Uitslapen
In de refuge van Bazas heb ik gisteren mijn bij de Carrefour gekochte maaltijd klaargemaakt. De magnetron was er zo mee klaar. Ik deed er iets langer over, want ik wil er wel van genieten.

De overige spullen, die het beste gekoeld bewaard kunnen worden, leg ik in de koelkast om vandaag weer mee te nemen.

Omdat ik vandaag een relatief korte etappe heb, zet ik de wekker een uur later. Ik ben helaas ruim voor de wekker al wakker en sta om zeven uur naast mijn bed. Omdat de andere twee pelgrims ook nog op bed liggen neem ik mijn spullen mee naar de keuken.

Daarna ontbijt ik en zijn de andere twee ook uit bed gekomen. Pelgrim Maarten uit Groningen loopt vandaag net als ik naar Captieux. De verwarde Franse pelgrim heeft een nog kortere etappe voor de boeg.

Hij vertelde mij gisteren maar etappes van zo'n 15 kilometer te lopen. Hij is afgekeurd en heeft geen gezin, dus hij heeft alle tijd. In de jaren '80 heeft hij een heel zwaar vliegtuigongeluk gehad en daarna ruim een jaar in het ziekenhuis gelegen. Hij heeft opnieuw moeten leren praten en lopen, maar in de bovenkamer is het nooit meer helemaal goed gekomen. Hij is in Limoges gestart en ziet wel hoever hij komt.

Eentonig
Rond half negen ben ik eigenlijk klaar met alle dagelijkse rituelen, die ik in een heel langzaam tempo heb uitgevoerd. Het eten voor vandaag en morgen zit in de rugzak, die daardoor nog wat zwaarder is dan hij de andere dagen is.

Omdat de voorspellingen voor het weer vandaag niet heel positief zijn, neem ik op dat vlak dezelfde voorzorgsmaatregelen als gisteren. De lucht is grijs, maar de temperatuur is lekker. Prima wandelweer dus.

Gisteren heb ik bij het Office du Tourisme een aangepaste route voor vandaag ontvangen. De eigenlijke route gaat over een RaVel (een tot fietspad omgedoopte oude spoorweg), waar momenteel onderhoudswerkzaamheden aan worden verricht met zwaar materieel. Mijn GPS bevat deze oorspronkelijke route, dus ik loop vandaag met de papieren versie van de aangepaste route in mijn hand de etappe.

De aangepaste route is redelijk bewegwijzerd en gaat de eerste helft langs verharde wegen die de vele huizen die ver uit elkaar staan in het buitengebied verbinden met de dorpen en steden. De postbode die hier de post moet rondbrengen moet de nodige kilometers maken om alles op tijd in de bus te krijgen.

De etappe verloopt vrij eentonig. Er staan bomen en vooral veel varens langs de kant van de weg. De vogels hoor ik wel fluiten, maar die bevinden zich niet in mijn nabijheid.

Om 10.00 uur hoor ik kerkklokken. Dit is het teken dat in de buurt van het eerste dorpje van deze etappe ben.

Voordat ik daar ben zie ik in de verte een watertoren staan. Die wekt bij mij meteen een aandrang op de blaas op. Ik ga voor ik in het dorpje ben daarom ook hier mijn territorium afbakenen. Dat lucht op.

Terwijl ik mijn broek dichtrits, zie ik een torretje wegsnellen. Die heeft waarschijnlijk net de gouden douche over zich heen gekregen.

Terwijl ik deze aantekening maak om in deze blog te verwerken, kan ik zelf mijn lach niet onderdrukken.

Als ik de watertoren passeer, kan ik het daarom niet laten toch een foto te maken. Ondanks dat de toren spuuglelijk is, zal deze foto mij er altijd aan herinneren dat er naast mestkevers ook een zeiktor rondloopt in Frankrijk.

Pelgrimeren is óók jezelf niet te serieus nemen.

Van asfalt naar mul zand
Het dorpje van de kerkklokken blijkt Bernos Beaulac te heten. Een klein half uur nadat ik de klokken gehoord heb kom ik bij het bijzondere kerkje met een doorgang naar het kerkhof aan. De kerk is helaas gesloten.

Ik loop daarom verder. Wanneer ik het dorp uitloop, loop ik de vrije natuur in. In eerste instantie nog in het dichte bos. De kilometers daarna door het mulle zand in een omgeving waar veel gesnoeid en omgezaagd is. Ik vond het geen inspirerende omgeving in ieder geval.

Ik kruis de oorspronkelijke route vandaag twee maal. Één keer in het bos, en de tweede keer net voor Captieux, de eindbestemming van vandaag.

Ik was vandaag blij weer op de verharde weg te komen. Het mulle zand maakte mijn benen ontzettend moe, waardoor de relatief korte etappe toch voelde als een lange.

De laatste kilometers van de etappe lopen langs een drukke doorgaande N-weg tot aan de eindbestemming. Ik zie de kerk kilometers ervoor al staan.

Gemeenterefuge
De refuge bevindt zich achter het postkantoor. Met de bij de reserverving ontvangen code open ik het sleutelkastje om binnen te kunnen. Het duurt ongeveer anderhalf uur voor Pelgrim Maarten arriveert. In de tussentijd heb ik me gedoucht, de handwas gedaan en buiten gehangen en ben ik met de planning voor de komende periode bezig geweest.

Zoals het er nu uitziet, kom ik over een week aan in Saint-Jean-Pied-de-Port, de laatste plek in Frankrijk. Daar ga ik de Pyreneeën over om in Spanje verder te gaan.

Toetje
De toetjes die ik gisteren bij de Carrefour heb gekocht heb ik gisteren bij het 'diner' en vanmorgen bij het ontbijt opgegeten. Vanavond trakteer ik mezelf als toetje op de borrelnootjes, die Ans en Ilse vorige week voor me mee hebben gebracht.

Ik sjouw die zak dus al meer dan een week in mijn rugzak mee. De borrelnootjes zijn inmiddels brokkelnootjes geworden. Ik hoop dat ze er niet minder van zullen smaken.

Dag 51: 20,9 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad