Avondje 'thuis'

Ik ben eigenlijk best wel een huismus. Sinds ik vorig jaar gestopt ben bij de fanfare heb ik door de week geen avondverplichtingen meer, waarvoor ik de deur uit moet. Dat bevalt me goed.

Voor gisterenavond had ik eigenlijk bedacht om in de buurt van mijn overnachtingsadres eens een keer naar een Italiaans restaurant te gaan. Van de host had ik een kaartje van een restaurantje een straat verderop gekregen.

Toen ik de openingstijd opzocht op Internet (b)leek deze zaak echter helemaal niet open te zijn. Omdat ik ook nog eten in mijn rugzak had, ben ik lekker 'thuis' gebleven.
 

Nog iemand

Ik hoor de code van de toegangsdeur ingetoetst worden. He, komt de host nog een keer terug?

Er stapt echter heel iemand anders binnen. Buonasera!

Ik wist dat ik een appartement met een gedeelde badkamer geboekt had. Hier had ik echter geen rekening meer mee gehouden. Deze man huurt waarschijnlijk de bovenetage van het huis.
 

Droog?

Volgens de weersverwachting valt er vannacht nog regen en is er in de ochtend nog sprake van een buitje.

Ik heb gisteren na aankomst al mijn zeiknatte kleren aan een rekje gehangen en voor het open raam gezet. Hopelijk zijn ze dan droog na een nacht drogen. Op de sokken na lijkt dat vanochtend gelukt. De schoenen zijn helaas nog wel nat.

De weersverwachting is voor vannacht wel uitgekomen. Tijdens de nacht heb ik het nog flink horen regenen. Bij het wakker worden is het gezang van de vogels een genot voor de oren.

Ik besluit om voor de zekerheid vanochtend toch maar weer mijn regenkleding aan te trekken en niet te wachten tot er eventueel bui gaat vallen.

Tijdens mijn wandeling valt de bui echter niet. Met andere woorden: van boven blijft het droog. Door de slechte luchtdoorlatendheid van mijn regenkleding word ik alsnog vanuit de binnenkant zeiknat. Door de prima temperatuur en het toch wat moeten klimmen zweet ik als een otter. Het water komt via de mouwen van mijn jas naar beneden.

De wolkenluchten geven me echter niet het volle vertrouwen dat ik de regenkleding zonder risico kan uitdoen. Dat doe ik daarom ook pas op het eindpunt. Alles kan weer voor het open raam om te drogen.
 

Alternatief

Bij de route van vandaag staat in het routeboekje een foto met twee mannen op paarden. Als onderschrift staat: "Tijdens de steile klim naar Trebbio krijg je soms een lift aangeboden. Te paard."

Later in de beschrijving staat: "Het pad loopt vanaf hier smal en steil naar boven met een paar kleine zijweggetjes die je moet negeren. Let goed op de markering. Als het heeft geregend zijn de weggetjes heel lastig begaanbaar!"

In deze etappe zitten in totaliteit 1.014 meters stijgen en 691 meter dalen verstopt. Tja.

Met de ervaring van gisteren kies ik ervoor om een alternatief te nemen.

Weliswaar niet beschreven in het boekje, maar aangeboden door Google Maps. Waarschijnlijk lang niet zo mooi als de eigenlijke route, maar hopelijk wel met minder slipgevaar.

En dat het hier kan spoken blijkt wel uit borden die ik op verschillende plaatsen langs de weg zie staan. In het dal kronkelt een lief riviertje zich een weg banend tussen de bergen. Het geruis van het water en het kwetteren van de vogels is een welkome afleiding van het suizen van de auto's.

De borden wijzen in vier talen echter op het overstromingsgevaar wat plotseling op kan treden. We hebben voorbeelden genoeg waarin lieflijke stroompjes snel veranderen in kolkende watermassa's. Vandaag blijft het gelukkig bij lieflijk.
 

100% verhard

Gevolg van deze keuze is wel dat het percentage onverharde ondergrond vandaag helemaal nihil is. In San Piero a Sieve was het nog een combinatie van stenen en slecht onderhouden asfalt, de rest van de etappe was het alleen maar asfalt.

Het asfalt langs de doorgaande wegen was vandaag echter van goede kwaliteit. Dat zorgde er in ieder geval voor, dat ik goed aan de kant van de weg kon blijven lopen. En dat was maar goed ook, aangezien ik eerst langs een SP (een Strada Provinciale) en daarna langs een SR (Strada Regionale) liep.

Een week geleden had ik er flink de pé in toen ik noodgedwongen langs de provinciale weg moest vanwege de wegomlegging. Vandaag had ik er zelf voor gekozen. Dit brengt dan toch een hele andere mindset met zich mee. Toch wel bijzonder dat je, door je ergens op een andere manier op in te stellen, je heel anders met vergelijkbare situaties kunt omgaan.
 

Toscane

Af en toe had ik ook vandaag een mooi uitzicht op de omgeving. De vooral okergeel gekleurde huizen met bruine luiken en de lange puntige cipressen kom je in allerlei soorten en maten tegen. Soms prachtig tegen de berghelling aan, soms nauwelijks een meter van de straatkant.

Ik kan vandaag echter niet uitgebreid bij de uitzichten stil gaan staan. Het verkeer blijft van voor en van achter komen en gaan.

Ik wil er zeker van zijn dat ik alle tegenliggers goed zie én, misschien nog belangrijker, dat zij mij ook zien.

En soms gaan ze hard. Echt oerend hard.

Ook voor mijn pauzes moet ik op zoek naar geschikte plekjes. Die vind ik in de inhammen van de wegen waar ik vandaag langs loop. Bankjes staan hier natuurlijk niet, dus ik blijf er bij staan vandaag. Er zijn ook geen horecagelegenheden onderweg. Ja, ze zijn er wel maar één is opgedoekt en de ander nog niet open.
 

Eén zwaluw

In San Pievo a Sieve zag ik er al een paar fladderen in het spoorwegtunneltje. Bij het hotel op mijn eindbestemming kwamen er ook ineens drie onder het afdak gefladderd.

Het gezegde is dat 'één zwaluw nog geen zomer maakt'. Ik heb er vandaag al meer geteld. Is dit een teken?

Onderweg zie ik ook regelmatig slakken. Vandaag mogelijk als gevolg van de vele regen van gisteren, maar een slak is voor mij ook vaak een teken op mijn wandeltochten.

Ik houd mijn tempo deze reis bewust lager dan ik gewend ben om te doen. Zoals de fysiotherapeut al aangaf, was de pijnlijke kuit voor vertrek een teken van mijn lichaam om mij iets te vertellen.

De slakjes van vandaag maken me er nog maar eens een keer bewust van, dat ik heel rustig aan kan doen en me niet hoef te haasten. En alsof de slakjes onderweg nog niet genoeg symboliek aan deze etappe hebben toegevoegd, staat er bij de entree naar een huis vlak voor het hotel van vandaag een stenen slak op de pilaar naar mij te kijken. Alsof alles om me heen tegen me zegt dat ik nog meer mag onthaasten.
 

Bezorgd

Ik zei al dat er hard wordt gereden. Kort voor het eindpunt gaat er echter een tegemoetkomende auto heel zachtjes rijden en zelfs stilstaan.

Het raampje aan de bijrijderskant gaat open. Het is een oudere man; ik schat een jaar of vijf jonger dan mijn eigen vader. Hij vraagt of ik op weg ben naar Firenze (Florence). Ja, dat ben ik.

In dat geval adviseert hij mij om een andere route te pakken omdat er op deze weg heel veel verkeer komt. Hij wijst naar een andere weg en adviseert me om die weg te nemen. Die loopt door Friesole en is een stuk rustiger.

Mijn hotel ligt echter iets verder aan deze weg. Als ik aangeef naar hotel Dino te moeten geeft hij aan dat ik dan deze weg nog wel even moet blijven nemen.

Ik dank hem hartelijk voor zijn bezorgdheid en behulpzaamheid.
 

Blubber

Voordat ik bij het hotel aankom zie ik toch nog enkele bordjes van de route. De paden zien er echte uit als één grote blubberzooi.

Misschien moet ik dit gezien hebben om mijn keuze van vandaag voor mezelf te rechtvaardigen, maar ik ben heel blij met mijn keuze om vandaag via de doorgaande weg naar mijn overnachtingsplaats te lopen.

Zo kan ik ook nog heerlijk genieten van het prachtige uitzicht vanaf het balkon op Friesole en Florence.

Dag 11: 17,2 km.

Geschreven door Josderoij.op.pad