Prinsheerlijk
In het grote kasteel te kunnen slapen is toch wel een bijzondere ervaring. Ik heb dan ook prinsheerlijk geslapen op de 2e verdieping van het kasteel. Ik deelde een kamer met Wim uit Ruurlo. De andere pelgrimsgast, een Duitse pelgrim met ruitjesblouse, lag in de kamer naast ons.

Zoals ik gewend ben, lag ik al redelijk op tijd in bed. Daarvoor had ik buiten mijn avondmaaltijd gegeten en nog even van de heerlijke avondzon genoten. Ik voelde me de koning te rijk, zittend voor 'mijn' kasteel van die nacht.

De Duitse ruitjesblouse-dragende pelgrim begint vanochtend al vroeg te rommelen. Ruim voor mijn wekker gaat heeft hij de verdieping al verlaten.

Of hij lang aan het ontbijt heeft gezeten, weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat hij alle tijd van de wereld heeft om zijn etappes te lopen. Na ongeveer een uur wandelen Wim en ik hem voorbij. Aan het eind van de dag komt hij ook een paar uur later bij de refuge aan. Die weet al goed wat onthaasten is.

Ik ontbijt vanmorgen in een ridderzaal. De hygiëne van het kasteel en de inventaris kan nog een tandje beter, maar aangezien we hier ons eigen ontbijt hebben moeten meebrengen klaag ik niet.

Wel heel bijzonder dat de boel hier gewoon open staat en er geen specifiek toezicht lijkt te zijn.

Coupe du soleil
Toen mijn haardos nog weelderiger was dan hij nu was heb ik in een zomer mijn haar laten voorzien van een 'Coupe du Soleil'. In latere zomers werd mijn haar door zon en water vanzelf ook lichter.

Vandaag de dag is de hoofdbedekking minder dik ingezaaid. Tijdens mijn avontuur kortwiek ik het ook om de zoveel dagen. Daarmee is het onderhoudsvriendelijk en vallen de weerborstels in de haargroei niet op.

Mijn hoofdhuid is daarmee ook kwetsbaarder geworden voor de invloeden van het weer. Scheen de zon gisteren al lekker, vandaag staat de koperen bol vanaf de start van de etappe te schijnen in een strakblauwe lucht. Om te voorkomen dat ik door de zon verbrand en mogelijk met hoofdpijn te maken krijg, gaat in de open ruimte mijn pet op.

Onder de bomen kies ik er voor de pet af te zetten, zodat het zweet van mijn bol kan afparelen. Dit leidt er wel regelmatig voor dat er grote druppels aan de binnenkant van mijn bril naar beneden rollen. Poetsen met een nat shirt maakt het zicht alleen maar troebeler, dus wacht ik tot de pauzes om met een brillendoekje het zicht weer glashelder te maken.

Afritsbroek
Ik wandel met een broek met afritsbare pijpen. Tot op heden heb ik echter de pijpen er nog altijd aan laten zitten. De etappes gaan tot op heden ook nog regelmatig door paden waar het gras soms tot navelhoogte is gegroeid.

Waar in de eerste weken van mijn avontuur in de bossen nog vaak bordjes hingen met waarschuwingen voor teken, ontbreken deze hier.

Vanuit het principe 'Voorkomen is beter dan genezen' blijven de pijpen bij mij voorlopig gewoon aan mijn broek. Ik hoop dat dit mij een tekenbeet bespaart.

Ik
Op mijn blog van gisteren kreeg ik kort na het posten een appje van Ilse met de vraag hoe het met mij ging. Dat had ze niet uit mijn blog kunnen afleiden.

De blog bevatte inderdaad veel feitelijkheden en een beschrijving van het verloop van de dag. Mijn persoonlijke gevoelens en gedachten kwamen gisteren minder aan bod. Dat heeft ze goed opgemerkt. Ze kent me wat dat betreft ook als geen ander.

Zoals ik al eerder heb aangegeven komt het gevoel over hoe het met me gaat het meest optimaal naar voren als ik alleen loop. De afgelopen etappes is dat minder gebeurd. Dat is overigens ook een bewuste keuze van mijzelf.

Zoals ik ook al zei, geven Pelgrim Wim uit Ruurlo en ik elkaar veel ruimte om tijdens de etappes onze eigen gang te gaan. Toch houd je onbewust natuurlijk ook rekening met elkaar.

Vandaag heb ik de etappe ook weer met Wim gelopen. Wel heb ik aan het begin van de etappe met hem hierover gesproken. Hij herkende de behoefte aan eigen momenten ook wel bij zichzelf.

