Three of a kind
Gisterenavond heb ik nog kleine inkoopjes gedaan voor het ontbijt van vanochtend. Het ontbijt van het hostel is weer pas vanaf zeven uur.

Tijdens het diner spreken we met Robert af om samen te lopen. We spreken om zes uur af voor het ontbijt.
Ook hebben we het met elkaar over onze bijzondere en waardevolle Camino-momenten. De bijbehorende emoties komen daarbij weer boven borrelen.
Ik denk hier weer met zo veel intensiteit aan terug, dat ik die momenten weer herbeleef. Gaaf, daar maak ik deze reis voor!

Ik herken ook veel van Robert in mezelf. Hij houdt van gezelschap, maar geniet ook van het alleen zijn. Dat was voor hem de reden om gisterenochtend nog niet met ons mee te ontbijten, maar de eerste kilometers alleen te lopen.

Weer op pad
Om kwart over zes gaan we met zijn drieën op pad. De lucht laat de eerste wolken zien en de zon komt er nog niet doorheen.

De vogels laten zich vanmorgen goed horen. Tijdens de dag komen verschillende associaties met liedjes over vogels in mijn hoofd langs. Een ervan is het nummer 'Birds' van Anouk.

https://youtu.be/xPDYbuaXlA8

Wanneer we in het eerste dorpje arriveren, gaan daar net een paar pelgrims beginnen aan hun etappe. Een ervan is een Franse pelgrim, die ik voor het eerst in de Pyreneeën heb gezien. Hij loopt altijd met een dunne tak als wandelstok. Hij vertelt Jean François te heten. Ik zie hem tijdens mijn etappes regelmatig. We groeten elkaar vriendelijk en wensen elkaar weer een goede etappe toe.

Ander weer op komst
De wolken zijn een eerste voorbode van ander weer. Daarbij waait er vandaag ook een stevige westenwind. Aangezien wij de komende weken vooral die richting oplopen, lopen we er tegenin.

De hele dag laat de stevige wind zich voelen.
Ik heb vandaag dan ook het gevoel meer te zwoegen dan de afgelopen dagen.

We hebben onze eerste pauze van de dag in Villafranca. De bar bevindt zich langs de drukke doorgaande weg waarvan we zowel gisteren als vandaag in de nabijheid lopen. Is hij niet zichtbaar, dan is hij wel hoorbaar.

Pas in het laatste deel van de etappe verwijdert de weg zich van de route en verdwijnt het gesuis van de auto's en vrachtauto's in de oren.

Jeugdsentiment
Gisteren hebben we het tijdens het diner gehad over de jeugdprogramma's uit Oost- en West-Duitsland en Nederland besproken. Robert woont in de buurt van de grens met Polen in het voormalige Oost-Duitsland.

Er waren soms overeenkomsten te herkennen in de verschillende programma's. Vandaag lopen we door een bos. Spontaan begint Marguarite de tune van de Fabeltjeskrant te zingen. Ik val als Meneer De Uil in.

Pelgrimeren is ...

Bos
Sinds lange tijd lopen we vandaag weer tussen bomen aan beide kanten van het pad. Het pad is echter te breed om je het gevoel te geven in een bos te lopen. Toch was de Montes de Oca vroeger een berg met dichte bossen.

De brede weg laat de zon echter (te) veel ruimte om de warmte die ze inmiddels weer uitstraalt door de bomen te laten tegenhouden.

Het lange pad tussen de bomen wordt na twee uur wel wat saai. Ik merk dat door de kiezel- / keipaden de voeten ook moe worden. Gelukkig naderen we het dorp San Juan de Ortega.

Kruimeldief
In San Juan de Ortega houden we onze tweede pauze. Ondanks het feit, dat we onderweg nauwelijks pelgrims op het pad voor ons hebben gezien, zit het terras van de eerste bar vol met pelgrims. De barhouder van een andere bar is zo slim om iets verder een verwijzing naar zijn bar te doen. We lopen dus naar hem.

Het dorp San Juan de Ortega is trouwens vernoemd naar de leerling van Santo Domingo, die ik gisteren 'tegenkwam'. Deze San Juan de Ortega bouwde voor de heilige Nicolaas van Bari (ook: Nicolaas van Myra, onze Sinterklaas) een kapel in dit dorp. De graftombe van San Juan is in de voormalige kloosterkerk te vinden. Jammer dat in de kerk overal grote ijzeren hekken een mooi totaalbeeld onmogelijk maken.

Bij de bar zitten veel kleine musjes. Zij zijn inmiddels dusdanig gewend geraakt aan de pelgrims dat ze op het terras ongegeneerd de kruimels komen oppikken.

Mussen zie ik overigens in grote mate vandaag. Daarnaast zingen de merels met hun mooie gezang ook volop.

Hoewel ik ze ook in Spanje al wel had gehoord, roepen vandaag twee koekoeken in stereo naar elkaar.

Een andere fladderaar vandaag was de vlinder. Een groot aantal kleine oranje vlinders met zwarte stipjes op de vleugels fladdert speels om me heen om daarna even op de grond uit te rusten. Een mooi schouwspel.

Een dier dat niet fladdert, maar wel mijn aandacht trok, was een gifgroene hagedis. Tot op heden heb ik vooral kleine salamandertjes gezien, die snel de berm in vluchten bij het zien van mensen. Deze hagedis was een heel stuk groter en was ook wat langer onderweg, voordat hij 'veilig' naar de overkant van het van het pad was gerend.

Indianen
Eindpunt van vandaag is het dorp Atapuerca.
Omdat de beide hostels in het dorp geen diner- of ontbijtservice hebben, moet ik voor het diner nog wat gaan halen. Dit geldt ook voor Robert, terwijl Marguarite daarnaast ook spullen voor het ontbijt moet scoren.

Onze hoop is gericht op het voorliggende dorp Agés. Volgens de app, die ik (en ook de andere twee overigens) gebruik, zou in Agés een supermarkt aanwezig zijn. We lopen in het dorp daarom naar de aangegeven locatie. Geen supermarkt te bekennen.

Iets verderop is wel een albergue. We treffen daar een man aan, waarschijnlijk de beheerder. We vragen hem naar de Supermercado. Dat is voor hem blijkbaar een teken dat we Spaans spreken. Hij begint te ratelen en houdt op als we hem hulpeloos en niet begrijpend blijven aankijken. We proberen het anders: iets te eten voor morgen. Hij heeft wel iets. Hij loopt naar binnen en komt terug met drie appels en drie bananen. Hij wil er niet voor betaald worden. Super lief natuurlijk, maar zonder eten voor vanavond gaan we verder. Dat wordt 'uit eten' in het enige restaurant van Atapuerca.

We lopen de laatste kilometers. Aan Robert is te merken, dat bij hem de pijp leeg is.

Bij de entree van het dorp staat een groot bord. Deze heb ik al eens op een foto zien staan. Bij de persoon, die op dit bord staat, dacht ik aan een indiaan. Ik lees echter op het bord het woord 'paleontológicos'. Vanuit het werk van Ilse weet ik dat dit met oudheidkunde en opgravingen van doen heeft.

Blijkbaar zijn in Atapuerca in 1994 800.000 jaar oude resten van de 'Eerste Europeaan', de Homo antecessor, gevonden. Daarmee behoort dit dorp tot de belangrijkste archeologische opgravingsplaatsen ter wereld.

Pelgrimeren is iedere dag iets nieuws leren.

Hostel
Er zijn twee hostels in het dorp. De eerste bevindt zich aan de route, de andere is 150 meter verder. We kiezen voor de eerste.

Er staat al een aantal schoenen buiten en een groot aantal wandelstokken in de daarvoor bestemde bak. Ik krijg een vijfpersoons slaapzaal toegewezen, waar al drie Koreaanse dames liggen. Marguarite is de vijfde persoon.

Wanneer we de ruimte betreden krijgt Marguarite het al Spaans benauwd. 'Te klein, te weinig ruimte, en nog een heleboel'. Ik gun haar het onderste bed.

Even later komt ze triomfantelijk binnen. Ze heeft voor een meerprijs een andere plaats op een tweepersoonskamer weten te bemachtigen. Ze is helemaal in de wolken. Dit geeft mij de mogelijkheid om mijn 'bovenslaper' om te ruilen voor het onderste bed.

We gaan op zoek naar een mogelijkheid voor een drankje. Die hebben we snel gevonden in een zaakje waar ook brood en andere levensmiddelen verkocht worden. Dit biedt mij de mogelijkheid om toch mijn eigen maaltijd te bereiden en niet naar het restaurant te hoeven, waar waarschijnlijk het grootste deel van de pelgrims zal gaan eten.

Mijn eerste paëllamaaltijd in Spanje is een feit.

Vooruitzicht
Morgen staat een bezoek aan Burgos op het programma. De volgende grote stad in Spanje.

Daar wordt overigens regen verwacht morgen, dus ik ga de regenvoorzorgsmaatregelen alvast maar treffen.

Dag 67: 31,4 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad