Ja, duhh.

We hebben vannacht overnacht op camping Geul en bos. Blijkbaar ligt dat in het gehucht of buurtschap Raar.
Dat is raar.

Langs de camping stroomt ook een riviertje. Blond als ik ben liet ik dat gisterenavond aan Ilse weten, waarbij ik ook nietsvermoedend de vraag stel of dat wellicht de Geul kan zijn. Als Ilse droogjes de naam van de camping hardop uitspreekt, voel ik me 'een beetje dom'.
 

Vaste klantenkring

Even leek het erop dat we gisteren de enige gasten op de camping waren. In de loop van de avond kwamen er echter nog meerdere gasten. Er lijken daarbij relatief veel 'vaste gasten' te zijn op deze camping. Sommige caravans staan op het eerste gezicht een heel jaar hier, gelet op de groene aanslag die duidelijk zichtbaar is.
 

Groei

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat mijn wandeling naar Santiago met mijn zware rugzak impact heeft gehad op mijn lengte. Ik heb namelijk het gevoel dat het gewicht van de rugzak de afstand en ruimte tussen mijn ruggewervels  heeft verkleind. Anders gezegd: ik ben gekrompen.
Als ik Ilse met mijn ogen dicht een kus op de mond wil geven, raak ik haar kin. Als Lobke naast me staat, kijkt ze me op een manier aan alsof ze wil zeggen: "Ben ik nu gegroeid of ben jij gekrompen?" Waarschijnlijk het laatste dus.

Toch heb ik sinds mijn wandeling naar Santiago het gevoel in figuurlijke zin nog iedere dag te groeien. Als mens! De wandeling als geheel was een echte groeispurt. De stappen die ik in mijn werk zet maken me trotser dan ik wellicht in mijn werkzame leven daarvoor ooit geweest ben. Ook de training Persoonlijk leiderschap die ik recentelijk via het werk heb gevolgd levert in de praktijk weer groei op.

Dat alles voelt goed.

Vandaag heb ik ook weer het gevoel dat door het wandelen en met name ook door het stijgen en dalen tijdens de etappe ook mijn lichamelijke fitheid groeit. Ook dat geeft een fijn gevoel.
 

Peerkestraat, -pad of weg?

Ik heb het volgens mij al eerder eens geschreven: de schrijvers van het routeboekje van het Peerkepad nemen het niet zo nauw met de juistheid van de beschrijving. In de al niet heel duidelijke beschrijving stuurden de schrijvers mij gisteren naar de Hoekstraat. Google Maps kende echter geen Hoekstraat in het dorp waar ik liep. De straat was ook niet te vinden: het was 'weg'. Het was de 'Hoekweg' om preciezer te zijn.

Ook in de beschrijving van vandaag stonden een aantal onduidelijkheden, die mij naar Google Maps deden uitwijken. In Valkenburg was ik net boscafé Tivoli voorbij, toen de beschrijving mij deed twijfelen. Een paar regels verderop verwees de beschrijving mij naar de Emmastraat. Ikke zoeken, maar Valkenburg kent helemaal geen Emmastraat. Op basis van de aanwijzing iets verderop kwam ik er achter dat hier de Emmalaan bedoeld werd. Tjonge jonge.

Ook later in de etappe moest ik er nog een aantal keren Google Maps bij halen om de juiste route te volgen. Het lijkt er op dat de schrijvers er een beetje klaar mee waren.

Dat was ook zo.
Vandaag ben ik namelijk op weg naar het eindpunt van het Peerkepad: het klooster van Wittem.

Ook tijdens de wandeling met Lobke van het Krijtlandpad ben ik al eens door Wittem gewandeld. Toen zijn we niet gestopt bij het klooster, omdat het nog dicht was. Vandaag doe ik dat bewust wel. Enerzijds omdat het het eindpunt van het Peerkepad is, anderzijds omdat ik het vanuit gevoel / spiritueel oogpunt of geloof een mooi markeerpunt vind. Het is een hele rustgevende en inspirerende plek.

Wittem is echter niet het eindpunt van mijn wandeling vandaag. Nog een aantal kilometers verder heeft Ilse de camper al geïnstalleerd op een camping in de buurt van Vijlen in het mooie Limburgse land.
 