Op de etappe van vandaag heb ik me vooral ook gefocust op mijn eigen gevoel en innerlijke signalen. Oefeningetjes die ik ken heb ik tijdens het wandelen toegepast. Zo goed als mogelijk, want het blijft goed oppassen tijdens wandelingen op bospaden, waar boomwortels en stenen op de loer liggen om je op je snufferd te laten gaan.

Ik ben naar mijn eigen gevoel geslaagd in mijn opzet. Ik voel tijdens de etappe veel innerlijke rust in mijn lijf en wordt ook weinig afgeleid door gedachten die me bezig houden. Ik heb me fijn kunnen concentreren op geluiden om me heen, mijn eigen ademhaling tijdens pittige momenten en de kleuren en geuren van de omgeving. Net als qua kilometers ben ik ook met de persoonlijke ont-wikkeling op de goede weg.

Ik voel me (kei)goed en ga tijdens de verdere tocht me zeker nog verder ont-wikkelen om bij mijn eigen kern te komen.

Ik loop mijn Camino ten slotte vooral voor mezelf!

In een van mijn eerdere blogs heb ik aangegeven dat Ilse mij afbeeldingen van onze mindful-kalender stuurt. Op mijn ervaring van vandaag zijn er verschillende van toepassing. Een ervan is van Marion Rabe: 'Uit het vertrouwen in het leven ontstaat het geduld dat rust in zich draagt'. Een Duits gezegde past daar goed bij: 'In rust ligt kracht'.

Afgelopen zondag stuurde Ilse er een van de Cordaid-kalender van haar moeder: 'Geluk ontstaat vaak door aandacht voor de kleine dingen'.

Het zijn inderdaad 'de kleine dingen die het doen'.

Sportschool
Het wordt misschien wat cliché: ook vandaag waren de hoogteverschillen nadrukkelijk aanwezig.

Het kasteel waar we slapen, staat vanzelfsprekend boven op een berg. De eerste kilometer gaat daarom flink naar beneden. Het Franse pelgrimsechtpaar dat in Périgueux in dezelfde refuge als ik zat, is kort voor ons vertrek het kasteel al gepasseerd. Beneden halen wij ze in, om daarna aan een klim te beginnen.

Er zitten hele langdurige en pittige beklimmingen en afdelingen in de etappe. De beenspieren en kuiten moeten weer vol aan de bak. Daar kan geen sportschool tegenop.

De etappe is wel ontzettend afwisselend. Relatief veel over bospaden, waardoor de zon vaak geen vat op ons heeft. Toch gaat de watervoorraad er vandaag sneller doorheen dan de afgelopen dagen. Te meer ook omdat Wim, die weinig drinkt op een dag, aan zijn lichaam heeft gemerkt dat deze het vocht graag wil opnemen. Bij gebrek aan watertapmogelijkheden onderweg vul ik zijn flesje met mijn bidons.

Pas het laatste deel van de etappe lijkt het wat vlakker te worden. We lopen over een Voie Verte-fietspad langs de rivier L'Isle en langs het spoor.

Skippy
Bushokjes zijn onze pauzeplaatsen vandaag. Lekker in de schaduw eten we wat. Tijdens onze 2e pauze in het dorp Saint-Louis-en-l'Isle komt ineens een oudere pelgrim om het hoekje van het bushokje.

Hij schrikt een beetje van ons. Ik schat hem in de zeventig. Hij blijkt uit Australië te komen en vindt het heel bijzonder dat ik vanuit Holland helemaal naar Santiago de Compostella loop. Hij zegt voor een luxe variant gekozen te hebben. Hij laat zijn zware rugzak door een taxi naar het volgende adres brengen en slaapt in hotels. Prima toch.

Hij loopt de etappes met een kleinere rugzak. Eerdere ervaringen op de tocht met smalle en gevaarlijke stukken zijn voor hem reden om langs de doorgaande weg te lopen. Als je het mij vraagt is dat een minstens zo gevaarlijke onderneming.

Mussidan
Begint voor mij al aardig Spaans te klinken. Toch moet ik nog een paar weken voordat ik Frankrijk achter me laat.

Vanaf vier uur kunnen we pas in de gemeentelijke refuge terecht. We zijn zo'n twee-en-een-half uur voor die tijd in het stadje. Na een bezoek aan het Office du Tourisme gaan we nog wat kleine boodschapjes doen en trakteren Pelgrim Wim uit Ruurlo en ik ons ieder op een literpak fruitsap en lekkers van de bakker.

We nemen een fijne break in het stadje en gaan om vier uur naar de refuge. Ook het Franse stel zit daar te wachten. Later komt ook de Duitse pelgrim met de ruitjesblouse nog aangewandeld.

De handwas droogt door het mooie weer prima. Na het eten schrijf ik mijn blog met het signaal dat mijn mobiel aan de oplader moet. Morgen daarom een vervolg.

Dag 46: 26,4 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad