Zoeken naar mok
Gisteren heb ik mijn eigen maaltijd weer bereid in de gîte die volgeboekt was.

Twee Franse dames die samen op pad zijn, twee Franse heren waarvoor hetzelfde geldt, een Duitse pelgrim, een Zwitserse pelgrim, de Franse pelgrim, die gisteren bij de gîte al zat te wachten toen ik aankwam, en ik. Met de Zwitserse en de Franse pelgrim deelde ik de kamer.

Van de Zwitser had ik het tijdens zijn middagslaapje al gehoord, maar ook de Franse pelgrim kon er wat van. Twee snurkers!

De Fransman lag nog maar net in zijn bed of hij begon al. De Zwitser was op dat moment nog Feierabend aan het vieren met enkele andere pelgrims die hij onderweg had leren kennen. Met enkele flessen wijn in zijn tas was hij die avond vertrokken. Met enkele liters wijn in zijn blaas is hij terug gekomen, terwijl ik probeerde te slapen.

Het zal geen verrassing zijn dat ik vanochtend voor de wekker al via het trapje naast mijn bed stond.

Ik ben in de kleren geschoten en ben beneden mijn voeten in gaan smeren en mijn sokken aan gaan doen.

Ook de Franse pelgrim was er al uit en al bijna helemaal ingepakt. Hij kreeg gisteren bijna een hartverzakking toen hij zijn 'sacoche' (tas) met al zijn kostbaarheden erin kwijt was. Hij raakte flink in paniek. Ik kreeg het eerlijk gezegd ook wel warm, want hij zou hem op de kamer verloren zijn. Daar waren alleen de Zwitser en ik geweest en ik zou niet graag van diefstal beschuldigd willen worden.
Gelukkig was het loos alarm. Zijn 'sacoche' was zijn heuptasje, dat, in plaats van op zijn buik waar hij normaal gesproken altijd hing, verschoven was naar zijn rug.

Klaar voor de start
Na het smeren en sokken aandoen ben ik gaan ontbijten. Alles stond al klaar op tafel en de koffieautomaat had ik aangezet bij het beneden komen. Ik was bijna klaar met het ontbijt toen de twee Franse mannen beneden kwamen.

Nadat ik boven mijn spullen verder had ingepakt en weer beneden kwam, zag één van hen dat het regende. Toen ik dat hoorde heb ik maar meteen alle waterwerende maatregelen getroffen, die het van buitenaf komende vocht tegen houden.

Om kwart voor acht ben ik in de regen op pad gegaan. Imca Marina komt tijdens de eerste kilometers in mijn aandachtsveld, maar zal echt nog een dag moeten wachten.

Foto's
Het zal inmiddels bekend zijn, dat ik geen foto's neem als de camera vanwege de regen in de plastic beschermhoes zit. Van de glibberpaadjes, die vandaag ook voor de kiezen kreeg, ontbreekt dus op de foto's ieder spoor.

Ook van de hele steile stukken, zoals bijvoorbeeld gisteren het geval was, maak ik geen foto's van mezelf in actie. Alle aandacht, concentratie en energie gaat dan uit naar het veilig en heel boven en beneden komen.

Voor het maken van de foto's waarop ik zelf sta, gebruik ik een klein statiefje, waarop ik de camera draai om daarna via de zelfontspanner een foto van voor of achter te kunnen nemen. Daarna moet ik weer naar de camera lopen, kijken of hij gelukt is en dan weer verder. Op de steile stukken ga ik deze extra meters naar boven of beneden niet maken.

Vandaag was de lens van het toestel ook vochtig geworden. Alle droge dingen om de lens mee droog te maken, zaten in mijn rugzak. Zo goed en kwaad heb ik geprobeerd de lens te drogen, maar pas na een pauze waar ik beschut zat, lukte het mij de lens weer streepvrij te krijgen. Ik zal het van de periode daarvoor daarom met de beelden, die ik op mijn netvlies heb vastgelegd, moeten doen.

Beschut
Ondanks de regen fluiten de vogels in het eerste deel van de etappe volop. Normaal vallen zij bij regen ook stil. Deze keer zitten ze goed beschut in het dichte bos waarschijnlijk.

Een dier dat wat minder beschut lag was een das. Het dier was doodgereden op een drukke weg en lag langs de kant in de berm. Een flinke joekel.

Ik moest even terugdenken aan een vakantie dat er een das de camping terroriseerde door iedere avond op strooptocht te gaan op zoek naar vuilnisbakken die hij helemaal kapot kon maken op zoek naar voedsel. Als dat deze das was, ga ik volgend jaar terug naar de camping. Op één voorwaarde trouwens: dat de toenmalige overbuurman, die niet wist wat kamperen was, niet ook op de camping staat.

Focus
Een groot deel van de etappe regent het dus. Als gevolg daarvan is er laaghangende mist en hangen de wolken in het dal. Het uitzicht is dus minder, maar daar laat ik me niet (meer) door uit het veld slaan.

Ik concentreer me op de dingen die ik zelf in de hand heb en laat het weer voor wat het is. Dat geeft me een heel ander gevoel, waardoor ik kan genieten van die wolken en de beweging die er steeds in die wolken zit.

Ik hoop dat de komende periode, maar zeker ook de periode daarna door te kunnen trekken. Dan kijk je op een hele andere manier naar de omgeving.

Op de middelbare school keken we bij Godsdienstles naar de film van Monty Python 'Life of Brian', waarin het lied 'Always look at the bright side of life' ('Kijk altijd naar de mooie kant van het leven') voorkomt.

https://youtu.be/jHPOzQzk9Qo

Kruis
Het trekt op enig moment wel wat open. Wanneer ik een bushokje met een bankje passeer, besluit ik daar te pauzeren. Ik kijk recht op een groot wegkruis met Jezus daaraan.

Omdat ik nieuwsgierige vragen naar de eerdere foto van het kruis van Jezus heb gekregen, maak ik een foto van dit kruis met als het goed is weer een droge en niet vlekkerige lens.

Saint-Jean
In een van de laatste dorpen voor Saint-Jean-Pied-de-Port is de kerkmis net uit. Ik kom een heel oud vrouwtje met haar stok in de ene hand en een iets minder oude vrouw in de arm aan de andere kant tegen. Ik groet Rimpelsteeltje vriendelijk en kijk in de ontzettend vriendelijke ogen van deze vrouw. Ze groet terug en kijkt alsof ze wil zeggen dat ik nooit haar naam zal kunnen raden.

In hetzelfde dorp wil ik een foto maken van een oud kruis als er een hele kudde neppelgrims langs loopt. Ze zijn waarschijnlijk net uit de bus gestapt om zonder rugzak, maar met begeleiding van een gids de laatste kilometers naar Saint-Jean-de-Port te wandelen.

Wanneer ik aankom in Saint-Jean-Pied-de-Port zie ik in eerste instantie vooral toeristen en veel minder pelgrims. De verhouding verandert in de loop van de middag. Ik betreed het stadje via de 'Porte Saint Jacques'.

Terugkijkend op de etappe was deze veel gemakkelijker dan die van gisteren en naar alle waarschijnlijkheid heel veel, veel, veel makkelijker dan de etappe van morgen.

Voor het eerst dit avontuur heb ik niet gereserveerd voor een overnachtingsplaats. Toch best spannend.

Ik ben echter vroeg en de refuges zijn nog niet open. Ik heb nog tijd genoeg om het historische deel van het stadje te verkennen en naar boven, naar de citadel, te gaan om te genieten van het uitzicht. Ik tref daar een hele toepasselijke toegangspoort met de benaming 'Porte du Roy' aan. De naam 'Jos' is ook hier blijkbaar te moeilijk en de rest is in het Baskisch geschreven. Ik voel me desondanks heel welkom hier.

Boven op de citadel videobel ik met het thuisfront om ze toch even jaloers te maken met het uitzicht op het dorp en de bergen. Voor zover die zichtbaar zijn dan tenminste.

De 'Refuge Municipal' gaat om twee uur open. De overige refuges die ik zag pas een uur later. Rond kwart voor twee ben ik weer beneden. Een Portugese fietspelgrim en een pelgrim, die gezien zijn spijkerbroek en zondagse kleren morgen aan zijn camino gaat beginnen, staan al te wachten voor de deur.

Ik spreek met de Portugese fietspelgrim over mijn en zijn avontuur. Hij is met de trein vanuit Portugal naar Bayonne gekomen en van daaruit hier naar toe gefietst. Morgen begint zijn Camino-avontuur echt.

In de loop van de middag stroomt de refuge vol. Ik beluister veel vanuit hier startende pelgrims, die vandaag met de trein zijn gearriveerd. Het betreft voor een deel Engelsen en Duitsers die ik hier hoor.

Er is ook een jonge vrouw uit Zuid-Korea. Ze is al een tijdje onderweg en vertrekt morgen ook vanuit hier. Als ze hoort dat ik aan mijn 58e dag bezig ben is haar reactie 'Cool'.

Dag 58: 23,8 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad