Home Alone 3
Ook deze keer heb ik het overnachtingsadres helemaal voor mij alleen. De gemeenteherberg van Rocroi is een mooie overnachtingslocatie. Alle hoogstnoodzakelijke faciliteiten zijn beschikbaar. Enige moderne probleem is de slechte internetverbinding in Rocroi. Het uploaden van mijn blog gisteren leek dan ook niet te werken totdat ik een appje van thuis kreeg dat hij al gepubliceerd zou zijn. Gelukkig maar!

Regen is mij gisteren tijdens mijn wandeling gelukkig bespaard gebleven. Toen ik eenmaal in de gîte was kwam het er met bakken uit.

Na het gezellige avondje met Frank en Mariëtte ben ik weer redelijk op tijd mijn nestje ingedoken. Ondanks dat hier geen specifieke noodzaak voor is, laat ik de wekker vanochtend weer op tijd afgaan om de voorbereidingen voor de nieuwe dag te treffen.

Ik schrijf mijn bijdrage in het gastenboek en zie dat medepelgrim Henk, die ik enkele weken voor mijn vertrek op de workshopavond in Galder heb ontmoet, ook hier heeft overnacht. Wellicht tref ik hem de komende reis nog.

Rustig aan
Thuis heb ik voor mezelf een globaal schema met etappes gemaakt. Volgens dat schema zou er weer een etappe van ruim 30 kilometer op het programma staan. Door de ervaring van de eerste week en het feit, dat mijn voeten nu goed genezen, heb ik besloten de komende dagen mijn schema aan te passen in een aantal kortere etappes. Dit geeft mijn voeten de gelegenheid nog verder te genezen voor de komende periode in Frankrijk en daarna Spanje. 'Naar mijn lichaam luisteren' is een veelgehoord advies. Ik denk hiermee op de goede weg te zijn. Nog belangrijker vind ik het luisteren naar mijn hart. Want dat klopt!

Sightseeing
De korte etappe van vandaag biedt mij de gelegenheid het mooie vestingstadje Rocroi te bekijken en boodschapjes te doen. Rocroi is een plaatje om te zien. Het is dat een drone niet meer in de rugzak paste, anders was hij hier wel heel goed tot zijn recht gekomen. Wel jammer dat de eetgelegenheden op zondag erg laat open gaan. Schijn ik ook aan te moeten gaan wennen in Frankrijk.

In Rocroi word ik in het Frans aangesproken door een jong stel met de vraag: "Voulez-vous prendre une photo de nous?" (Wilt u een foto van ons maken?) Op mijn bevestigende antwoord "Oui bien sur" (Ja, natuurlijk), hoor ik de moeder aan de kinderen vragen "Waar zullen we gaan staan?" Dat maakt een gesprek natuurlijk ineens veel gemakkelijker. Het blijkt een stel uit België te zijn die met hun twee zonen (van ik schat 12 tot 14 jaar) en de hond iedere paasvakantie een deel van de camino wandelen. Ontzettend leuk om ook hen op deze manier met het pelgrimeren kennis te laten maken.

In de 'buiten'
De etappe leidt al snel weg van de bewoonde wereld. Slechts enkele kleine dorpjes doorkruis ik vandaag. In het eerste dorpje is vandaag het 'kukelkampioenschap' voor hanen gepland. De wedstrijdleiding en jury zal met de poten in de kam hebben gezeten, want de hanen kraaien ieder voor zich op zijn hardst, zonder de concurrenten eerst uit te laten kraaien. Ik schat in dat deze wedstrijd niet in het 'Guiness book of records' zal staan. Maar goed, ook daar zal geen haan naar kraaien.

Het eerste deel van de etappe is vrij vlak. Daarna wordt het weliswaar heuvelachtiger, maar neem ik de hoogteverschillen via een geleidelijke weg. Bebouwd, onbebouwd en bos wisselen elkaar af. De bossen zijn prachtig frisgroen en heerlijk geurend. De vogels maken er weer een mooie symfonie van. Toch lijkt ook hier de dirigent moeite te hebben om er een als een geheel klinkend totaal van te maken. Mijn ervaring is dat dit uiteindelijk altijd goed komt. Het plezier spat er bij de vogels in ieder geval van af.

Een aantal bospercelen ziet er uit als de top van mijn hoofd: kaal. De gevelde bomen liggen keurig naast elkaar en zijn allemaal afzonderlijk van een prijssticker voorzien. Maakt het treurige beeld toch nog een beetje kleurrijk.

