Bijgelegd
De verstandhouding tussen de gastheer en -vrouw was weer wat verbeterd in vergelijking met de middag.
Allebei waren ze erg vriendelijk bij het diner.

We zaten gisteren met zes pelgrims aan tafel voor het diner.
De aardige Franse vrouw met wie ik gisterenmiddag al gesproken heb, een Duitse vrouw, twee Duitse mannen en een Australische man. Weer een internationaal gezelschap.

Een van de Duitse pelgrims had de Camino Primitivo gelopen en was daarna met zijn vriend de Camino naar Finisterre begonnen.
De Australische man was al in Muxia en Finisterre geweest en was op de weg terug naar Santiago.

We hebben gezellig met elkaar gesproken en de ervaringen gedeeld.

Na het diner was het al weer zo'n beetje bedtijd geworden. Een van de Duitsers en de Australiër zouden de fles rode wijn nog leeg drinken.

Voor het slapen vroeg een Engelstalige man of we afspraken konden maken over het opstaan, of liever gezegd over het tijdstip, waarop het licht aan mag. Zij waren gewend om rond zeven uur te vertrekken. Dat past ook wel in mijn straatje.

We spreken met de kamergenoten af om half zeven het licht aan te doen. Ik merk dat inpakken met het licht aan mij de nodige tijd scheelt.

Mijn ontbijt heb ik gisteren al klaargemaakt en zit in mijn jas om onderweg opgegeten te worden.

Weer op weg
Ik ben voor 7 uur al weer op pad. Het is wederom heerlijk wandelweer en nog heiïg.

https://youtu.be/GXWI6ISkzlI

De eerste kilometers is er wederom niemand anders dan ikzelf in de buurt. De hoogteverschillen zijn het eerste uur weer redelijk groot. Het zweet gutst daarom weer van mijn hoofd en uit alle andere mogelijke bronnen.

Het eerste uur kom ik alleen een paar pelgrims tegen, maar zie ik er geen die dezelfde richting als ik inlopen.
Na een paar dorpjes doorgelopen te hebben, komen er ook andere pelgrims op de route naar Finisterre en/of Muxia. Later op de etappe komt het moment waarop je die richting moet kiezen.

Na ruim tien kilometer stop ik bij een bar in Olveiroa om nog een ontbijtje met lekkere Café con lecce en een jus d'orange te nemen.

Mijn jas gaat de rugzak in en in mijn natte shirt vervolg ik mijn pad.

Nog twee nachtjes
Dit is de titel die ik voor de blog van vandaag tijdens de eerste kilometers bedacht heb.

Er zijn ook al twee liedjes die ik erin wil verwerken. De eerste gaat over het moment waarop ik Ilse weer ga zien.

https://youtu.be/z8EGp2yRbFs

De andere gaat over de eerste vraag die ik haar ga stellen als we elkaar weer zien.

https://youtu.be/48tQvvzlOus

Terwijl ik geniet van de prachtige vergezichten over de bergen, gaat mijn telefoon. Het is Ilse. Ze zit samen met Frank en Mariëtte aan de koffie en thee en kan niet wachten mij weer te zien.

Terwijl ik al wandelend met haar praat, hoort ze mij beginnen te hijgen. Dit is (nog) niet zozeer van de opwinding, maar doordat ik weer een steile helling op moet. We spreken af dat ze me morgen weer belt.

Ik nader het eerstvolgende dorp Logroso. Er is een herberg met een bar. Er zitten ook daar al mensen op het terras. Omdat ik net al gestopt ben, komt dit voor mij te vroeg.

Twee personen op het terras zitten foto's van mij te maken. 'Hebben die nog nooit een echte pelgrim gezien?', denk ik bij mezelf. De derde persoon, een mooie vrouw in een jurkje dat haar mooi staat, staat zelfs op en loopt mijn richting op. Terwijl ik nog steeds van plan ben om rechts van de bar door te lopen, zie ik het pas.

Het is Ilse die op me af loopt en de paparazzi zijn Frank en Mariëtte! Wat een verschrikkelijk leuke verrassing. Normaal gesproken houd ik er niet van verrast te worden, maar dit is een hele grote uitzondering op die regel.

Afgelopen zaterdag zijn ze al deze kant op gereden. Ik heb Ilse zaterdag nog wel gesproken, waarbij op dat moment ook Frank en Mariëtte in de camper aanwezig waren. Mij is toen verteld dat ze boodschappen gingen doen voor de reis. Ik heb dat natuurlijk voor waar aangenomen, ook al was het nog vroeg op de dag. Blijken ze gewoon toen al weg te zijn geweest. Even ben ik bang dat de bestelling die ik heb doorgegeven daardoor niet doorgaat, maar ze hebben borrelnootjes meegebracht!

We drinken samen op het terras nog gezellig een kop koffie. Ik kan in de resterende ruim twintig kilometers van deze etappe nadenken over de (andere) inhoud van mijn blog van vandaag.

Ik vergeet haar de vraag te stellen. Dat komt nog wel.

Ik word in het restant van deze etappe ook ontlast. Mijn rugzak mag in de camper mee en ik mag het restant de Camino Facil lopen.

Camino Facil
Met een klein rugzakje loop ik alleen door. Dat loopt echt wel anders dan met een zware rugzak.

Toch voel ik me net zo'n nep-pelgrim en voel me opgelaten als ik andere pelgrims tegenkom en ze een 'Buen Camino' wens.

Ik wil graag een stempel bij de door mij in eerste instantie bedachte overnachtingsalbergue halen. Deze is echter pas om 16.00 uur open. In overleg met Ilse, Frank en Mariëtte besluit ik daarom om nog door te lopen en daarna de stempel te halen.

Door de lichte rugzak gaat het lopen nog makkelijker dan normaal.

Ik krijg uitzicht op de zee en geniet van het uitzicht. De mist wordt wel weer wat dichter. De wind trekt wat aan en blaast de flarden mist weg.

Na een etappe van 42,5 kilometer stop ik op een afstand van 7,4 kilometer van de vuurtoren van Finisterre.

Dit laatste deel ga ik morgenochtend doen. Ik neem dan weer wel mijn grote rugzak op mijn rug.

Albergue
De komende nachten slaap ik in een appartement op een half uur rijden van zowel Finisterre en Muxia. Wandelend ga ik dat maar even niet doen.

Een luxe albergue is het, waar mijn wandelkleren direct het wasmachine in gaan zonder bijbetaling.

Vandaag is een geweldige verrassing die ik helemaal niet aan zag komen.

Dag 87: 42,5 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad