Ruim
Het hostel waar ik afgelopen nacht heb verbleven is ruim opgezet. Op de begane vloer zijn drie slaapvertrekken, de toiletten, douches en wastafels.
Aan de andere kant is de entree, keukentjes, zit-/relaxruimte, de diner- en ontbijtruimte en de toegang tot de heerlijk grote tuin.

Ik ga er vanuit, dat er boven ook nog slaapvertrekken waren.

Een prima hostel om te verblijven.

Diner
Ook vandaag neem ik deel aan de dinerservice van de hostel. Naast Robert en ikzelf zitten twee Roemeense dames, een Duitse man, een Amerikaanse man, de Amerikaanse, waarvan ik dacht dat ze Canadese was, vrouw, Jean François, de pelgrim met de dunne stok, een Belgische vrouw en drie Belgische fietspelgrims (een echtpaar en een man) aan tafel.

Er worden onderling ervaringen en ontmoetingen uitgewisseld. Als Jean François vertelt dat ik vanuit Nederland ben komen lopen, zie ik een aantal bewonderende blikken bij anderen. Ik realiseer me steeds meer dat ik een heel bijzonder avontuur ben aangegaan. Dat vervult me nog steeds met ontzettend veel trots.

Ik heb trouwens ook weer lekker gegeten.

Léon
Vandaag staat een bezoek aan de grote stad Léon op het programma. Omdat het vroeg op pad gaan Robert en mij goed bevalt, spreken we ook vandaag af om zes uur te ontbijten.

Ik heb de tafelgenoten gisteren bij het diner beloofd bij het opstaan stiller te zijn dan de snurkers. Mij lukt dat, maar helaas geldt dat niet voor andere pelgrims die vroeg opstaan.

Jean François, de Franse pelgrim met de dunne stok, is wakker geworden van zijn kamergenoten en dus ook vroeg present. We vertrekken vandaag daarom met zijn drieën voor de etappe van vandaag.

Het is fris. In het begin van Léon geeft een bord de temperatuur van vier graden aan. Het is de wind die het koud maakt, want iets verderop hangt een bord in de zon en uit de wind. Hier is de temperatuur tien graden hoger.

De etappe gaat kort na de start in Puente Villarente het buitengebied in om al slingerend in de voorstadjes van Léon uit te komen.

Op enig moment zie ik Léon liggen in een dal achter de heuvels. Iets verderop verschijnen pas de torens van de kathedraal in beeld.

Léon is de laatste grote stad voor Santiago die ik op mijn route zal doorkruisen. Léon is een mooie Middeleeuwse stad, waar delen van de vestingmuren nog zichtbaar zijn. Ik heb mooie gebouwen gezien, waarvan er ook één door de beroemde Spaanse architect Antonio Gaudi is ontworpen. Hij zit in brons voor het gebouw op een bankje naar zijn creatie te kijken.

De kathedraal van Léon is een ander meesterwerk. De kathedraal van Reims, die ik eerder op mijn avontuur mocht aanschouwen, diende als voorbeeld. Jammer genoeg stond ook hier een deel in de steigers. Het plaatje was daardoor eigenlijk niet compleet. Een doek met een afbeelding van de gevel maakt maar een beetje goed.

Ik twijfel of ik de kathedraal van binnen wil gaan bekijken. Omdat ik mijn etappe van vandaag op ruim dertig kilometer heb gepland en ik van het slenteren in de stad, laat staan in een kathedraal, veel vermoeiender vind dan het 'gewone' wandelen, besluit ik het bij de buitenkant te laten. Met uitzondering van een stempel natuurlijk.

Intiem
Met de Franse pelgrim met de dunne stok, Jean François, heb ik het op de weg naar Léon over onze persoonlijke motivaties en doelstellingen. Die blijken op het terrein van ont-moeten en loslaten duidelijk raakvlakken te hebben.

Gisterenavond heb ik hem aantekeningen in zijn 'dagboek' zien maken. Dat doet hij voor zichzelf en voor niemand anders verteld hij. Ik vertel hem deze blog bij te houden, die vooral ook voor mezelf bedoeld is, maar waarin anderen kunnen meelezen.

Wanneer ik op zijn vraag wat ik allemaal verwerk in mijn blog aangeef, dat ik naast een verslag van mijn avontuur ook mijn persoonlijke (ontwikkelings-)onderwerpen hier inbreng is hij verbaasd. 'Dat is heel erg intiem', is zijn eerste reactie. Hij houdt dat voor zichzelf. Ik hoop, dat het delen van de ontwikkeling van mij als persoon, anderen hier ook voordeel voor zichzelf uit halen. Te beginnen met mijn naaste omgeving.

Ik realiseer me daarbij, dat de balans tussen feitelijkheden en mijn ontwikkeling momenteel doorslaat naar de feitelijkheden.
Dat wil echter niet zeggen, dat er innerlijk niets meer gebeurt. Ik ben echter zelf ook nog even op zoek, wat dit dan precies is.

Jean François is trouwens ook heel erg geïnteresseerd in mijn blog. Na vandaag heb ik er weer een nieuwe internationale volger bij!

Gejaagd
Robert maakt vandaag een andere indruk dan de dagen hiervoor. Met name in Léon zie ik zijn ongeduld. Ik weet dat hij grote mensenmassa's en drukte niet fijn vindt. Toch is zijn gedrag vandaag anders.

Jean François wil in de stad nog voor andere schoenen kijken, dus hij blijft nog even in de stad voordat hij verder gaat.

Terwijl ik nog wat met hem praat, is Robert al weg. Bij het zoeken naar een stempel tref ik hem weer, om hem daarna weer even kwijt te zijn.

Terwijl ik geniet van de mooie dingen van de stad, loopt hij gehaast de route. Het lijkt alsof hij zich opgejaagd voelt; dat er iemand achter hem aan zit. Duidelijk is dat hij zo snel mogelijk de stad uit wil.

Eenmaal uit de grootste hectiek van de stad, haal ik hem in. Ik geef aan, welk gevoel ik heb en vraag hem er naar. Hij zegt de vele auto's, mensen en de smalle straten benauwend te vinden. Hij is blij de stad uit te zijn.

Hij is nu ook veel relaxter.

Eigen etappe
Met uitzondering van de aanloop naar en in Léon loop ik de etappe alleen. Robert loopt de ene keer voor me, het andere moment achter me. Ik merk dat ik vandaag weer echt goed aan mezelf toekom.

De omgeving waarin ik na Léon loop, is niet de meest uitnodigende. Natuurlijk zie ik de mooie ooievaars op de kerktorens en hoor ik de vogels. Lopend parallel aan de doorgaande weg hoor ik vooral de auto's en vrachtauto's.

Ik zit vandaag toch nog veel 'in mijn hoofd'. Denkend aan de komende weken, waar ik in Santiago aan ga komen en daarna in Finisterre en Muxia. Denkend aan mijn gezin en hoeveel ik ze mis. Maar ook denkend aan mijn eigen innerlijke proces.

Ik vraag mezelf af hoe ik richting Robert om moet gaan met het onbehaaglijke gevoel dat ik momenteel heb. Ik heb gevoelsmatig een verplichting naar hem als we samen op pad gaan. En die verplichting wil ik niet voelen.

Gek genoeg kom ik kort daarna langs een opschrift 'Let it go'. Elsa komt in mijn gedachte. 'Elsa, Elsa, who the f*uck is Elsa?'

Elsa is de hoofdpersoon uit de animatiefilm 'Frozen', waar ook het lied 'Let it go'('Laat het gaan') in voorkomt.

https://youtu.be/moSFlvxnbgk

Die behoefte me verantwoordelijk te voelen wil ik loslaten. En nee, dat ga ik niet proberen, dat ga ik doen!

Virgin del Camino
Een van de eerste plaatsen na Léon is Virgin del Camino. In deze plaats staat een kerk, die ik bezoek. Een heel andere kerk dan ik hier in Spanje gewend ben. Maar wel een hele bijzondere.

In de kerk liggen brochures, waarin de aan de buiten- en binnenkant zichtbare bijzonderheden worden toegelicht. Ik zal de details niet in deze blog opnemen, want dan wordt hij nog langer dan hij al is.

Alternatief
Ook deze etappe is weer een keuzemoment voor twee varianten van de route.
Thuis had ik al gekozen voor de noordelijke variant. Reden was toen de hoeveelheid kilometers. De andere variant is namelijk een kilometer of zeven langer. Dat leek toen veel. Vandaag denk ik hier wat genuanceerder over.

Omdat mijn geplande overnachtingsplaats ook aan deze noordelijke variant ligt, kies ik na Virgin del Camino voor die route.

Een deel van mijn etappe van vandaag is de etappe die de verongelukte Nederlandse vrouw en haar vriendin liepen op het moment dat het noodlot toesloeg. De dames logeerden ook in de hostel, waar ik afgelopen nacht door heb gebracht. Ik denk dat zij voor de zuidelijke variant hebben gekozen.

Moment
Mijn eindbestemming vandaag is Villadangos del Páramo. Deze ligt aan de oorspronkelijke, minder uitdagende route.

Tijdens de kilometers tussen Virgin del Camino en Villadangos besluit ik met Robert over mijn gevoel te praten. Wanneer en hoe weet ik dan nog niet.

Kort voor de afgesproken tijd voor het diner komt Robert de ruimte waarin wij slapen binnen. Hij ziet mij werken aan mijn blog en vraagt me hoe ik een verhaal kan schrijven over deze saaie etappe.

Ik vertel hem over mijn gevoel en gedachten van de laatste vijftiental kilometers. We hebben hierover een prima gesprek, waardoor ik de verantwoordelijkheid die ik voel kan loslaten.
Of we morgen samen hier vertrekken, weet ik nog niet.
Wat ik wel weet, is dat ik morgen weer 'mijn eigen etappe' ga lopen.

Dag 74: 34,9 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad