadeel van (af)dalen is dat meestal je daarna weer omhoog moet. Zo ook deze keer. Een pittige helling volgt. Het dorpje dat bovenop op me wacht heeft de veelzeggende naam Argelos. Wie dat bedacht heeft...

In Argelos staat eveneens een groot bord van de Voie de Vézelay. Ook hier zijn ze trots op het feit dat de Jacobsweg hier langs komt.

In het dorpje sta ik even stil. Een mevrouw passeert en zegt dat er behalve de gemarkeerde route ook een andere rechtstreekse route naar Beyries, mijn eindbestemming van vandaag, is. Die is niet zo heuvelachtig.

Ik bedank haar vriendelijk voor haar advies, maar sla die in de steeds verder aanwakkerende wind. Argeloos neem ik de gemarkeerde route en daal eerst heel snel af naar beneden om daarna met een veel lager tempo de weg heuvelop weer te nemen. Het dorpje Beyries komt dichterbij.

Ook bij de entree van Beyries staat weer een bord. De route gaat voor het dorp rechtsaf. Ik heb echter gereserveerd in het dorp.

Voordat ik naar de gite ga, loop ik eerst nog naar het kerkje. Deze is open en ik geniet even van de ultieme stilte en koelte in dit godshuis.

Daarna loop ik het dorpje in op zoek naar de gite. Ik loop bij de Mairie achterlangs en zie al een wasrekje met kleding staan. Hier moet het zijn. De gite zit in de gemeentezaal. De bedden zijn stretchers, oftewel plooibeddden. Er is al een zestal personen (vijf dames en een heer) aanwezig. Naast mij staat er nog één dame op de reserveringslijst.

Ondanks de ruimte in de zaal is het slapen achter een gordijn met stretchers op een rijtje niet de meest comfortabele manier. Ook de overige faciliteiten zijn beperkt, maar de douche was daarentegen weer heerlijk.

Ik waan me even op de Camino Primitivo, maar vind het een goede oefening voor de omstandigheden die ik waarschijnlijk in Spanje ook wel ga aantreffen. Pas de problem.

De overige pelgrims zijn een koppel uit Amerika, met wie ik een leuk gesprek heb, een drietal dames uit Duitsland en een Franse vrouw. Op dit moment is de pelgrim voor wie ook een stretcher gereserveerd is nog niet gearriveerd.

Morgen heb ik een lange etappe voor de boeg, dus ik wil de luikjes vanavond op tjjd dicht doen.

Dag 55: 29,8 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad