Tschüs

Vandaag verlaat ik Duitsland. Vanaf vorige week zondag was ik hier aan het fietsen.
Tot en met gisteren heb ik ruim 745 kilometer in Duitsland gefietst. Vandaag fiets ik de laatste paar van Füssen naar de grens met Oostenrijk. De Alpen in.
 

Het geluid van..

Gisteren genoot ik al van het geluid van de bellen om de nekken van de koeien. In mijn blog sprak ik ook al over Heidi.

Een ander deel van het jeugdsentiment wat ik associeer met Oostenrijk is 'The Sound of Music'.
https://youtu.be/6f0T6UV-HiI?si=Zr9R0OspkYxQwNJo

Ondanks dat ik vijf jaar geleden gestopt ben met zingen bij het Fiorettikoor en sinds dit jaar ook met het bespelen van de baritonsaxofoon bij de SNK-fanfare in Weelde is muziek nog steeds een belangrijk onderdeel in mijn leven. Ik heb bijvoorbeeld voor de diamanten bruiloft van mijn ouders en het huwelijk van Britte en Sven ontzettend veel plezier beleefd aan het maken en inzingen van toepasselijke liedjes.
https://youtu.be/r3ZtImowdLU?si=WD8PWoPxCHrecksM
 

De bergen in

Gisteren gaf ik aan vandaag de Fernpass over te gaan. Dat vraagt om een kleine correctie. Het wordt namelijk absoluut afgeraden om de drukke Fernpass met de fiets op te gaan. Met het zware vrachtverkeer én de soms smalle doorgangen zou dit een te groot risico opleveren.
Dan heb je een goede Engelbewaarder nodig.
Ik had er bijna één nodig gehad. Daarover dadelijk meer.

De Via Claudia Augusta slingert in de praktijk over voor fietsers geschikte paden in de buurt van de Fernpass. Asfalt en grindpaden wisselen elkaar af.
 

Nat

De eerste kilometers gaan nog niet heel steil omhoog. Al snel Füssen uit passeer ik de grens van Duitsland en Oostenrijk. De route gaat door dorpjes met de namen Unterpinswang, Pinswang, Oberpinswang en Pflach.

De eerste regendruppels vallen al vroeg. Ik ben echter nog niet van zin om mijn regenkleding aan te doen.

Toch besluit ik dat enkele kilometers later wel te doen. De druppels vormen samen namelijk een flinke bui en vallen steeds gestager naar beneden. Dat is balen!

Ik voorzie een vergelijkbare situatie als bij mijn oversteek over de Pyreneeën van 5 jaar geleden. Toen was het vooral de mist die de mooie vergezichten, waar ik op had gehoopt, verborg. Nu is het de regen die met flinke wolken het zicht op de Alpen ontneemt.

Onder het viaduct aan de rand van de rivier trek ik daarom regenbroek en -jas aan. Het fototoestel verdwijnt in de fietstas.

De regen zal het grootste deel van de etappe in meer of mindere mate blijven vallen. Ik heb daarom niet veel foto's van onderweg. Nu was dat waarschijnlijk toch het geval geweest, aangezien ik een aantal stukken van de route mijn focus en aandacht nodig had om op de grindpaden heel omhoog of omlaag te komen.

Gedurende de etappe zorgt de regen er wel voor dat mijn lijf flink afkoelt.
 

Topfiets

Eerste grote plaats die ik onderweg aandoe is Reutte. Ook hier regent het nog. Net buiten het stadje gaat de route links een grindpad op. Al snel lopen de hoogtemeters flink op.

De spieren moeten aan de bak. In zijn kleinste versnelling trap ik het koffiemolentje rond. De extra ondersteuning doet zijn werk. Dit is één van de redenen waarom ik deze fiets gekocht heb. Super!

Omdat ik niet weet wat ik de rest van de etappe nog aan hoogtemeters mag verwachting ben ik zuinig met het gebruik van extra ondersteuning. Zo veel mogelijk in de Eco-stand fiets ik de kilometers bergop.

Denk je het hoogste punt bereikt te hebben, komt er weer een steile helling in zicht.
 

Focus

Ook in het tweede deel van de etappe zitten er flinke beklimmingen. Ik kronkel zo de nodige bergflanken op. Helmpje en petje af voor de mountainbikers die de steile hellingen zonder extra ondersteuning opfietsen.

De beklimmingen worden regelmatig gevolgd door flinke afdalingen. De waterstromen zoeken hun weg tussen het grind naar beneden. Het is goed oppassen dus om goed te sturen en tijdig te remmen.

Op enig moment is het pad zo smal dat mijn focus volledig op de afdeling ligt. Links van me een hele diepe afgrond, rechts een rotswand. Niet heel veel manoevreerruimte dus. Met een natte ondergrond vraagt dat mijn uiterste concentratie.

Ik rijd veel tussen de bomen. Door de laaghangende mist zie ik af en toe slechts e contouren van de hoge bergen.
 

Via?

De bordjes van de Via Claudia Augusta zijn minderd vaak aanwezig dan in Duitsland. Slechts af en toe hangt er één of is er een verwijzing te vinden.

De navigatie doet echter (bijna) perfect zijn werk.
 

Bijna?

Na een pittige afdaling nader ik de Fernpass. Het hek waar ik langs moet is echter op slot en met kettingen verzegeld.

Ik zie op de navigatie een paadje lopen. Die neem ik. Ik ga onder de Fernpass door en ga aan de andere kant weer omhoog. Zo kom ik toch in de buurt waar ik moet zijn.

De navigatie heeft echter net iets te lang nodig om zich aan de gewijzigde situatie aan te passen. Ik denk het goede pad te hebben, maar voor ik het weet rijd ik op de Fernpass. Na een meter of 40 weet ik "Dit is niet goed!"
https://www.youtube.com/watch?v=-vyfmzdygzg

Ik realiseer me direct dat ik niet verder moet rijden. Ik 'plak' me zo dicht als mogelijk tegen de vangrail. De stroom auto's en vrachtauto's lijkt eindeloos. Is er een gaatje vanuit de ene kant, komt er volop verkeer van de andere kant. En andersom.

Ja, er is aan beide kanten een gaatje. Ik keer mijn fiets en ga zo snel als ik kan terug en aan de kant. Kort daarna kan ik.oversteken en kan ik de weg die de navigatie inmiddels goed aangeeft vervolgen.
 

Zonnetje

Mijn eindpunt van vandaag is Imst.
Zo'n 30 kilometer van tevoren zie ik de naam voor het eerst op een bordje staan.

Net voor Imst ligt Tarrenz. Ook hier is Ilse haar familie in het verleden op vakantie geweest. Ilse en ik zijn een aantal jaren terug nog eens met haar moeder herinneringen op gaan halen. Naast een mooie en flinke wandeling zijn we daar met de camper een steile helling opgegaan op zoek naar een Waldkapelle, waar Will en Jef samen naar toe waren gewandeld.

Terwijl ik Tarrenz vanuit Nasareith nader, klaart het een beetje op. Er verschijnt zelfs een waterig zonnetje. Zoals André van Duin al zong ziet alles er anders uit als de zon schijnt.

Ik kom niet in het centrum van Tarrenz, maar fiets langs de buitenkant naar Imst.
Ook vandaag ben ik weer vroeg. Ik kan nog niet bij het overnachtingsadres terecht. Ik heb echter zin in een lekkere kop koffie met een lekkere koek erbij. Ik verken Imst en zie 'Café' staan. Dit blijkt het plaatselijke Grand Café van het verzorgingstehuis te zijn. De koffie en het stukje taart smaakt me heerlijk.

Tijd om toch naar het overnachtingsadres te gaan. Ik mag binnen en stal mijn fiets in de werkplaats van de man des huizes.
Ilse staat nog in de file en verwacht daar nog wel even in te staan.

Terwijl ik mijn natte kleding op het balkon te drogen hang, zie ik haar aankomen. Ik zwaai, zodat ze weet waar ze moet zijn.
 

Even Apeldoorn bellen

Het is een smalle oprit. Terwijl Ilse denkt links geen ruimte te hebben, blijkt dit rechts te zijn. De punt van de afscheidingsmuur boort zich in de passagierskant van de auto.

Als ik beneden kom, hoor ik de geluiden van vallend steen. Foutje, bedankt!

Ilse is hevig geschrokken. Gelukkig alleen materiële schade. De beide portieren aan de rechterkant kunnen nog open.
We vullen een schadeformulier in en melden de aanrijding bij de verzekering.

Straks nog ergens eten.
Hopelijk werkt het weer morgen beter mee dan vandaag.
https://youtu.be/yYj1DMHwFy4?si=vA5TybVBEBR8IBS5

Geschreven door Josderoij.op.pad