Ook vandaag zijn op verschillende plaatsen kabbelende beekjes te horen. Waar normaliter het woord 'water' of het geluid ervan voor mij al voldoende is om een sterke aandrang te voelen, is mijn territoriumdrift de afgelopen dagen vrij minimaal. Ik voer het meeste vocht blijkbaar via de zweetklieren uit mijn lichaam af.

De mist hangt laag. Het is gelukkig wel droog. De temperatuur maakt het geheel tot een heerlijke wandeldag. Gisteren ben ik de gehele etappe niemand tegen gekomen. Vandaag slechts één persoon, namelijk de boswachter. De hoeveelheid 'Bonjouren' is vandaag dan ook zeer beperkt.

De etappe gaat vandaag voorspoedig. Er zit niet één onverhard stuk bij vandaag. Slechts in de omgeving van een boerderij wordt het semiverhard. Op de harde ondergrond ligt een bovenlaag, waarin modder en koeienstront zich hebben gemengd tot een glibberige substantie. Lenig manoeuvreer ik me er doorheen.

Ik heb met de gastvrouw van vandaag een tijd afgesproken waarop ik op zijn vroegst zou aanlanden. Ik loop echter voor op schema. Ik kies er daarom voor om even van de route te gaan om bij een oud kerkje te gaan kijken en daar mijn boterhammen op te eten. Ook dit kerkje blijkt helaas gesloten te zijn. Naast het kerkje staat een soort van bushokje met een bankje erin. Ik situeer me als een God in Frankrijk op het bankje om mijn lunch te consumeren. De Franse buurman gaat de kliko buiten zetten en begint tegen me te ratelen. Op mijn "Je ne comprend pas" halveert hij het tempo. Ik haal er nu uit dat hij zich afvraagt of het weer niet te koud is en of ik wel genoeg water en etenswaren bij me heb. Ik antwoord dat het weer prima voor me is en ik voldoende eten en drinken bij me heb. Hij wenst me nog een fijne reis toe. Er schieten op zo'n moment verschillende liedjes door mijn hoofd, waarbij de tekst uit het liedje 'Parijs':
"Je suis néerlandais
Oh
Je parle un petit peu français"
zich het meest op de voorgrond dringt. Direct gevolgd door: "Praat Nederlands met me, even Nederlands met me". Ik weet dat dit onbegonnen werk is en ik vooral moet gaan proberen wat aanknopingspunten in de Franse spraakwatervallen te ontdekken. Gaat me vast lukken. Tegen de tijd dat ik bij de Pyreneeën ben, kan het spiekbriefje bij het oud papier.

In deze etappe is de omgeving erg groen. Ook de weilanden zijn erg groen met uitzondering van de roodbont- of zwartbont-bewoners ervan. Keer op keer komen ze aangesprint naar de rand van de wei als ik langs kom wandelen. Ik ben niet de beroerdste, dus probeer natuurlijk ook met hen een gesprek aan te knopen. Op het moment dat ik ze begroet en op zijn koes "Boe" tegen ze zeg, schrikken ze zich een koetje en rennen ze hard weg. Google Translate geeft mij echter geen uitsluitsel over de juiste vertaling van "Boe". Zo kunnen we natuurlijk nooit vrienden worden.

L'Échelle
L'Échelle is voor vandaag mijn eindpunt. L'Échelle is een klein plaatsje, maar heeft wel enkele mooie bezienswaardigheden. Het kasteel is een mooi gebouw, waarin verschillende functies zijn ondergebracht: de bibliotheek, een museum en het gemeentehuis. Vlakbij staat ook de kerk. Daarbinnen zou een prachtige orgelkast te zien zijn. Tenminste: als de kerk open zou zijn. Volgens mijn gastvrouw is de kerk echter vanwege de veiligheid inmiddels permanent gesloten. Hopelijk kunnen ze de orgelkast nog zonder ongelukken uit de kerk krijgen. Ik begrijp van de gastvrouw dat ook dit dorp te lijden heeft onder de vergrijzing. Hier zijn ze blij met de Nederlanders die een huis in het dorp kopen als vakantieverblijf.

Ik maak afspraken over het ontbijt en trek me weer terug om deze blog af te maken en weer op tijd de ogen te sluiten. Morgen weer een nieuw en hopelijk droge wandeldag.

Dag 10: 16,6 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad