Herkenning

De jonge Italiaan waarmee ik gisteren in de B&B het gesprek had over meerdaagse wandeltochten loopt de Via Degli Dei met een vriend. Hij heeft zelf al meer ervaring; voor de vriend is het zijn eerste meerdaagse wandeling.

Gisteren aan het eind van de middag komt hij aan bij de albergo/ het restaurant waar ik verblijf. Hij zocht nog een plekje voor het diner. Hij informeert daarom naar een tafeltje voor het diner bij het restaurant waar ik ook diner. Waar er voor het Nederlandse echtpaar geen plek was, kreeg de jonge Italiaan te horen dat er een kleine mogelijkheid was om een tafeltje te krijgen. Hij moest over een half uur nog maar eens informeren.

Die kleine mogelijkheid bleek 100% te zijn. Kort nadat ik plaats had genomen, namen hij en zijn vriend een aantal tafeltjes verderop plaats. Als blijk van herkenning gingen de handen naar boven om elkaar te begroeten. De Via Degli Dei verbroedert.

Ik kies voor de eigengemaakte groentensoep en pasta. Mijn buik zit na afloop weer goed vol.

Ik neem een koffie tot besluit. Ik heb de koffiegewoonten van Italianen bestudeerd, dus kies niet voor een cappuccino. Die drinken ze blijkbaar liefst vóór het ontbijt en zeker niet na 11.00 uur. Maar gewoon een Americano dan maar.
 

Halve dagen

Als ambtenaar heb ik de loop van de afgelopen tig jaar natuurlijk al de nodige vooroordelen voor mijn kiezen gehad. "Ja, mar gij werrukt mar halve doagen" is er natuurlijk één van. Vandaag was het zo'n dag.

Een halve dag hard werken en dan heerlijk uitrusten. Er stond namelijk een qua afstand korte etappe op het programma. Maar het was er wel één met de nodige hoogteverschillen.

Zoals de meesten weten ben ik een echt ochtendmens. De vroege uren van een dag noem ik altijd de Gouden Uurtjes. 'Vroeguh', toen de kinderen nog mee op vakantie gingen (of eigenlijk hadden ze toen nog helemaal geen keus), had ik al een ochtendwandeling gemaakt en broodjes gehaald voordat de rest wakker werd.

Ook vanochtend was ik dus al weer vroeg op om op tijd aan het ontbijt te kunnen zitten. Een andere wandelaar zat al te ontbijten. Deze man heb ik de afgelopen dagen ook steeds op de route gezien van de Via Degli Dei. Wel grappig trouwens dat die herkenning onderweg en bij de overnachtingsplekken er al zo snel is. Zo kom ik vandaag best wel een aantal 'bekende' gezichten tegen.

Na het ontbijt was ik er klaar voor om aan de etappe van vandaag te beginnen.
 

Riemen los

De afgelopen dagen kreeg ik in de loop van de etappe regelmatig last van knelling op mijn heupen. Ik krijg het wel vaker op mijn heupen, maar dit was een heel vervelende pijn.

Ik denk dat dit wordt veroorzaakt doordat de heupband van mijn rugzak op dezelfde hoogte zat als mijn wandelbroek. Ik kies er daarom voor om de riem vandaag uit mijn broek te laten.

Zonder rugzak zou ik dan gegarandeerd na verloop van tijd met mijn wandelbroek op mijn knieën lopen. Ik heb er niet voor niets een riem in natuurlijk.

Met mijn rugzak fungeert de heupband vandaag als 'broekophoudoplossing'. Dat werkt goed.

Na een pauze is het weer wel zaak om de boel goed op te trekken en klem te zetten. Op enig moment dreigde mijn wandelbroek namelijk toch wat af te zakken. Gelukkig was ik toen al in de buurt van de eindbestemming.
 

Ups en downs

Zoals gezegd heb ik een qua afstand korte etappe vandaag. Omdat het eigenlijk steeds omhoog en omlaag ging, zegt afstand eigenlijk niet zo veel in heuvelachtig gebied. Echte hikers praten daarom liever over uren in plaats van over kilometers. Ik ga daar toch ook maar eens over nadenken.

Het gaat vandaag namelijk al direct omhoog. Ruim een uur lang ben ik continu aan het klimmen. In de eerste vier kilometer klim ik naar een hoogte van 1.139 meter. Dat is de top van de Monte dei Cucchi.

Waar er gisterenochtend ook nog klauteren bij kwam kijken is dat vandaag niet het geval. Het dorpje waar ik vandaag startte werd wel al snel heel klein.

In de verte zie ik bovenop een berg de windmolens en de televisietoren. Daar liep ik gisteren nog langs.

De rest van de etappe wisselen het klimmen en het dalen elkaar af.

Ik ga daarbij ook de grens tussen Emilia-Romagna en Toscane over.

Blijkbaar kom ik vandaag ook over het hoogste punt van de Via Degli Dei. Zoals de schrijfster van het routeboekje zegt "Dichterbij de Goden kom ik op deze wandeling niet."

Ik weet trouwens niet of ik op de Franciscaanse voetreis op een nog hoger deel van de Apennijnen zal komen.
 

