Doppen

Gisteren was het een lawaai van jewelste in de Jugendherberge van Manderscheid. Rond half acht begint het even rustig te worden op de gangen. Ik denk het avondspel op het punt van beginnen staat.

Omdat ik verwacht dat het rumoer nog niet is afgelopen heb ik gisterenavond mijn oordoppen toch maar ingedaan. In de hoop toch nog de nodige nachtrust te hebben.

Dat is redelijk gelukt kan ik wel zeggen. Helemaal geluidsdicht maken de doppen het niet, maar desondanks heb ik toch de nodige uren doorgeslapen.

Ik was door een ongeduldige blaas zelf weer ruim voor de wekker wakker.
Vanaf ongeveer kwart over zes hoor ik om de zoveel tijd de ene na de andere wekker aflopen. Ikzelf tref dan de voorbereidingen al voor vandaag.
 

Zoet of hartig?

Ik had het kunnen weten door de afgaande wekkers. Ook de meester(s) en juf(fen) maken aanstalten om tijdig en voor de kinderen uit bed zijn, aangekleed te zijn. Zo te horen vindt één van hen het ook nodig om de haren in de plooi te föhnen. Ik heb inmiddels een beeld wie dat geweest is.

Tegen half acht hoor ik één van de leraren zeggen, dat de meeste kinderen uit zijn klas klaar zijn voor het ontbijt. Hoewel de receptioniste gisteren al aangaf dat er ongeveer 100 studenten in de herberg zaten, wil ik ook graag op tijd aan tafel. Ik heb immers een lange etappe voor de boeg en de weersvoorspellingen zijn wederom 'heet, heter, heetst'.

Er staat bij aankomst beneden al een lange rij voor het buffet. De juf ziet me aankomen en kijkt vol medelijden naar me. "Misschien niet het beste moment voor het ontbijt?" Tja, het komend halfuur wordt het waarschijnlijk niet beter.

Ik vind het aanbod van het ontbijtbuffet vand aag eerlijk gezegd niet heel groot. Gisteren in Daun was het veel uutgebreider. Dan maar aarbeien- en kersenjam en brie op mijn broodjes.

Gelukkig mag ik in de ruimte naast de ontbijtzaal mijn ontbijt nuttigen en hoef ik niet in de hectische eetzaal.

Ineens zwaait de deur van de ruimte, waarin ik zit te ontbijten, open.
"Entschuldigung" is het eerste wat ik hoor. De medewerkster van de jeugdherberg is er zelf ook achter gekomen, dat ze nog geen kaas en vlees had klaargezet. Ze komt me melden dat alsnog te gaan doen.

Ze is wat mij betreft daar nog ruim op tijd mee. Ik heb gisteren namelijk ook gevraagd om een lunchpakket te mogen maken. De papieren zak met twee appeltjes, een koekje en een pakje drinken staan al bij 'mijn' tafel klaar. Ik mag zelf de broodjes er bij maken. Kaas en vlees dan maar.

Het lunchpakket gaat in de rugzak en de rugzak gaat op de rug. Afrekenen en op pad.
 

Hoop

Ik heb vandaag twee etappes voor de boeg.

Er wordt voor de eerste etappe van vandaag het advies gegeven om een andere route te nemen dan de Eifelsteig-etappe.

Ook deze keer zijn de overstromingen van twee jaar terug de oorzaak. Omdat er op ongeveer driekwart van de (eerste) etappe een ingestorte brug nog niet gerepareerd zou zijn, is het advies een andere riute te nemen. Ik neem het risico om toch de Eifelsteig-etappe te lopen maar niet.

Ik heb immers twee etappes achter elkaar gepland vandaag. Dat zou al ruim 38 kilometer zijn. Na deze etappes moet in ook nog een vijftal kilometer naar een ander dorp voor mijn overnachtingsplek.

Het is al een hele lange etappe vandaag, dus extra kilometers wil ik graag voorkomen.

De alternatieve route is wat korter dan de Eifelsteigetappe en loopt daarbij zowat langs de jeugdherberg. Dat is dus ook uit praktisch oogpunt fijn.

Ik kies daarom voor de voorgestelde alternatieve route. Ik mis daarmee wel het uitzicht op de burchten van Manderscheid. Blijkbaar een heel mooi stuk.

Ik hoop dat ik mijn jongste dochter Lobke nog zover kan krijgen om samen het Lieserpfad te lopen, want dan komen we alsnog langs de burchten van Manderscheid.

Ik had namelijk met Lobke al eens besproken om de Eifelsteig samen te doen. Ze was dan ook een beetje teleurgesteld toen ik besloot om die nu al te lopen. Dat paste niet in haar schema van school, werk, motorrijlessen et cetera. Ik denk dat het Lieserpfad een heel goed alternatief is.

De komende dagen ga ik oefenen op mijn beste 'please-'gezicht. Komt helemaal goed denk ik.
 

Goed kijken

De alternatieve route is er één van de Eifelverein. De Eifel-vereniging dus. In dit geval gaat het om de 'Ville Eifel Weg'.

Ik heb gisteren de gpx-track al gedownload en op mijn telefoon gezet.

De Eifel-vereniging heeft meerdere verschillende wandelroutes uitgezet in de Eifel. De stickers hebben allemaal hetzelfde uiterlijk, waarbij de specifieke wandelweg in kleine letters onder op de sticker is aangegeven. Vlak bij de jeugdherberg is nog de 'Karl-Kaufmann-Weg' aangegeven. Blijkbaar de voorganger van de 'Ville Eifel Weg'.

Er loopt ook nog een andere route van de Eifel-verein. Goed opletten dus en ook vandaag de kleine lettertjes niet vergeten te lezen!

Ik loop al weer snel in het buitengebied. De wereld ziet er dan weer ineens heel anders uit met de rotsige ondergrond en de smalle paadjes.
 

Net geen 100

Ik loop richting het riviertje Kleine Kyll.
In Gerolstein ben ik over de Kyll gegaan. Zou dat dan 'de grote Kyll' geweest zijn?

Het is een mooi rustgevend en rustig begin.
Daarna is het weer even ploeteren richting omhoog.

Waarom weet ik niet, maar ik heb de eerste uren de hele tijd 99 Luftballons van Nena in mijn hoofd. Omdat ik graag deel, hebben jullie hem nu ook.

https://youtu.be/Fpu5a0Bl8eY
 

Gelukkig

Zoals gezegd heb ik gisteren de gpx-track van de alternatieve route gedownload. Gelukkig maar, kan ik inmiddels zeggen.

Waar de bewegwijzering van de Eifelsteig over het algemeen prima is, zijn de bordjes van de 'Ville Eifel Weg' op enig moment weg. Nergens is er één te bekennen.

Bij een kruispunt van bospaden kan je, met een geografisch gevoel zoals ik heb, beter maar geen 'iene miene mutte' gaan doen.
Dat komt dan niet goed. De gps-track brengt uitkomst. We gaan weer.
 

Oeps

Toch kan ook een GPS niet alles weten.

Ik loop net een paar arbeiders voorbij die nieuw grind op het bospad aan het gooien zijn. Even verderop worden grote boomstammen richting het pad gereden. Veel bedrijvigheid dus in het bos.

Bij het volgende bospad hangt een roodwit-lint tussen de bomen. Met andere woorden: afgesloten. Tja, maar dit is wel het pad wat ik moet hebben. In Alphen had ik de weg wel geweten en een blokje om gelopen, maar hier ben ik nog niet zo bekend. Wie weet hoe groot de blokjes hier zijn. Ik zie geen arbeiders bezig, dus ik waag het er op.

Hier is met natter weer al wel zwaar verkeer bezig geweest zie ik aan de diepe sporen. Bomen, takken en alles wat je nog meer in een bos aan hout vindt, ligt over het pad. Het is voor mij een echte hindernisbaan. In de hoop niemand tegen te komen, volbreng ik de hindernisbaan.

Nog enkele kilometers voor ik bij Abdij Himmerod ben. Het eindpunt van het eerste deel van vandaag. Zo'n 500 meter voor de abdij komt ook de Eifelsteig samen met de 'Ville Eifel Weg'.

