Vlucht

Het is zover! Vandaag reis ik naar Italië. Voor het zover is, moet ik eerst nog op het vliegveld komen. Gelukkig heeft Lobke aangeboden om mij naar het vliegveld Brussel Zuid Charleroi te brengen.

Van hieruit gaat er een rechtstreekse vlucht naar Verona, mijn startplaats. Ik heb in mijn leven nog niet vaak gevlogen. Ik voel daarom spanning in mijn lijf. Ben ik op tijd, gaat het allemaal goed, komt mijn rugzak goed aan in Verona, en ga zo maar door. Kortom: het is weer tijd voor het motto. Jos, laat los!
Om half zeven vertrekken we.

Onderweg gaat het tot de ring van Brussel voorspoedig. Daar stropt het verkeer en komen we in de file. Gelukkig zijn we op tijd vertrokken. We hebben daarom ook nog tijd om mij van mijn zenuwenplasjes te ontdoen. Gelukkig heb ik het boek "Feel the fear and do it anyway" (Voel de angst en doe het toch gewoon) gelezen. Daarover later op deze reis waarschijnlijk wel meer.

Ruim op tijd arriveer ik bij het vliegveld. Heel erg bedankt Lobke!

Het afgeven van de bagage en het inchecken gaat soepel. Bij de veiligheidscontrole moet ik een extra controle ondergaan. Geen idee wat daar de oorzaak van was.
 

Help, mijn man is klusser

Ik heb veel zin in de wandeling naar Rome. Toch zijn er enkele onderwerpen die me een dubbel gevoel geven. Zo is mijn lichamelijke gesteldheid een spannend onderwerp. Gisteren heb ik mijn laatste behandeling bij de fysiotherapeut gehad. Hoewel mijn kuit in de loop van de behandelingen steeds soepeler begon aan te voelen zit er toch wat angst in mijn angst. Ondanks het eerdere motto, heb ik mijn angsten blijkbaar toch niet helemaal thuis gelaten.

Een ander 'twijfel'punt is de verbouwingsstatus thuis. De afgelopen weken stonden in het teken van de vervanging van onze serre en de bouw van een veranda. Omdat mijn kluscapaciteiten zo in een televisieprogramma hadden gepast (en dan bedoel ik niet 'Het Blok'), hebben we dit volledig uitbesteed.
Hoewel we bij het gunnen van de opdracht aangegeven hadden, dat de verbouw eind april gereed zou moeten zijn, is dat niet gelukt.

Ik heb er daarom een dubbel gevoel bij om Ilse alleen te laten nu er nog het een en ander moet gebeuren. Ik ben er van overtuigd dat dit haar uitstekend gaat lukken, maar graag had ik haar daarin bijgestaan. Als ik over een kleine 1,5 maand weer thuiskom, tref ik een mooie nieuwe serre en veranda aan. Tenminste, dat hoop ik.
 

Riemen vast

Ik moet nog een paar uur wachten voor ik kan 'boarden' voor de vlucht. Na een tijd bij Gate 13 te hebben gezeten verdwijnt bestemming Verona van het bord. Huh?

Gelukkig werkt de app goed en zie ik dat de gate verandert is. Het is Gate 7 geworden. Daar is helaas veel minder zitruimte als bij de vorige gate. Gelukkig gaat de gate snel daarna open, zodat ik kan gaan 'boarden'.

Natuurlijk beginnen we in het vliegtuig met het bekende riedeltje met nooduitgangen, zuurstofmaskers en reddingsvesten. En niet te vergeten: "Fasten your seatbelts".

De vlucht verloopt soepel.

Ik zit naast en achter een drietal Belgische dames die samen een gezellig weekendje weg zijn. Ik weet sinds vandaag wat er de komende week allemaal in de Solden (= uitverkoop) is.

Het grootste deel van de vlucht zitten we boven de wolken. Prachtige contouren hadden die. Alleen kort na het opstijgen en kort voor het landen ben ik even 'in de wolken'. Tussendoor zie ik ook het Gardameer liggen. Daar hangen bijna geen wolken boven.

We hebben een zachte landing. Met een bus worden we naar de aankomsthal gebracht. Hier is het een stuk rustiger dan in de vertrekhal in Charleroi.

Mijn in een tas ingepakte rugzak laat niet lang op zich wachten bij de bagageband. De tas gaat daarna opgevouwen onder in de rugzak. Die komt er tot Rome waarschijnlijk niet meer uit.
 

Drukte

Na met de bus van het vliegveld naar het station te zijn gereden, wandel ik mijn eerste meters op Italiaans grondgebied van 2025. Het zullen niet de laatste zijn.

Ik loop naar het hotel en check in. Hoewel ik de instructie om binnen te komen via Whatsapp had ontvangen, word ik door een vriendelijke dame ontvangen en ontvang ik mijn sleutel van de 4-persoons mannenkamer. Bed 1 is voor mij. De rugzak kan in een afgesloten kast.

Met een dagrugzakje loop ik richting het drukke centrum van Verona. Er zijn veel mensen naar het mooie historische centrum gekomen. Het is hier ook heerlijk weer momenteel.

Mijn eerste Italiaanse stempel scoor ik bij het toeristencentrum bij de Arena. Deze keer staat hij wel goed in mijn pelgrimspaspoort. Vorig jaar stond hij namelijk op zijn kop.

Ik doe nog wat boodschapjes voor het ontbijt van morgen en voor onderweg. Ik eet wat. Daar was ik wel aan toe.

Daarna wandel ik rustig terug naar het hotel. Er vallen een paar verdwaalde druppels en de zon is ook al naar huis.

Ik douche me in het hotel. Buiten op het terras bereid ik me voor op de etappe van morgen.

Geschreven door Josderoij.op.pad