Historisch

In de etappe van vandaag komt de oorsprong en geschiedenis van de Godenweg goed naar voren.

Rond 187 voor Christus gaf consul Caius Flaminius opdracht een weg aan te leggen tussen Bologna en Arezzo, een stad ten zuiden van Florence. Dit werd de Via Flaminia militare. Nadat deze weg in de loop van de eeuwen in verval raakte ontdekten in1979 wetenschappers sporen van deze weg.

Heel veel jaar geleden had ik een en ander misschien nog bestempeld als 'een hoop oude stenen, die iedereen daar neergelegd kan hebben'.

Mijn vrouw Ilse heeft mij in haar tijd als adviseur archeologie en erfgoed bij de gemeente Alphen-Chaam echter doen beseffen dat archeologische vondsten van belang zijn om ons iets te kunnen vertellen over onze geschiedenis.

Ik kijk daarom vandaag met heel andere ogen naar de restanten van de oude Romeinse weg met de naam Via Flaminia die ik in deze etappe op verschillende plaatsen te zien krijg.
 

Glibberig

In het eerste deel van de etappe loop ik vooral onbeschut. Daardoor kan ik wel genieten van prachtige vergezichten over de Apennijnen.

De wind waait echter hard en zorgt er op momenten zelfs voor dat ik eraan twijfel om mijn jack aan te doen.

Ik loop al sinds het begin alleen in mijn wandelshirt, maar vandaag vind ik het door de wind zelfs af en toe erg fris.

Het tweede deel loop ik veel meer onder de bomen. De vergezichten ontbreken, maar daar komen andere mooie dingen voor in de plaats. Hier fluiten de vogels weer meer hoorbaar en laat ook de koekoek weer van zich horen. Ook is er soms weer het gekwaak van kikkers hoorbaar.

De ondergrond is hier ook veel vochtiger dan daarvoor. Dat zorgt ervoor, dat ik het genieten van de omgeving heel alert moet afwisselen met het kijken waar ik loop. Zijn het niet de geulen waar het water doorheen loopt, dan zijn het wel de keien die kris kras en schots en scheef ontweken moeten worden. Ik laveer daarom erg veel van links naar rechts en andersom door het bos.

Eén keer doet de zwaartekracht van mijn rugzak bijna zijn werk.
Terwijl ik heel voorzichtig de meest logische en veilige weg naar beneden zoek, glijdt mijn schoen, waarop ik mijn gewicht had staan, weg. Bijna verlies ik mijn evenwicht.

Gelukkig kan ik snel mijn evenwicht weer vinden voordat ik met mijn hele hebben en houden achterover op de keien en de boomstronken was geflikkerd.

Ik wil er niet aan denken wat er dan gebeurd zou zijn.
 

Dodenherdenking

In de verte hoor ik motoren. Dat betekent dat ik een weg nader. Ik weet echter uit ervaring dat geluid ook heel ver draagt.

Het duurt dan ook nog best wel lang voordat ik ook daadwekelijk het bos uit ben en de weg zie. Mijn etappe zit er bijna op.

Toch sta ik aan de overkant van de weg nog letterlijk en figuurlijk even stil op deze 4e mei.

Hier ligt namelijk de zogenoemde Cimitero di Guerra Tedesco. Vertaald is dat de Duitse oorlogsbegraafplaats.

De Passo della Futa ligt erg strategisch. Hier hebben vooral de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog gebruik van gemaakt. Zij bouwden hier verschillende verdedigingswerken: De Gotische Linie (Linea Gotica).
Na zware gevechten veroverden de geallieerden dit gebied op 21 april 1945 van de Duitsers.

Omdat tot de jaren '50 Duitse begraafplaatsen in Italië verboden waren, is in de jaren '60 van de vorige eeuw hier de grootste Duitse begraafplaats van Italië aangelegd. Er zijn hier 33.000 graven.

Erg indrukwekkend. Op deze dag van de Nederlandse dodenherdenking sta ik daar op deze plaats bij stil.
https://youtu.be/BWf-eARnf6U
 

Campingvolk

Waar er gisteren camino-achtige omstandigheden waren met een aantal overnachtingsmogelijkheden bij elkaar, zijn de mogelijkheden hier in de buurt beperkt.

Ik heb mijn overnachting geboekt bij Camping La Futa. Deze camping ligt enkele honderden meters van de Duitse begraafplaats. Ik heb hier een stacaravan gereserveerd.

Bij aankomst valt me de Nederlandse vlag bij de entree al op. Er ligt ook een foldertje in het Nederlands. De jonge eigenaar vertelt me dat hier in de zomer best veel Nederlanders verblijven. Er reed toevallig net ook een camper met Nederlands kenteken weg.

Ik check in, bestel alvast mijn lunchpakketje voor morgen en reserveer een plekje in het pizzarestaurant vanavond.

Na mezelf onder de douche gezet te hebben doe ik de handwas en hang ik deze buiten aan mijn waslijntje. Het begint echter al snel te regenen. Toch maar binnen hangen voor het open raam in de hoop dat het zo ook droogt.

Dag 9: 16,2 km.

Geschreven door Josderoij.op.pad