Vanaf nu volg ik de Eifelsteig dus weer.
 

Rust

Ik ben weliswaar niet de eerste bezoeker van 'Abtei Himmerod', maar er heerst een serene rust.

Een stukje geschiedenis.

Himmerod, is gesticht in 1134 door Bernhard von Clairvaux. Het ligt in het afgelegen en rustige Salmdal. Het is een plaats met een bijzondere uitstraling voor de mensen die in de regio wonen, maar ook voor gasten en bezoekers.

Het cisterciënzerklooster van Himmerod, waar monniken woonden, werd in oktober 2017 opgeheven. De bisschop van Trier sprak zich uit voor het behoud van Himmerod als een spirituele plek. De abdijvereniging houdt het complex sindsdien bij. Mooi stukje erfgoed als je het mij vraagt.
 

Deel 2

Vanaf hier start het 2e deel van mijn etappe van vandaag.

Daarin speelt de rivier de Salm een belangrijke rol. Deze is, tot bijna mijn eindpunt, in de buurt van de route gebleven.

Het eerste bankje dat ik in het tweede deel zie, heeft de inscriptie 'Carpe Diem'. Vrij vertaald betekent dit 'Pluk de dag!'
Ik ga bij het zien van de spreuk een aantal dagen terug in de tijd. Toen ik na de zware etappe richting Einruhr in het restaurant mijn pannenkoek zat op te eten, draaiden ze daar de Bossa Nova-uitvoering van Viva la vida van Coldplay.

'Viva la vida' staat voor 'Leef het leven', wat voor mij in het verlengde van 'Carpe Diem' ligt. Deze versie past ook nog goed in de flow, waar ik door mijn bezoek aan Himmerod, zit.

https://youtu.be/CWj13p9PVkk
 

Samenvatting

Het tweede deel gaat in dezelfde flow door. Het is vandaag een lekkere wandeling. Af en toe heb ik nog een klimmetje te doen. Op die momenten gutst het zweet weer uit mijn poriën, waardoor de kleur van mijn shirt weer witte vlekken vertoond van het zweet. Dat wordt weer een handwasje straks.

Ik hoor en zie het nodige. In de lucht zijn veel straaljagers actief. Enkele dagen terug had ik op het Duitse journaal begrepen dat een aantal landen militaire vluchten zouden uitvoeren op verschillende vlieghoogten. Deze regio hoorde daar ook blij. Blijkbaar is het nu dus zover.

Net als gisteren zie ik ook vandaag roofvogels met hun grote vleugels wijd zweven op de thermiek. Machtig mooi om te zien hoe dat kan.

Op de grond spot ik vandaag voor het eerst een klein salamandertje. Er ritselt tijdens de etappes genoeg in de kanten. Soms zijn het vogels, gisteren was het een muisje, vandaag blijkbaar ook een salamander.

De etappe gaat, net als de Salm, kabbelend voort. Mooie omgeving, rustgevend ook met het regelmatig horen kabbelen van de rivier.

In het bos fluiten de vogels weer hun vrolijke deuntjes. In het open gebied vallen de mussen van het dak. Ik ben daarom iedere keer weer blij als ik onder de bomen loop.

Ook vandaag ontmoeten rots en water elkaar weer. Ik loop er tussen in.
 

Volgende bankje

Het probleem van 'het volgende bankje' doet zich ook vandaag weer voor. Ik doe mijn best om regelmatig een korte pauze te nemen. Op enig moment passeer ik een bankje, wat vol in de zon staat. 'Het volgende bankje is de mijne' was daarna mijn voornemen.

In de praktijk duurt het dan meestal (te) lang voor het volgende bankje komt. Zo ook deze keer. Toen het bankje er eenmaal wel was, bleek het bezet te zijn door de enige twee andere wandelaars van vandaag.

'Het volgende bankje' dan maar. Die was gelukkig wel vrij. Ik stuur Ilse de locatie door. Prompt daarop belt ze me en weet ze me te vertellen dat ik in de buurt van de waterzuivering zit en dat de Salm vlakbij stroomt. Hoe weet ze dat toch hé? Ik ben echt met de slimste vrouw van de hele wereld getrouwd.
 

Snel weg

De Eifelsteig passeert erg weinig doorgaande wegen. Vandaag is het echter de beurt aan de enige snelweg van de Eifelsteig.

Ik hoor het zoeven van de voertuigen al van ver. Dat geeft best wel veel omgevingslawaai. De vogels komen er amper bovenuit.

Gelukkig hoef ik de snelweg met dit tempo niet over te steken. Schuin omhoog lopend ga ik onder het viaduct door waar de auto's en motoren overheen knallen.
 

Klimaat

Daarna loop ik noodgedwongen enige tijd in de volle zon. En dan heb ik als sneak preview in een uit te brengen boek gelezen: 'Het is de zon maar'. Ja, ja, dank je de koekoek. Wat een hitte verspreidt dat ding.

Gelukkig kan ik weer het bos in. Ik waan me meteen weer in het buitenland. En dat is natuurlijk ook zo.

Brede paden wisselen zich weer af met smalle richels. Met het (bijna) misstapje van Gerolstein in mijn achterhoofd let ik goed op waar ik mijn voeten zet. Ik moet er namelijk niet aan denken om hier naar beneden te kukelen. Dan val je toch aardig diep.
 

Moe

Ondanks dat de tred er goed inzit vandaag en ik toch regelmatig even ga zitten, beginnen de voeten toch wat zwaar te worden. Ik heb de schoenen vandaag tijdens de pauzes ook niet uitgedaan. Dat werkt misschien ook in het nadeel.

Ik nader echter het eindpunt van de Eifelsteig-etappe. Op enig moment zie ik de eerste bebouwing van Bruch in de verte. Ik zie een toren. Althans, dat dacht ik.

Als ik dichter bij kom, zie ik die echter niet meer. Dan zie ik vooral het kerkje parmantig op een berg boven het dorpje uitkijken.

Ik kijk rond of ik ergens een cafeetje of barretje zie. Daar lijkt Bruch echter te klein voor. Op een klein pleintje staat wel de dorpsautomaat, waar ik een fris flesje cola uit haal.
Dat is lekker!

Ik kijk naar de voorgestelde wandelroute naar mijn overnachtingsadres in het dorp Dreis. Het eerste deel valt samen met een stukje van mijn route van morgen. Dat scheelt morgen weer een paar kilometer.

De eerder gespotte torentjes heb ik herondekt. Ze horen bij Burg Bruch wat aan de rand van het dorp staat.

Nog de laatste vijf kilometer van vandaag.
 

Sleutel

Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming moest ik met de ontvangen code de sleutel uit het sleutelkastje halen. De code had ik gisteren van de eigenaar doorgekregen. Het ontcijferen was daardoor geen probleem.

Eenmaal binnen viel mijn mond open van verbazing. Een hele gelijkvloerse woning voor mij alleen. Een flinke woonkamer, die nog als extra slaapkamer kan dienen, een ruime tweepersoons slaapkamer voor mij alleen, een keuken met alles erop en eraan en een badkamer met toilet, wastafel en (echt heerlijke) douche. En wat een rust in vergelijking met afgelopen nacht!

In de loop van de avond komt de eigenaresse nog informeren of er eventuele vragen zijn. Die heb ik niet. Wel de complimenten voor het mooie verblijf.
 

In de kramp

Ik maak na aankomst eerst een pittig soepje voor mezelf.

De kilometers hebben er toch ook vandaag wel weer ingehakt, ondanks dat het relatief gemakkelijk en voorspoedig verliep. Ik bekom er merkbaar op.

Bij het invullen van het verplichte nachtregistratieformulier schiet de kramp weer in mijn vingers. Gisteren had ik er in het restaurantje in Manderscheid ook ontzettende last van. Heel pijnlijk ook.

Zou dat toch met de redelijk eenzijdige beweging van de armen en handen tijdens het wandelen te maken hebben? Ik weet het niet.

Wat ik wel weet is dat ik na het douchen, de handwas, het eten, het schrijven van mijn blog en het voorbereiden van de etappe van morgen weer op tijd mijn ogen ga sluiten.

13 juni: 38,7 km

Geschreven door Josderoij.op.pad