Mooie route

Vanochtend heeft Ilse de poort van de camping geopend, zodat ik de camper de helling richting uitgang op kon rijden. Net buiten de poort ben ik weer te voet verder gegaan. Ilse nam het stuur van de camper van me over. Ongeveer 100 meter na de ingang van de camping liep ik al weer over het onverharde pad en ontmoette ik de Geul alweer.

Het was vandaag een mooie etappe, die ook qua weer niet beter had kunnen beginnen. De zon kwam er al weer snel door. De vest die ik had aangetrokken ging al redelijk snel uit.
Ik loop heerlijk in het buitengebied. De Geul is nooit heel ver weg.

In Houthem kom ik eerst langs een Gerlachkapel en even later bij de Sint-Gerlachskerk. Deze trekt op meerdere manieren mijn aandacht. Allereerst omdat ik even daarvoor in het plaveisel van het wegdek een koperen afbeelding van een Santiago-schelp had gezien. Dat doet mijn hart nog steeds sneller kloppen.
Bij de ingang van het pad naar de kerk zag ik, dat hier ook een 'refugio' is gevestigd. Een refugio is een pelgrimsherberg, waar je op je pelgrimstocht goedkoop kunt overnachten.

Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Niet dat ik hier wil overnachten, maar ik wil wel even mijn nieuwsgierigheid de kost geven. De refugio is dicht, maar de kapel en de kerk zijn wel open.

Een plaquette op de refugio trekt wel mijn aandacht. Er staat 'si Dieu le veut arrivai' op. Vrij vertaald als 'als God het wil, kom ik aan'. Het is immers geen vanzelfsprekendheid dat een wandeltocht ook eindigt zoals je dat zelf wil. Dat heb ik in september aan den lijve ondervonden.

Ik ben blij dat ik nieuwsgierig naar de refugio en de kerk was. De kerk was van binnen schitterend. Het lukt me ook nog om een stempel in mijn pelgrimspaspoort te scoren. Ook dat maakt me blij.

Via de mooie beeldentuin achter de kerk en Chateau loop ik richting natuurreservaat Ingendael de Geul weer tegemoet. Via de Geul kom ik bij Boscafé Tivoli in het buurtschap de Plenkert.

Nadat ik Emma gevonden had, wandel ik dwars door Valkenburg via het parkje van Kasteel Den Halder. Een bezoek aan de Barbara- en Nicolaaskerk laat ik achterwege als ik een lijkwagen voor de ingang zie staan. Ik realiseer me dat ik het centrum van Valkenburg eigenlijk nooit eerder echt bezocht heb.

Via Kasteel Oosteen verlaat ik door een spoortunnel de bebouwing van Valkenburg.
 

Omhoog

Direct daarna mogen mijn bovenbeenspieren pas echt aan het werk: ik moet bergop!

https://youtu.be/vjD3EVC1-zU

Ook hier laat de beschrijving me in de steek. Vandaag blijk ik toch een nieuwe vriend te hebben gevonden in Google Maps. Ik kom uiteindelijk weer op een plek die in de beschrijving staat: een kruisweg in een cirkel en de 'Kluis van de Schaelsberg'. Een kluizenaarswoning waar 16 kluizenaars hebben gewoond. Het duurde even, maar ik ben er uiteindelijk toch gekomen.

Van bovenuit heb ik een mooi uitzicht op Schin op Geul. Daar moet ik ook naar toe, maar dat betekent wel dat ik weer helemaal naar beneden moet. De bovenbenen kunnen weer aan het werk.

Net voorbij de kerk in Schin op Geul word ik aangesproken door een zestal dames op electrische scooters met dikke banden. Ik moet goed luisteren wat ze me te vragen hebben. Limburgs is niet altijd makkelijk te verstaan, maar het was ook in dit geval een kwestie van geduld.

https://youtu.be/Nlw_1lYPi5Q

Ik kan ze echter niet helpen, want deze wandelaar weet toevallig niet waar het ijscokarretje staat. Van ijs krijg je namelijk dorst en dat wil je als wandelaar niet hebben. Ik heb de neiging om op het moment dat zij verder rijden en ik verder loop op mijn Limburgs 'hoihèh' te roepen, maar laat dat toch achterwege.

Net Schin op Geul en het er tegenaan geplakte Schoonbron uit mag ik weer omhoog. Met stevige pas overwin ik de hoogtemeters.

https://youtu.be/wp43OdtAAkM

Dit doen ook de talrijk aanwezige toerwielrenners. De Amstel Goldrace van vorige week is waarschijnlijk voor velen een inspiratie om zelf ook de Limburgse hoogtemeters te bedwingen. Wanneer ik mezelf omhoog beweeg suizen de wielrenners in alle soorten, maten en geslachten langs me heen naar beneden. Je hoopt dat er niemand op het af en toe aanwezige grind onderuit gaat, want dat ziet er dan niet goed voor ze uit.
 

Uitzicht met herinneringen

De uitzichten op de dorpjes en het Geuldal tijdens deze etappe zijn prachtig. De steeds donker wordende wolken maken de plaatjes er wat mij betreft nog mooier op.

Bij het uitzicht op Valkenburg en later op Schin op Geul kwamen mooie gedachten uit het verre en minder verre verleden in mijn hoofd.

Bij het zien van Thermae 2000 op de Cauberg moest ik denken aan het weekendje weg met Ilse in Schin op Geul met de verwendag bij Thermae 2000. Samen zaten we in de maand maart in de sneeuw in ons blootje op de zonneweide in de zon. Genieten was dat.

Op diezelfde Cauberg hebben Ilse en ik na een etappe van het Pieterpad met de camper op de camping op de Cauberg gestaan. Minder leuk was toen, dat een windvlaag ervoor zorgde dat onze luifel toen bovenop de camper lag.
Op diezelfde camping hebben Lobke en ik tijdens onze wandeling van het Krijtlandpad met Lobke met in het 'wijnvat' overnacht.
 

Ilse²

Zoals ik al aangaf loop in na Wittem nog door naar een camping bij Vijlen.
Voordat ik aan die laatste kilometers begin vraag ik in de kloosterbibliotheek van Wittem eerst nog een stempel in mijn pelgrimspaspoort. Ik krijg meteen een heleboel vragen over mijn doel. Ik voel bij mezelf wel veel enthousiasme en bij mijn gesprekspartners heel veel ontzag en waardering als ik over mijn einddoel Rome spreek. Dat zet mijn gedachten ook direct weer aan het werk.

In juni krijg ik nog genoeg gelegenheid om na te denken over hoe ik mijn wandelingen de komende jaren wil inrichten.

Hoewel de dag zonnig begon, beginnen in Wittem de eerste spatjes regen te vallen. Gedurende de laatste kilometers worden er dat steeds meer. Hoewel het qua kilometers niet heel ver is gaat het hier wel flink op en af. Dat maakt dat de beenspieren toch nog even aan het werk gezet worden. Ik gok erop dat ik mijn regenkleding niet meer uit de tas hoef te pakken.

Van verre zie ik al caravans op een heuvel staan. Zou dat de camping zijn? Het blijkt inderdaad zo te zijn. Ik kom langs de achterkant bij de camping en zie onze camper al staan. Via een poortje arriveer ik bij de camper. Ilse heeft bezoek. Een wandelaarster die de Dutch Mountain trail loopt schuilt onder het genot van een door (mijn) Ilse aangeboden warm kopje thee even voor de regen voor ze dadelijk haar tentje op het trekkersveld op gaat zetten. Ze blijkt toevallig ook Ilse te heten.

Even lijkt het erop dat we ons mooie plekje moeten inruilen. De vrouw van de niet al te vriendelijke eigenaar heeft een foutje gemaakt bij het toewijzen van de plaatsen. Gelukkig vindt het echtpaar, dat hij 'onze plek' heeft toebedacht, een ander plekje. Omdat het echtpaar zich in de zompige ondergrond heeft vastgereden moeten ze er eerst met de tractor worden uitgetrokken. Het duurt dus even voor zij hun plekje kunnen innemen. De eigenaar geeft ten overvloede nog maar een keer aan dat wij eigenlijk op de verkeerde plek staan. Wat een rare man is dat. Als het aan mij ligt komt het er nooit van dat 'heel Holland Limburgs lult'.

Morgen de afsluiter van een mooi wandelweekend.

22 april 2023: 25,4 kilometer.

Geschreven door Josderoij.op.pad