Roncevalles
Ik heb het idee dat er in de herberg in Roncevalles de afgelopen jaren flink verbouwd is.

Beneden is een keuken, waar je zelf je eten kunt bereiden als je niet aan het diner wilt meedoen. Heb je nog geen eten bij je, dan kan je uit een van de vele automaten je maaltijd kopen en daarna opwarmen in de magnetron.

De slaapzalen en het sanitair zien er heel gelikt uit. De slaapzalen zijn opgebouwd uit een soort cabines met twee stapelbedden en kluisjes voor de pelgrims. Ik deel de cabine met drie mannen, één uit Portugal, één uit Spanje en één uit Japan.

Mijn bovenbuurman in het stapelbed is de Japanse man. Hij is 68 jaar vertelt hij. Hij doet mij denken aan de begeleider van Ushi. Vriendelijk lachend en heel ingenomen.

Omdat hij gisteren na afloop van de etappe allerlei lenigheidsoefeningen stond te doen die er heel soepel uitzagen heb ik ervoor gekozen om onder te blijven en niet aan te bieden te ruilen.

Achteraf bekeken had ik dat misschien wel moeten doen.

Massaproductie
Ik had gisteren wel gekozen voor de variant van het diner. Ik had mijn diner om 19.00 uur gereserveerd. Er was ook nog een shift om 20.30 uur. Lopende band werk dus.

De hoeveelheid was ruim voldoende. Spinaziesoep, macaroni, kip met friet en een klein vruchtenyoghurtje. En dat allemaal in een uur voor een vol restaurant.

Om 20.00 uur moesten we weer weg, zodat ze de voorbereidingen voor de groep van 20.30 uur konden treffen.

Oh ja, er was ook rode wijn. Ikzelf houd niet van rode wijn, maar de Ushi begeleidende Japanner neemt het er van. Ik zeg nog tegen hem dat hij niet dronken moet worden, omdat hij boven mij slaapt. 'Als ik snurk, dan stomp je maar tegen het matras', zegt hij lachend.

Karate kid
Bij terugkomst kom ik er achter dat de bedden aan de onderkant keurig met hout zijn afgewerkt. Wat had ik anders een uur later graag hard tegen het matras gestompt.

De begeleider van Ushi is namelijk heel onrustig. In eerste instantie dacht ik dat een verdieping hoger kinderen van het bed op de vloer aan het springen waren, maar het bleek de begeleider van Ushi te zijn.

Of hij nu naar aan het dromen was of door zijn wijnconsumptie van die avond een delerium had weet ik niet. Hij was met handen en voeten op het matras aan het slaan en schoppen, wat ook doorklonk op de houten afwerking waar ik onder lag. Wat een kabaal maakte dat. Daarbij lag hij af en toe ook hard te roepen.

Ik twijfelde of hij harakiri aan het plegen was, maar moet na het lezen van Wikipedia constateren dat het dat niet was. Daar staat als omschrijving van harakiri: 'Seppuku, ook wel harakiri genoemd, is de traditionele vorm van zelfmoord voor de samoerai in Japan, uitgevoerd door het met een vlijmscherp lang mes opensnijden van de buik en indien mogelijk het vervolgens - zonder een kik te geven - toebrengen van een snee in het hart.' Bij het 'zonder een kik te geven' gaat de vergelijking mank.

Dat zo'n rustig uitziende man zoveel lawaai kan maken in zijn slaap zeg en daarmee zoveel anderen van hun slaap kan beroven.

Wekker
Ontbijt is mogelijk vanaf zeven uur. Ik heb de wekker dus een uur ervoor gezet.

Ruim voor die tijd zijn er echter al de nodige pelgrims in de weer om hun spullen te pakken en de toiletten door te spoelen.

Omdat ook mijn blaas wat ontspanning nodig heeft, sta ik ook voor de wekker op en begin ik in uiterste stilte aan mijn voorbereidingen. Om exact zes uur gaat ineens het zaallicht vol aan en klinkt er gezang van monniken.

Iedereen is dan meteen wakker en komt in actie.

Omdat ik mijn voorbereidingen al achter de rug heb en mijn rugzak weer is gepakt, ga ik alvast mijn schoenen uit het wandrek vol wandelschoenen halen. Omdat ik gisteren één van de eersten was, had ik ze op een strategische plaats gezet.

De pelgrims die zonder ontbijt starten, beginnen in de regen. Reden voor mij om toch ook alle beschermingsmaterialen maar aan te trekken en de apparatuur in te pakken.

Om zeven uur zit ik aan het ontbijt in hetzelfde restaurant als waar ik het diner gisteren heb gehad. Een half uur later ben ik klaar voor vertrek.

Eerste Spaanse etappe
Bij het buiten komen van het restaurant staat symbolisch een bord 'Santiago de Compostella 790 km'. Daar snoep ik vandaag de eerste kilometers al vanaf.

Ik moet me even oriënteren voor de route. Eenmaal gevonden wijst deze zichzelf. Ik ben op pad op de 'Camino Francés'.

Anders dan in België en Frankrijk heb ik hier bijna continu andere pelgrims voor en achter me in het zicht.

Toch is er zeker geen gevoel van een avondvierdaagse. Er komen pelgrims uit barretjes waar ze ontbeten hebben, anderen lopen er binnen om een bak koffie te scoren.

De route staat prima aangegeven. Op huizen staat het bekende schelpje, er staan pijlen op de grond en langs de weg staan betonnen paaltjes of borden die de weg wijzen. Als dit zo blijft, is verdwalen er niet bij.

Go with the flow
Ik loop lekker vandaag.

De Spaanse vogeltjes klinken hetzelfde als in Frankrijk en ook de geur van mest komt overeen.

De beekjes kabbelen hier her en der in de bossen. De route is hier volledig op de wandelende en (op mountainbike) fietsende pelgrims ingericht. Sommige stukken in het bos zijn zelfs volledig geplaveid. Misschien wat minder demping dan bosgrond, maar wat mij betreft beter te bewandelen.

Omdat we hier, vanuit Spanje bezien, in het voorgebergte zitten van de Pyreneeën, is het flink klimmen en dalen.

Met name op de zandpaden zonder grind en de rotspaden waar ik over gladde rotsplaten moet, merk ik dat het profiel van mijn schoenen, door de ruim 1.700 kilometer die er al opzitten, minder is dan toen ik de schoenen kocht.

Ik loop vandaag zo lekker, dat ik op enig moment constateer al tweeëneenhalf uur aan het wandelen te zijn. Tijd voor een break. Mijn boterhammen had ik al in mijn jas gedaan vanochtend, dus daarvoor hoeft mijn rugzak niet op de natte grond.

Even twijfel ik eraan om mijn etappe langer te maken dan gepland. Ik kies er echter toch voor om dat niet te doen. Er komen immers nog veel dagen waar ik ook fit moet zijn. Larrasoaña is en blijft vandaag mijn einddoel.

In de routegids staat dat eventuele inkopen in Zubiri gedaan moeten worden. Omdat ik tussen twee albergues, waarbij de ene geen dinerservice heeft, in het verderop gelegen Larrasoaña twijfel, kijk ik in Zubiri of ik een magnetronmaaltijd kan kopen om straks op te warmen.

Dat lukt, dus ik ga voor een overnachting in de gemeenteherberg zonder dinerservice. Larrasoaña ligt een aantal kilometers na Zubiri, dus de groene dagrugzak komt weer even voor de dag voor het vervoer van de boodschappen.

De zon is zowaar nog doorgebroken, dus het is zweten onder de regenkleding. Dat belooft trouwens wel wat voor de komende dagen.

Het pad van de laatste kilometers mag een goede snoeibeurt krijgen. Zelfs ik loop continu gebukt om de takken niet in mijn gezicht te krijgen.

Albergue
Ik loop naar de gemeenteherberg, die duidelijk staat aangegeven.
De deur staat al open. Binnen tref ik het materiaal van een stucadoor aan, maar geen stapelbedden en aanwijzingen die mij als pelgrim gerust stellen.

Ook op mijn roepen komt geen reactie. Ik besluit daarom op zoek te gaan naar de andere albergue aan de andere kant van het dorp.

Daar is gelukkig plaats voor me. Daar begrijp ik ook dat de gemeenteherberg gesloten is op het moment. Mijn eerste proef met het niet reserveren is geslaagd.

In de kamer tref ik een aantal koffers aan van pelgrims, die hun bagage van plaats naar plaats laten brengen.

Hoewel er hier een dinerservice is, besluit ik hier geen gebruik van te maken. Ik kan hier ook mijn eigen maaltijd klaarmaken en morgenvroeg mijn ontbijt.

Inmiddels is de zespersoons kamer waarin ik me heb geïnstalleerd, volledig bezet. Allemaal mannen, die hetzij wandelend, hetzij met de fiets zijn gearriveerd en net als ik morgen weer aan een nieuwe etappe beginnen.

Dag 60: 28,5 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad