Gezelligheid kent geen tijd
In de abdij van Leffe was het een gezellige bedoening. Gisterenavond samen met mijn medepelgrim het diner genuttigd. Een welkome soep (ik denk pompoensoep) gevolgd door een pennegerecht aangevuld met een mengsel van de restantjes van de vorige dag. De redelijk goed Nederlands sprekende pater Bruno serveerde het met een lach als "Het was eigenlijk voor de poes, maar nu jullie er toch zijn". Wat een superlieve en dankbare man is dat! Bij mijn aankomst vertelde hij dat de paters in de abdij Norbertijnen zijn. Ik gaf aan dat we die in Nederland ook hebben. Hij riep meteen "Ja, in Heeswijk Dinther". Hij kende ook de naam van Denis Hendrickx. Ook het wereldje van de Norbertijnen is niet zo groot.

Tijdens het eten hebben mijn medepelgrim het over allerlei praktische zaken gehad. Zoals ik gisteren aangaf was zij al een dag op de abdij. Ze was maandag vanuit Namen gestart en dus woensdag in Leffe aangekomen.Ze wilde vandaag ook weer starten.
Eén van de praktische onderwerpen tijdens het eten was de dagelijkse boodschap. Niet in de supermarkt, maar met name de 'kleine' boodschap tijdens het wandelen. Focus lag op het onderscheid daarbij tussen de mannelijke en vrouwelijke pelgrim. Ik moet toegeven dat ik als mannelijke pelgrim op dat terrein in het voordeel ben.
Ze had echter ook ervaring met het gebruik van een plastuit. Het had haar vooral natte handen bezorgd. Toen ik adviseerde de plastuit de volgende keer eerst uit de verpakking te halen, moesten we alsnog op zoek naar een dweil.

Om 20.30 uur hebben we de gebedsdienst bijgewoond in het kerkje van de abdij. Eigenlijk was het meer een gezongen gebedsdienst. Van de 13 nog op de abdij aanwezige paters was ruim de helft vertegenwoordigd. En dus ook 2 pelgrims uit Nederland.

Toen wij in het kerkje binnenkwamen en in een eigen 'zitje' plaats mochten nemen, waren al 2 paters aanwezig. De jongste van de 2 diep in zijn eigen gebed verzonken, de oudste (ik schat hem dik in de 80 als het niet 90 is) nog dieper in zijn eigen slaap verzonken. Kort voor het begin werd hij door pater Bruno weer bij de les gebracht.

Na afloop van de dienst zijn we naar het gebouw gegaan waar de slaapvertrekken zich bevinden. Ze vertelde me de nodige kwalen te hebben: hernia, COPD, artrose, diabetes en manische depressiviteit. Je zal het maar hebben. Ik gaf daarop aan veel respect te hebben voor het feit dat ze dan toch de tocht loopt. "Hoezo, jij loopt het toch ook!" "Dat klopt", zeg ik, "maar ik lijd alleen maar aan PhPd." Die aandoening blijkt ze niet te kennen. "Php-wat?" Ik zeg: "PhPd: Pijntje hier, Pijntje daar". Bleek ze ook nog last van buikkrampen te hebben!

Na het ontbijt, een stempel een donativo (gift) en een welgemeend afscheid en dank aan pater Bruno en zijn collega's beginnen we samen aan de etappe. De slak en de haas (vindt zij). Het is een schitterende start van de etappe. Er hangt mist tegen de rotsen en over de Maas. Een prachtig plaatje! Het lied van Bryan Adams "We're in heaven" komt bij mij binnen.

Sax
Leffe ligt net voor het centrum van Dinant. Dinant lopen we samen in, maar daar scheiden onze wegen voorlopig ook meteen. Voor mij is Dinant namelijk best een beetje speciaal. Het is de geboortestad van Adolphe Sax. "Who the fk is Adolphe Sax?" denken de muziekbarbaren misschien. Zoals de achternaam al verraadt, is hij de uitvinder van (onder andere) de saxofoon. En laat dat nu net het instrument zijn, dat ik sinds een steeds groter wordend aantal jaren speel. Begonnen op altsaxofoon en tegenwoordig op de prachtige baritonsaxofoon. Het stadje is dan ook op verschillende plaatsen versierd met saxofoons in allerlei soorten, maten en materialen. Ik heb vandaag met meneer Sax afgesproken. Hij zit buiten al op mijn komst te wachten. Blijkbaar heeft hij al een tijdje buiten gezeten, want hij voelt koud en hard aan. Toch wil hij wel met mij op de foto. Ik wil dat natuurlijk ook.

Gisteren heb ik een geweldige cliffhanger in mijn blog opgenomen. In soaps moet je meestal een zomer wachten op de ontknoping. Ongeduldig als ik (nog) ben, vind ik een dag al meer dan genoeg. Komtie dan!

Een keer in de zoveel jaar (ik meen vier) vindt in Dinant een internationaal talentenconcours plaats. Een vast onderdeel is daarnaast een optocht met heel veel saxofonisten door de straten van Dinant. Een aantal jaren terug zit ik met mijn gezinsleden op de muziekschool, waar we door de saxofoonleraressen van Jannes en mij op dit evenement worden gewezen. Dat lijkt ons wel wat!

We plannen er een gezellig weekendje weg met het gehele gezin in Hastiére omheen. Hastiére is een plaatsje verderop, waar ook de etappe van vandaag doorheen gaat.

Met het hele gezin naar het vakantiepark. Het weer zat niet mee. Regen in het veelvoud van heel veel. De rustige Maas was niet zo rustig op dat moment. Maar we willen meedoen en hebben tenslotte ook het vakantiepark betaald, dus naar Dinant. We hebben de stad verkend en het ziet er heel feestelijk uit met kunststof saxofoons op de brug. Een aantal staat er ook vandaag nog. We hebben er zin in. Het blijft echter regenen. In het winkeltje op het park dus maar een rol vuilniszakken gekocht, waar we gaten voor de armen van Jannes en mij in knippen. Jannes en ik lopen als geplastificeerde tinnen mannetjes uit de Wizard of Oz in Dinant. We zien wel wat mensen met een saxofoon, maar die zitten vooral binnen in het café.
Heb ik al verteld dat mijn Frans niet zo goed is? Op enig moment komt er dus iemand naar mij toe die in het Engels aan mij vraagt "Sir, didn't you hear that the tour is cancelled?"

Ken je die keer dat de optocht met saxofoons in Dinant niet doorging? Ik was erbij!

Een ervaring om nooit te vergeten. Dat was ook de etappe van vandaag. Fantastisch was die.

Hoogteverschillen
Hoe ik het doe weet ik niet, maar ook vandaag realiseer ik de door Ilse meegegeven foutenmarge probleemloos. Tot Anseremme gaat alles prima. Mooie tocht met de Maas aan mijn rechterhand deze keer. Ik zie een bord 'Beauraing 17 kilometer' staan. Een paar jaar terug waren we op vakantie in de Ardennen. Jannes en ik zijn toen op de mountainbike naar Beauraing gefietst. De hoogteverschillen zijn aanzienlijk en worden door Jannes (veel) gemakkelijker overwonnen dan door mij. Ik weet sinds die tijd hoe mijn vader zich moet hebben gevoeld toen hij met mij als 16- of 17-jarige de Mergellandroute in Limburg fietste. Hij op de gewone fiets met fietstassen en ik op de racefiets. Jannes vliegt erop en eraf, ik als oud(e) (ex)sporter er op gepaste afstand achter.

Ook vandaag zijn er hoogteverschillen. Ik schat echter in dat die op de eigenlijke (en dus goede) route minder waren dan op de alternatieve route waar ik op terecht kwam. De harde pad gaat over in bos. Dit geeft meteen een heel andere dynamiek aan de wandeling. Heerlijk! Hij is schitterend! Pal langs de Maas. Staat deze een meter hoger, heb je je schoenen vol. Op enig moment staat rechtdoor als gestremd aangegeven. De route gaat bergop! En hoe. Weer de gedachte aan het Müllerthal en de genoemde vakantie in de Ardennen. Kronkelend baan ik me voorovergebogen met mijn rugzak de weg over de rotspaden naar boven. Boven- en op adem gekomen geniet ik van het schitterende uitzicht. De Maas zie ik heel veel meters lager naar rechts buigen. Een groepje mannen komt met lange touwen rond hun nek richting de uiteinde van de rotsen om te gaan abseilen. Ik twijfel of ik ook op die manier naar beneden zal gaan. Ik moet tenslotte terug naar de Maas om die te volgen tot Givet. Die twijfel is van hele korte duur.

Ik volg het pad, maar kom wel steeds verder van de Maas. Ik ga nog steeds omhoog tot ik bij de openbare weg kom. Ik kijk op mijn GPS en zie dat ik toch echt deze weg niet moet blijven volgen om niet nog verder af te dwalen van de Maas. Ik moet dus ergens weer naar beneden. Maar waar? Ik zoek naar een dalend pad. Gevonden. Oei, wel heel steil. Mijn voeten zitten helemaal tegen de voorkant van mijn schoenen als ik zo voorzichtig mogelijk naar beneden afdaal. Ik ben erg blij dat het niet veel geregend heeft de afgelopen dagen, want dan was dit een onverantwoorde onderneming geweest. Nu ben ik als een Tarzan op leeftijd van boom tot boom gemanoeuvreerd en zocht naar iedere houvast die te vinden is. En het is gelukt!

Beneden aangekomen heb ik mijn pad vervolgd. Mijn eetmoment is daar en ik ga mijn pogingen van gisteren om een overnachting voor vandaag te reserveren nog een keer wagen. En waarempel: het is gelukt! Met mijn spiekbriefje en mijn middelbare schoolfrans heb ik voor vandaag en morgen een plek om te slapen. Later heb ik ook nog voor overmorgen een reservering gemaakt. Ik ben zo ongelooflijk trots op mezelf na de klim en afdeling en deze reserveringsactie dat mijn adrenalinepeil weer helemaal op orde is voor het tweede deel van de tocht.

Deze leidt via de oevers van de Maas (eerst links daarna rechts) naar de grens met Frankrijk. Givet ligt net over die grens is is mijn overnachtingsplaats. Na een boodschapje bij de Aldi steek ik de Maas nog een keertje over. Er staat een gigantisch gebouw op het betreffende adres. Dit blijkt niet de slaapplek te zijn. Wel een klein gebouwtje achter in de tuin. Douche en toilet zijn aanwezig. Ik doe een handwasje en hang de spulletjes buiten. Nauwelijks iets droger heb ik ze zojuist weer binnen gehaald en voor het kacheltje gehangen in de hoop dat ze morgen weer droog zijn.

Morgen keer ik weer terug naar België om daarna voor langere tijd de grens met Frankrijk over te gaan.

Dag 7: 27,0 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad