Doornroosje
Wat heb ik lekker geslapen de afgelopen nacht. Na een fijn telefoongesprek met Frank en Mariëtte en een hele fijne en leuke videobelafspraak met het gezin, mijn vader, moeder en schoonmoeder gisterenavond ben ik gaan slapen. Het was een heel rustige hostel en ook qua verkeer had ik niets te klagen.

Het kado dat ik mezelf heb gegeven is dus goed bevallen.

Marguarite en ik ontbijten samen met drie Franse pelgrims in de keuken van de hostel en zijn ruim voor half zeven weer op pad.

Eerste wolkjes
Wat is het zo vroeg in de morgen weer heerlijk wandelen. De rust, vrijheid en temperatuur zijn allemaal perfect. Ik snuif de Camino door mijn poriën naar binnen. Echt fantastisch!

Ondanks dat de benen na de etappe zwaar aanvoelen, vliegen de kilometers ook vandaag weer onder ons door.

De strakblauwe lucht van de afgelopen dagen vertoont vandaag weer de eerste tekenen van wolken. Ik vind het geen enkel probleem als dit effect heeft op de temperatuur. Op neerslag zit ik echter niet meer te wachten.

De rest van de dag doet de zon weer prima zijn best om mijn 'Camino-record zweetproductie' te verbreken.

Alternatief
De etappes van de Camino kennen soms 'variantroutes', waarbij kleine dorpjes worden aangedaan waar ook albergues te vinden zijn.

We ontmoeten in de eerste uren een jonge Braziliaanse pelgrim, die momenteel in Barcelona woont. Hij is vanuit Barcelona via Frankrijk onderweg naar Santiago. Sympathieke gast die ik vast nog vaker ga ontmoeten de komende weken.

Zonder dat we dat in de gaten hebben, lopen we door het gesprek een alternatieve route. Daardoor zien we ineens een groep Amerikaanse jonge pelgrimdames weer voor ons lopen. Die staan er van te kijken als we voor de tweede keer deze dag voorbij komen.

Andere pelgrims
De jonge Braziliaanse pelgrim en de groep Amerikaanse jonge damespelgrims zijn natuurlijk niet alle pelgrims die we vandaag zien.

Op enig moment zie ik drie pelgrims lopen, waarvan er twee met stokken lopen. Qua lengte zijn het twee kleinere en één grote pelgrims. De grootste pelgrim heeft zijn wandelstokken echter dusdanig kort afgesteld, dat hij bijna moet bukken om ze de grond te laten raken.

Wanneer Marguarite en ik het drietal naderen, draaien ze zich om. Het zijn drie Japanse, al wat oudere, pelgrims. Mogelijk zijn door het normaliter wat kleinere postuur van Japanners de stokken van de grootste pelgrim al op de hoogste stand uitgeschoven. Andere mogelijkheid is dat hij straks zijn sushi nog met de stokjes moet eten.

Die ken ik
Ik loop nu weer een week in Spanje. Het zijn niet alleen nieuwe gezichten die ik hier zie. Regelmatig zie ik ook pelgrims, die ik bijna iedere dag op enig moment van de etappe wel zie.

Zo is er een jonge mannelijke pelgrim, die met een nog grotere rugzak dan die van mij, dagelijks de route volbrengt. Hij kampeert, dus heeft hij zijn tent en allerlei andere noodzakelijke benodigdheden bij zich. Hij gaat letterlijk gebukt onder zijn zware bepakking en gebruikt zijn stok om niet op de grond te vallen.

Ik vraag hem vandaag waar hij vandaan komt. Hij is Fransman en komt uit Chartres, waar hij ook is gestart. Douchen doet hij zich met een fles water. Gestaag legt hij iedere dag zijn kilometers af om aan het eind een kampeerplaatsje te zoeken voor zijn tent. Hij dwingt veel bewondering bij mij af.

Een ander terugkerend, en daarmee bekend, gezicht is die van een jonge Duitse pelgrim. Al op de tweede dag in Spanje zag ik hem in de hostel waar ik toen verbleef. We hebben toen kennis gemaakt en hadden een goede klik.

Ook Marguarite kent hij. Zij kennen elkaar van de overtocht over de Pyreneeën.
Wij zien hem op enig moment voor ons lopen. Zodra hij ons herkent, zwaait hij vrolijk en enthousiast naar ons.

Hij pikt bij ons aan als we hem passeren. We raken aan de praat en lopen de rest van de etappe samen. Hij heet Robert. Voor mij dus Pilger Robert.

Volger
Na een kleine drie uur komen we in Najéra. Eigenlijk de eerste mogelijkheid om wat te eten en drinken op de etappe vandaag.

Pilger Robert, Marguarite en ik hebben het over van alles en nog wat. Ook mijn blog komt ter sprake. Robert is hierin heel erg geïnteresseerd. Ik laat hem zich abonneren op de dagelijkse mailalert en laat hem meteen een overeenkomst ondertekenen waarin staat dat ik als auteur vrijheid van meningsuiting heb.

(Dat van die overeenkomst is natuurlijk niet waar hé)

Meeloper
Wanneer we voor een tweede (korte) stop pauzeren, belt Ilse me. Ze hoopt dat ik haar via videobellen een beeld en gevoel bij het pelgrimeren in Spanje kan geven.

Mijn aanwezigheid op een terras geeft nu niet bepaald een representatief beeld van mijn leven als pelgrim. De kerkklokken verstoren een goed gesprek.

Een half uurtje later (video)bel ik Ilse daarom zelf nog even. Ze loopt in mijn hand even met ons drieën mee en maakt kennis met Robert en Marguarite.

Roem
De roem snelt me vooruit. Ik voel me een echte BP-er: een Beroemde Pelgrim.

Gisteren in de kathedraal van Logroño zei de Non de Sello het al tegen me. Met de Alwetende zo dicht in de buurt vond ik de herkenning op dat moment niet verbazingwekkend.

Vandaag in de barretjes gebeurt het echter iedere keer opnieuw. Ze kennen me hier al na een week. Steeds als ik weg wil gaan verrassen ze me met 'Ha die Jos!'

Buitenland
Soms is het net alsof ik in het buitenland ben.

Zag ik gisteren bergen, die me deden denken aan de Rocky Mountains, vandaag verschijnen in Najéra en de kilometers erna rode rotswanden en bergwanden, die me aan de woestijn van Nevada doen denken. Die ik overigens ook alleen van films ken.

Pelgrims: echt of nep?
Vandaag wordt de zin 'We don't take the bus' een terugkerende. Pilger Robert had afgelopen nacht met geluk nog een kamer in Navarette kunnen vinden. Veel pelgrims hadden gisteren Logroño als eindbestemming. Blijkbaar zaten alle overnachtingsplaatsen in Logroño vol. Ze zijn daarom in groten getale met de bus naar Navarette gegaan. Daardoor had Pilger Robert in Navarette bijna geen plek meer, terwijl hij de afstand wel te voet aflegde. Hoewel ieder zijn eigen Camino loopt, is wel de vraag: 'Is dit echt pelgrimeren'?

Google Translate
Pilger Robert is Duitser. We communiceren met elkaar in zowel Duits als in het Engels.

Op enig moment zeg ik hardop: 'Even een foto met deze klaprozen'. Pilger Robert begint hard te lachen. Blijkbaar klinkt het woord 'klaprozen' in het Nederlands grappig in buitenlandse oren. In het Duits blinkt het 'Klatschmohn' te zijn.

Wanneer we aan het eind van de middag nog wat zitten te drinken samen, zegt Marguarita dat ze 'begint in te kakken'. Ook hier een Duitse vertaling van. Het is 'abkacken'. En als je dat in een café gebeurt, is het risico dat je daarna met een beschilderd gezicht de gelegenheid verlaat.

Ik en de omgeving
Het is een afwisselende omgeving vandaag. De Nevada-omgeving wisselt zich af met velden met druivenstruiken voor de Rioja-wijnen. Overigens zijn de velden hier veel kleiner dan ik dat in Frankrijk gezien heb.

Ondanks de hitte zijn in de verte nog bergtoppen met sneeuw zichtbaar. Wat een contrast met de zandpaden waar de scheuren door de droogte zichtbaar worden.

Ik merk dat de aanwezigheid van Pilger Robert mij ook een goed gevoel geeft. Ik pak vandaag meer dan de afgelopen dagen weer mijn eigen momenten voor het maken van foto's.

De weg naar ons eindpunt is er een met een lange slingerende weg bergopwaarts. Spontaan komt het nummer van KC and the Sunshine Band binnen: 'That's the way I like it'.

https://youtu.be/q3svW8PM_jc

Voordat we het eindpunt bereiken, pakken we nog een korte stop een onder één van de weinige bomen.

Terras
We spreken af om na het douchen, kleding wassen en even rusten nog een drankje met elkaar te drinken op het terras van het plaatselijke café.

Pilger Robert geeft aan dat we flink hebben doorgelopen. We spreken af het tempo als dat nodig is te verlagen. Hoewel ik het nummer niet ken, begint Marguarite het nummer 'Slow Down' van Simon and Garfunkel te zingen. Ik heb voor de blog het origineel opgezocht.

https://youtu.be/z1Reuyu9e_o

Pelgrimstocht in spijkerbroek
Vanavond hebben Marguarite en ik het diner in de albergue van dezelfde eigenaren als waar wij slapen.

We treffen daar drie andere pelgrims:
Luc uit Luik (België), Bruno (uit Frankrijk) en een jonge Zuid-Koreaanse pelgrimdame met de naam Seojin.

Zij heeft een aantal grote blaren op haar voeten en heeft daar veel last van.

De beide heren heb ik al eerder gezien, waarbij Pelgrim Luc uit België steeds in spijkerbroek wandelt. Hij had van mij al de bijnaam 'Wrangler pelgrim' gekregen.

Mijn eerste beeld van hem was, dat hij arrogant zou zijn. Na vanavond moet ik dat bijstellen. Het is vooral onzekerheid. Hij is zeker wel aardig.

Opvallend vind ik wel dat beide mannen geen woord Engels spreken, alleen maar Frans.

Dag 65: 32,3 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad