2 in 1

Vandaag heb ik een lange etappe gepland. Eigenlijk zijn het 2 etappes van gemiddelde zwaarte die ik achter elkaar heb geplakt.

Het vinden van een overnachtingsplek op het eindpunt van de 4e Eifelsteigetappe bleek als het zoeken naar een speld in een hooiberg. Aangezien ze dat hooi tegenwoordig in het plastic inpakken, heb ik de zoektocht opgegeven. Dan maar een hele lange dagetappe er tussendoor.

Na de pittige etappe van gisteren vind ik het wel spannend om vandaag een lange etappe te lopen. Ik besluit daarom om de wekker heel vroeg te zetten om op tijd te kunnen vertrekken. Zo gezegd, zo gedaan.

Ondanks dat het gisteren erg lang duurde voor ik in slaap viel, ben ik toch ruim voor de wekker al wakker. Mijn blaas vraagt om ontspanning. Omdat ik die ontspanningsoefening het liefst niet liggend in bed uitvoer, sta ik op tijd naast mijn bed.

Ik voer mijn ochtendritueel uit en leg het droogrek weer op de plaats waar ik het gevonden had. De kleding is trouwens keurig droog.

Ik leg wat geld weg voor de fles cola uit de koelkast die ik meeneem voor onderweg. Ik sluit namelijk niet uit dat een suikershot nodig zal zijn.

Om half zeven gooi ik de sleutel in de brievenbus bij de eigenaren. Vijf minuten later heb ik de route weer opgepakt.
 

Natte plekken

Ik vraag me sinds gisteren af hoe de bergstroompjes op zoveel tientallen meters hoogte kunnen blijven stromen.

Het heeft immers al een groot aantal dagen niet geregend en er zijn op een groot aantal plekken natte stukken op de paden zichtbaar.

Dat was gisteren zo en ook vandaag moet ik met regelmaat het minst natte stuk opzoeken.

Wie het weet, mag het zeggen.
 

Goed begin

Het is zo vroeg in de ochtend heerlijk koel. Je merkt wel dat de zon al snel aan kracht wint.

Waar ik de hoeveelheid bankjes gisteren tegen vond vallen, staan er vandaag tijdens de eerste kilometers al meer bankjes dan ik gisteren op een hele dag heb gezien.

Ook later op de etappe zijn ze (gelukkig) met regelmaat aanwezig.

De vogels fluiten naar hartelust. Ik hoor dat ook de Duitse Meeröls mooi kunnen fluiten.

Ik zie beneden me tussen de bomen door vooral veel water. Het water ligt er strak en rustig bij. Af en toe is een rimpeling zichtbaar.

Zo loop ik meters boven het water, even later loop ik parallel aan het meer weer op 'See-'niveau.
 

Wij willen meer!

Ik laat het eerste meer achter me. Niet lang erna zie ik weer de schittering van water voor me.

Het eerste uur wandel ik dan ook voornamelijk tussen het water aan de linkerhand en de rotsen aan mijn rechterhand. Ook hier komen rots en water dus weer samen.

Er staan ook waarschuwingsborden. Deze geven aan dat er in de praktijk veel bomen spontaan omvallen of breken. Laat Ilse nu net gisteren een artikel over de slechte staat van de Duitse bomen hebben doorgestuurd met de vraag of ik daar iets van heb gezien.

Gisteren was mijn antwoord nog "nee". Na vandaag weet ik wel beter.
 

Fietsers afstappen

Ik moet daarna steil omhoog.
En nie zon bietje ôk. "Nee oma, het is een 'beetje, geen bietje'" hoor ik Lobke als kleuter nog tegen oma Kools zeggen.

Het bord dat aangeeft dat fietsers moeten afstappen is een beetje overdreven. Je komt er toch niet tegen omhoog getrapt. Al zou je nog zo graag willen.

The only way is up!
https://youtu.be/vjD3EVC1-zU

Eenmaal boven heb ik een mooi beeld op het meer en het naastgelegen stuwmeer.

Boven staat overigens ook zo'n bord waar op staat dat fietsers moeten afstappen. Die begrijp ik dan weer wel.
 

Spookdorp

Ik blijk echter nog niet op de top te zijn. De klim gaat gewoon nog verder. Puf.

Bovenaan kom ik op een plateau met een ver en fraai uitzicht. Ik lees dat het het Dreiborner plateau is.

Wat schetst even verderop mijn verbazing? Ik zie een kerkje. Als ik daar op af loop, zie ik ook huisjes staan met dichtgemetselde ramen. Er staat ook nog een transformatorhuisje en een voormalige school. Wat is dit een bizar gezicht zeg.

Het gaat hier om het dorpje Wollseifen, dat bij bombardementen in de 2e wereldoorlog flink beschadigd werd. Daarna bezetten de Engelsen het dorpje en moesten alle bewoners vertrekken.

Later is de plek door de Engelse en de Belgische landmacht gebruikt als oefenterrein. Vandaar de dichtgemetselde ramen waarschijnlijk.

Vanaf 2006 is het als onderdeel van het nationaal park de Eifel vrij toegankelijk. Het is een echt stilteoord zo boven op een bergplateau. Heel bijzonder.
 

Vogelgezang

Ik gaf al aan dat de vogels vanaf de start van de etappe van zich lieten horen. Op weg van het spookdorpje Wollseifen naar beneden hoor ik een vogel die ik hier nog niet gehoord heb. Het is de koekoek die zich een aantal keer laat horen. Mijn gedachten gaan weer terug in de tijd.

Bij het eerstvolgende bankje is het tijd voor een korte pauze. Ik eet wat, vul mijn bidon en 'mach ein Pipi'. De vogeltjes kwetteren op de achtergrond vrolijk door. En nee, het was geen uitlachen.

Overigens is het gekwetter ook heel toepasselijk voor de plek waar ik naar op weg ben: Vogelsang.

Beter gezegd: het voormalige NS Ordensburg Vogelsang. In augustus 1946 door diezelfde Engelsen van zojuis bij Wollseifen gebouwd. Een gigantisch groot gebouwencomplex wat nu een internationale plek is voor tolerantie en diversiteit. 
 

Dierenrijk

Naast de vogeltjes zie ik vandaag nog enkele andere diertjes in het wild.

Zo maakt een grote haas zich heel snel uit de voeten als hij mij ziet.

Niet heel veel later kronkelt er ineens een klein slangetje voor me over het pad. Voor ik mijn fototoestel gepakt heb, heeft het slangetje zich getransformeerd tot addertje onder het gras.

Later zie ik nog een slangetje. Die had zich gecamoufleerd als gigantische regenworm.
 

Herhaling

Het gaat vandaag eigenlijk hetzelfde als gisteren. Na een pittige klim gaat het daarna net zo steil weer naar beneden. Het gros van de beklimmingen is wchter niet zo steil als gisteren.

Ook vandaag is bij het dalen regelmatig het klaterende water van de riviertjes al snel duidelijk hoorbaar. Na het oversteken van het water wordt de stijgende lijn vaak al weer snel ingezet.
 

Deel 1

Het eerste deel van mijn etappe van vandaag geniet ik volop. Het gaat ook lekker vooruit en de zon wordt een groot deel van de tijd afgeschermd door bomen.

Ik arriveer dan ook lekker op tijd in het stadje Gemünd. Ik hoop dat er een winkeltje te vinden is om wat boodschapjes te doen en een restaurantje om te lunchen. Mijn hoop wordt in beide gevallen vervuld.
 

Opstartproblemen

Met een goed gevulde maag begin ik aan het tweede deel van de etappe. Omdat het al weer vrij snel omhoog gaat, heeft mijn lijf er meer moeite mee als voor de pauze.

Ik moet niet te snel lopen om ervoor te zorgen dat mijn lunch niet naar boven komt. De hele middag heb ik er moeite mee.
 

Motivatiespier

Het deel van Gemünd naar Steinfeld is er één met veel repeterende stukken. Relatief brede paden met kiezels die langzaam maar zeker omhoog of omlaag gaan.

De zon wordt in het begin nog niet in de weg gezeten en drijft de temperatuur op. Niet alleen in mijn omgeving, maar ook in mijn lijf en ledenen.

Ik vind het saai en mijn voeten laten merken het ook niet meer zo leuk te vinden op de kiezels en keien. Mijn motivatiespier heeft er ook last van. Ik vraag mezelf af waarom ik dit eigenlijk ook al weer doe.

Ik blijf de ene voet voor de andere zetten. Ik verhoog de frequentie van het bezoeken van de bankjes en gooi mijn schoenen uit om mijn voeten lucht te laten krijgen.

Gelukkig steekt er af en toe een fris windje op. Die maakt het lopen op de plekken waar geen bomen staan toch wel aangenamer. Op enig moment gaan gelukkig ook de wolken meedoen, door de zon af te schermen. Dat loopt echt een stuk beter.
 

Voetjes

Was ik gisterenavond bang dat ik mijn spieren gisteren te overmatig aan het werk had gezet, was ik daar vanochtend niet bang meer voor. De spieren hebben zich prima hersteld.

Hoewel ik bij mijn grote tenen wel wat drukpuntjes voelde ging dat vandaag ook zonder problemen.

Een kilometer of vijf voor het eindpunt voelde ik ineens een scherpe prik onder mijn kleine teen van mijn linker voet. Ook die pijn trok echter snel weer weg.

Al met al kennen mijn lijf en vooral mijn voeten wel wat phpd-verschijnselen, maar dat mag geen naam hebben.
 

Klooster

Het eindpunt van vandaag is Kloster Steinfeld.

Drie kilometer voor het einde zie ik de torens van de baseliek al staan. Ik maak echter eerst nog een flinke wandeling door het omliggende bos, voordat ik er uiteindelijk arriveer.

Ik trakteer mezelf op een lekkere cola met een stuk gebak om de suikerspiegel weer op peil te brengen. Ik heb vandaag mijn voorraad water (2,5 liter) er helemaal doorheen gejast, dus ben blij iets anders te kunnen drinken.

Daarna bezoek ik nog even de baseliek. Er heerst een heerlijke stilte. Bij het graf van de heilige Hermann Josef liggen een heleboel appels op een rijtje aan de rand.
Ik eet die van mezelf toch maar zelf lekker op.

Ik check in in het hotel wat in het klooster is gemaakt. De meest dure overnachting van mijn wandelvakantie, dus ik hoop dat ik er ook echt van geniet.

Straks loop ik waarschijnlijk nog een rondje op het kloostercomplex.

6 juni 2023: 37,7 km

Geschreven door Josderoij.op.pad