Uitslapen
Vandaag ga ik naar de Cruz de Ferro. Aangezien dat maar een paar kilometer van de albergue is, zet ik mijn wekker vandaag iets later. Ik wil er namelijk niet in het duister aankomen.

Voordat ik vertrek wil ik eerst gebruik maken van de mogelijkheid om het ontbijt hier te nemen. Tegen half zeven zit ik dan ook in het restaurant aan het ontbijt.

Mijn steen heb ik gisterenavond uit mijn rugzak gehaald. Hij zit in de zak van mijn jack. Mijn naam en de datum van vandaag staan er op.

Na het ontbijt vertrek ik. Het is nog een paar kilometer vooral klimmen naar boven.

Achtergrond
Het Cruz de Ferro is voor mij letterlijk en figuurlijk een van de hoogtepunten van de Camino Francés.

Het Cruz de Ferro is een ijzeren kruis op een lange, slanke paal van eikenhout. Het staat op een plateau op enkele kilometers van Foncebadón op 1.500 meter. Aan de voet van het kruis ligt een berg stenen die daar door pelgrims is gevormd.

De plek heeft voor veel pelgrims een symbolische betekenis. De symboliek zit erin dat door het achterlaten van een steen de pelgrim een in het verleden gedane zonde of een zorg of last waarmee hij al langer rondloopt hier achter laat.

Het gebed van het Cruz de Ferro luidt: 'Heer, moge deze steen, symbool voor mijn inspanningen op mijn bedevaart, die ik aan de voet van het kruis van de Verlosser neerleg, eens, als over de daden van mijn leven wordt geoordeeld, de weegschaal ten gunste van mijn goede daden doen doorslaan. Moge het zo zijn.'

Ik wist van het bestaan van deze plek en heb eerder bij de Jacobshoeve in Vessem tijdens het voorbereidingsweekend al een klein steentje bij de miniversie van dit kruis gelegd.

In de voorbereiding op mijn avontuur ben ik daarom op zoek gegaan naar een bij mij passende steen.

Mijn steen en ik
Op 21 maart 2019 heb ik de steen, die ik vandaag bij het kruis achter laat, gevonden.

Deze steen heb ik al een aantal dagen eerder voor het eerst zien liggen. Hij trekt iedere keer als ik langsreed mijn blik. Op 21 maart raap ik hem in alle vroegte op weg naar het werk op.

De periode daarvoor ben ik tijdens wandelingen en de fietsritten naar en van het werk vaak rond aan het kijken naar 'kandidaten' om in mijn rugzak het grootste deel van de tocht mee te maken.

De selectie is geen kwestie van 'blind auditions'. Nee, ik heb op basis van visuele kenmerken deze steen geselecteerd. Tot het moment dat ik hem opraap heb ik alleen zijn kleur en de platte bovenkant gezien. Eenmaal in mijn hand blijkt de onderkant rond te zijn.

Deze verschillende kanten herken ik af en toe ook bij mezelf. Een aantal voorbeelden.

Ik kan blijkbaar als heel stabiel en evenwichtig overkomen. Toch voel ik me in situaties die minder bekend zijn ook wel anders.

De rust die ik volgens bepaalde personen uit schijn te stralen sluit ook niet altijd aan bij het gevoel dat ik op dat moment heb.

Ik heb zelf een harde kant, waarin ik zelfs onredelijk kan worden. Maar ik heb zeker ook een zachte kant waarin empathie en een luisterend oor aanwezig zijn.

Analoog aan hoe ik de steen zag liggen is er een kant die ik wel wil laten zien en een kant die ik het liefst verstop.

Een goede balans vinden is voor mij een belangrijke uitdaging. Ik word hier in mijn beleving steeds beter in. In de vergelijking met de steen zie ik dat de stabiliteit van de ronde kant in een harde en instabiele omgeving en ondergrond minder is dan dat deze goed geaard is in de zanderige ondergrond, waar ik hem aantrof. Dat geldt voor mij ook. Als ik 'goed geaard' ben, ofwel mezelf op mijn gemak voel, kom ik beter tot mijn recht en heb ik een goede balans.

Dit avontuur levert een goede bijdrage aan het aarden in andere omgevingen en bij andere onbekende mensen. En daarmee dus ook aan mijn balans.

Ook in het formaat herken ik mezelf. Niet zozeer de platte bovenkant en de bolle onderkant (of andersom als je hem omdraait), maar meer het bescheiden formaat zonder dat dit tot onopvallendheid leidt. Overigens is het bolle er na tweeëneenhalve maand bij mij inmiddels ook voor een groot deel vanaf.

Mijn oog werd al een tijdje als door een magneet naar de steen toegetrokken.

Als ik Ilse mag geloven bezit ikzelf die eigenschap van een grote aantrekkingskracht ook al al vele jaren. En waarom zou ik aan haar mening twijfelen?

Duidelijk is dat het met mijn zelfvertrouwen ook wel goed zit. Ik voel me momenteel dan ook stevig als een steen.

https://youtu.be/w3PoTnkLfxE

Daar staat hij!
Ik zie de Cruz de Ferro van een afstand staan. Tegelijkertijd hoor ik gezang. Dit is voor mij een magisch moment.

https://youtu.be/0p_1QSUsbsM

Ik voel dat ik versnel. Er is slechts één man die net zijn steen weglegt. Ik gun hem zijn moment. Hoewel het niet de bedoeling is, heeft hij er ook een brief bijgelegd.

Nu is het mijn moment. 'Ik krijg een heel apart gevoel van binnen.'
Met dit speciale gevoel leg ik mijn steen bij het Cruz de Ferro en sta ik hier even bij stil. Heel bijzonder is dit.

Een vrouw die ik op weg naar de Cruz de Ferro voorbij ben gelopen, komt de berg stenen op.

Ik geniet nog even van het moment. Ik loop naar de kapel en kijk door het hek in de kapel die achter de Cruz de Ferro staat.

Het gezang dat ik bij het naderen van het kruis hoorde, is afkomstig van een aantal personen die in de nabijheid van het kruis een mis volgen in de openlucht.

Het is inmiddels ook een stuk drukker geworden met pelgrims bij het kruis. Ik was mooi op tijd om 'mijn moment' te pakken.

Mijn 'last'
Het leggen van een steen staat zoals gezegd symbool voor het achter je laten van een last.

Wat is dan mijn last die ik hier achterlaat?

Mijn drang tot controle, mijn moeite met loslaten of mijn behoefte om de lat voor mezelf en naaste omgeving hoog en zo mogelijk steeds hoger te leggen? Er zijn er nog wel een paar te noemen...

Weet je wat? Omdat ik kiezen niet altijd gemakkelijk vind, houd ik mezelf voor dat de steen symbool staat voor al de genoemde onhebbelijkheden en alle andere dingen waar ik niet trots op ben. Die laat ik dus hier achter.

Daarmee is ook mijn rugzak weer 174 gram lichter. Allebei de gedachten luchten op.

Verlicht, zowel letterlijk als geestelijk, hervat ik mijn weg. Huilend van geluk stuur ik een bericht naar huis.

De vraag komt of ik foto's heb, omdat ik anders terug moet. 'Van de tranen van geluk zijn geen foto's', antwoord ik.

Geweldig
Tijdens het vervolg van mijn etappe blijft het geluksgevoel.

De eerste plek, waar ik langskom is Manjarín. Ooit een dorpje, tegenwoordig feitelijk nog maar één huis wat als primitieve albergue dienst doet. Geen douches, een tonnetjesplee, maar wel kookgelegenheid. De albergue wordt gerund door een man met de naam Tomás. Hij beschouwt zichzelf als de laatste van de tempelridders.

Ik heb eerder getwijfeld om gisteren door te lopen tot hier, maar ben uiteindelijk erg blij dat niet gedaan te hebben. Wel maak ik gebruik van de mogelijkheid om hier een stempel te halen.

Na Manjarín stijg ik nog een klein stukje om daarna bijna 1.000 meter te dalen in een kleine twintig kilometer naar Ponferrada.

Het is een fantastische etappe vandaag. Ik geniet van prachtige uitzichten en van de heide die langs de grind-/ steen-/ rotspaden staat, waar ik vandaag overheen loop.

Tijdens het dalen kom ik langs een aantal dorpjes. Mijn gok om in het eerste grotere dorp niet de barretjes aan het begin van het dorp te kiezen pakt verkeerd uit. Het zijn namelijk de enige twee. Ik loop door naar het volgende dorp, waar ik de eerste de beste bar kies voor een pauze. Ik neem daar mijn tweede ontbijt van vandaag.

Na deze pauze loop ik via een schitterend rotspad naar beneden. Ik vind dit werkelijk waar zo gaaf en fantastisch! Hier mag je me 's nachts voor wakker maken.

'Je krijgt die lach niet van mijn gezicht!'

In het volgende dorp kies ik er voor om mijn lunch te hebben, voordat ik laatste kilometers voor mijn eindpunt begin.

Ponferrada
Deze stad is de laatste grotere stad op de pelgrimsroute naar Santiago.

Ik kies ervoor om op zoek te gaan naar de hostel en morgen langs de bezienswaardigheden te lopen die op de route liggen.

Over ruim een week arriveer ik als het goed is in Santiago de Compostella en over twee weken zit mijn avontuur er alweer op.

Ik ga de komende twee weken nog gigantisch genieten van de resterende etappes.

Dag 77: 28,7 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad