Druk

Op mijn eenpersoonskamer in Gästehaus Kloep stond gisteren bij aankomst de raam open om de temperatuur aangenaam te houden.

De temperatuur blijft inderdaad aangenaam. De hoeveelheid geluid dat vanaf de straat de kamer binnendringt is echter navenant. Ik heb het gevoel dat ik uitkijk op de drukste straat van Hillesheim.

Ik heb vannacht het raam daarom maar dicht gedaan. Dat scheelt ontzettend veel. Ik ben namelijk alleen wakker geworden van de andere gasten die met elkaar pratend laat arriveerden. Verder heb ik heerlijk geslapen.

Ook vanochtend waren diezelfde gasten weer op tijd wakker. Ze zaten al weer volop te kletsen in de zithoek die er op de verdieping waar zij en ik sliepen. Toen ik de deur uitkwam om naar het ontbijt te gaan, zag ik ze zichtbaar schrikken. Oei, ze waren in de veronderstelling dat ze alle op de verdieping waren. Ze verontschuldigden zich direct en vroegen of ik toch geen last van ze had gehad. Toch wel netjes van ze.
 

Hallo

Terwijl ik gisterenavond nog wat lag te lezen over de Vulkaaneifel begon Michael Jackson ineens te zingen over een 'man in de spiegel'. Mijn telefoon ging. Ik zag dat het een Duits nummer was, dus nam in mijn beste Duits op met "Hallo mit Jos".

Het was de uitbater van mijn overnachtingsplek van morgen (vandaag dus eigenlijk). Hij vroeg hoe laat ik dacht te arriveren, want ze waren zelf niet thuis. Ik ontving van hem de code om zelf bij de sleutel te kunnen.

Hoewel ik de code nog een keer zelf heb herhaald hoop ik dat ik hem goed genoteerd heb; anders moet ik lang buiten wachten vrees ik. Wordt vervolgd...
 

Blik van herkenning

In de ontbijtzaal had ik een plekje ingenomen voor één persoon. In de tussentijd druppelen er ook andere gasten binnen, waaronder een bekend gezicht. Het was de wandelaar die enkele dagen terug in Kloster Steinfeld € 10 minder hoefde af te rekenen dan ik.

Ook bij hem was er een blik van herkenning. Niet alleen in Steinfeld, maar ook in Blankenheim zat hij in hetzelfde hotel.

Hij informeerde waar ik gisteren had geslapen, aangezien hij nog naar een dorpje een kilometer of zes verder had moeten lopen voor zijn bed. Ik vertelde hem, dat ik waarschijnlijk de enige beschikbare ruimte binnen Mirbach gereserveerd had.

Over een aantal dagen heb ik overigens met iets vergelijkbaars te maken. Dan moet ik, na een dubbele etappe nog wel, ook nog een kilometer of zes door naar mijn overnachtingsplek.

Vandaag lopen we allebei naar Gerolstein. Voor hem is dit voorlopig de laatste etappe. Morgen komt zijn gezin hem daar ophalen. In september hoopt hij de rest van de Eifelsteig af te maken.
 

Gestaag

Kort na half negen zet ik mijn eerste stappen van de nieuwe etappe. Door werkzaamheden is er in Hillesheim een kleine omleidingsroute. Die is prima aangegeven en loopt rond de sportvelden.

De oude stadsmuur pronkt rond het centrum van het misdaadhoofdstadje.

Al snel loop ik weer buiten de bebouwing.
De geur van pas gemaaid gras prikkelt in mijn neus. Het niezen blijft achterwege gelukkig.

De zon doet al aardig zijn best, dus ik ben blij als ik in de beschutting van de bomen loop.

Na wat ik gisteren en vanochtend heb gelezen over de vulkaaneifel denk ik bij ieder beek "Zou het een vulkaankrater zijn?".

Het loopt lekker vandaag. Al redelijk snel kom ik in het buurtdorpje Bolsdorf met zijn kleinste museum. De tijd lijkt hier te hebben stilgestaan.
 

Grotten

De etappe gaat vandaag afwisselend door bossen, door dorpjes en over de paden buitenaf. Het oogt allemaal prachtig.

Tijdens een klimmetje in een bos zie ik ineens een stalen leuning de diepte in gaan. Daar moet wat te zien zijn.

De warmte maakt plaats voor koelte en het licht voor het donker. Ik sta in een grot.

Volgens de informatie betreft het hier een molensteen grot. Bij Roth in dit geval. De grotten zijn ontstaan door het uithakken van molenstenen uit de Rother Kopfvulkaan. Buiten is er zelfs nog een onafgemaakte molensteen zichtbaar.

Boven aangekomen heb ik een prachtig panoramabeeld van de vulkaar, maar ook van de wijde omgeving. Wow!
 

Tom Poes

Het gaat zoals aangegeven voorspoedig.

Op de routebeschrijving heb ik gezien dat ik voor het eind van de etappe de Lindenstraße oversteek om via een grote boog uit eindelijk in het centrum van Gerolstein uit te komen.

En wat heeft de Lindenstraße daar mee te meken? Nou, best veel want het hotel waar ik vannacht heb gereserveerd ligt aan diezelfde Lindenstraße. Ik kies er voor om eerst naar het hotel te lopen en daarna pas het laatste stuk van de etappe te voltooien. Zo gezegd, zo gedaan.

De eigenaar is nog thuis. Dat treft. Dan hoef ik de code ook niet te checken en kan ik mijn rugzak ook alvast op mijn kamer zetten.
 

Authentiek

Voor ik naar mijn kamer gebracht word, gaat de eigenaar de sleutel pakken. Ik loop met zijn vader naar de ontbijtzaal. De vader van de eigenaar vertelt mij, dat ze er heel bewust voor hebben gekozen om het interieur een klassieke uitraling te geven. Veel donker eikenhout. "Want ja, veel hotels hebben tegenwoordig alles licht en met metalen meubels, maar dat past toch helemaal niet bij de Eifel?" Ik geef hem groot gelijk.

Niet alleen de ontbijtzaal is in de echte Eifelstijl ingericht, ook in mijn kamer is de tijd stil blijven staan.

Ik waan me weer op bezoek bij mijn opa en oma begin jaren '70. 'Vroeger was geluk heel gewoon'
 

Klein hoekje

Met mijn groene boodschappenrugzakje ('ja, ik heb de rits weer open gekregen!), met daarin mijn pelgrimspaspoort, een appel en een lege drinkfles van een liter, loop ik weer terug naar de route.

Ik twijfel of ik mijn hotelkamer op slot heb gedaan. Dat krijg je ervan als je, van kamers die vanzelf in het slot vallen en die je met een kaartje open kunt doen, terug gaat in de tijd en zelf weer een sleutel moet omdraaien.

Ik besluit om de gok te nemen en ga op de route meteen de hoogte in. Munterley, hier kom ik.

Ik waan me ook vandaag weer in het Müllertal. Smalle paadjes met veel rotsen en boomstronken in de buurt en onder mijn voeten.

Ik draai alle kanten op en blijf maar stijgen. Het smalle pad kronkelt zich omhoog.

Links van me hoor ik het krijsen van jonge vogels. Het lijken wel roofvogels. Als ik om wil kijken zet ik mijn rechtervoet net iets te ver naar rechts. In plaats dat er onder het opstekende groen nog rots verstopt is, blijkt dat op deze plek niet zo te zijn. In plaats van een harde bodem is hier even niets. Ik schrik er hardop van.

Heel snel sta ik weer met beide benen op de rotsgrond. Poeh, daar kom ik goed weg.

Beter voor me kijkend vervolg ik mijn weg om via uitkijkpunten mooie blikken over de stad te hebben.

Ze noemen het hier de Gerolsteiner Dolemieten.
Echt een heel mooi stuk natuur met grote rotsen, grotten en smalle wandelpaden.

Aan de andere kant van de berg waan je je weer ver weg van de stad. Toch is die niet ver.
 

Gerolstein

Gerolstein kan je met recht een stad noemen. Zo groot heb ik ze de afgelopen dagen nog niet gezien op de Eifelsteig.

Gerolstein had voor mij een bekende naam. Dat komt waarschijnlijk omdat de gemeente Gilze en Rijen, waar ik begin deze eeuw heb gewerkt vriendschapsbanden met deze stad had. Ook de wethouder, die ik in mijn Gilze en Rijense-dienstverband over de gemeentelijke financiën adviseerde, had een vakantiewoning in deze omgeving.

Ik weet niet of het aan mij heeft gelegen, maar de stedenvriendschapsband is officieel doorgeknipt.

Verder heb ik de associatie van de wijn- en bierfeesten bij Gerolstein, maar ik weet niet of dat klopt.
 

Bronwater

Wel is er speciaal Gerolsteiner bronwater. In de informatie die ik gisteren las, werd ik erg benieuwd naar de Helenenquelle. Een bron waar rechtstreeks uit de diepte fris drinkbaar mineraalwater wordt opgepomd.

Mijn bidon had ik in de kilometers hiervoor weer leeg gedronken. De lege drinkfles van 1 liter zat in mijn dagrugzakje. Laat maar komen dat frisse mineraalwater.

De Helenenbron was niet moeilijk te vinden. Het frisse mineraalwater wel. De bron druppelt slechts een klein beetje. Als ik had moeten wachten tot ik 1,5 liter fris natuurlijk mineraalwater bij elkaar opgevangen zou hebben, was deze blog mogelijk morgen pas gekomen.

Na een hapje te hebben gegeten, ben ik daarom toch maar weer bergop naar het landhotel gelopen om een heerlijke douche te nemen. Het bodempje frisse mineraalwater moest er op de hotelkamer ook aan geloven.

10 juni 2023: 23,4 km

Geschreven door Josderoij.op.pad