Gewoon even helemaal niets!

Het laatste verhaal dateert alweer van september 2024. Na het fietsavontuur naar Verona die maand was het tijd voor wat rust. We gaan daarom nog aantal dagen met de camper op pad. Heel toepasselijk verblijven we op de Niks Hoeve tussen Oostelbeers en Oirschot.

Ik maak daar in mijn eentje en samen met Ilse enkele wandelingen op Landgoed Baest en naar Heilige Eik bij Spoordonk. Dat is en blijft een mystieke plek.

Om een beetje in de sfeer te blijven maken we ook een fietstocht naar onder andere Vessem. Ilse heeft het labyrinth gewandeld bij de Pelgrimshoeve.
Ook bezoeken we het stiltecentrum bij de Jacobushoeve. Heerlijk.

Direct na thuiskomst bestel ik de boeken van de resterende delen. Het wordt toch weer wandelen heb ik besloten.
Daar hoort ook een nieuwe rugzak bij, aangezien mijn 'oude' de nodige slijtage kent..
 

Kerst 2024

De nieuwe rugzak is binnen en ik begin al met de verdere voorbereidingen. Zo zoek ik via de boekjes de logische etappes uit en boek de eerste overnachtingen.
Ik oefen in de tussentijd ook mijn Italiaans via Duolingo. Dat valt nog niet mee.
 

Sint Jozef

Op de weg naar het Enjoy-hotel, waar we eind januari een weekend met Frans en Gerlinda verblijven, rijden Ilse en ik eerst nog langs Smakt. Hier staat de kapel van de Heilige Sint Jozef. Wie? Jozef, de pleegvader van Jezus. Tevens de heilige waar mijn naam ook van is afgeleid. Ken je hem?

In de kapel steken we een kaarsje aan. Ik leer dat je de hulp van Sint Jozef kunt aanroepen door een schietgebedje. Jannes was al op heel jonge leeftijd een kei in schietgebedjes: "Pang pang".

Bij de pastoor kopen we ook een speldje van Sint Jozef voor op de rugzak. Het speldje wordt ook gezegend door de pastoor. Hij zegt erg geïnteresseerd te zijn in mijn verhaal. Ik denk dat hij vooral zijn eigen verhaal wilde vertellen en zin had in een kop koffie.

Een bijzonder en toch ook wel emotioneel moment volgt. Ik ontvang de pelgrimszegen van de pastoor. Ondanks dat ik geen frequente kerkganger ben doet met dit toch meer dan ik had gedacht.

In het daarop volgende weekend wandelen we heerlijk in de omgeving van het hotel. Het weer werkte ook perfect mee. Dit was genieten!
We maken ook een uitstapje naar Kevelaer en Nijmegen. De Stevenskerk in Nijmegen is dicht. Dit is het begin- en eindpunt van de Walk of Wisdom. Die wandeling staat nog op mijn lijstje.
 

Inspiratie

Samen met Ilse bezoek ik de Fiets- en wandelbeurs. Ik koop hier nog een extra pelgrimspaspoort. Dan kan ik onderweg weer stempels sparen.

Ik heb tijdens de beurs ook een geanimeerd gesprek met één van de huidige samenstellers van de Franciscaanse voetreis. Ik vertel hem over de overnachtingsadressen waar ik nog geen reactie heb gehad. Hij geeft mij enkele alternatieve adressen, waar hij goede ervaringen mee heeft. Die adressen heb ik dezelfde dag of de zaterdag erna benaderd. Daar kwam over het algemeen wel snel reactie.

Tijdens de beurs hebben we ook een tweetal lezingen gevolgd. Eén daarvan was het verhaal van een pelgrim die vanuit huis naar Rome was gelopen. Onderdelen van zijn verhaal ontroerden me. De herkenbaarheid van elementen in zijn verhaal zorgden bij mij voor voelbare emotie.

Ik schreef ook een zinnetje van zijn presentatie op. Die had betrekking op de spullen die je in je rugzak stopt. Vaak vanuit de gedachte: "wat als". Een ervaren pelgim had hem voorgehouden dat alle spullen symbolisch voor een bepaalde angst stonden. Het motto was daarom: "Reis licht, laat je angsten achter". Je begrijpt vast wel waarom ik juist dit zinnetje opschreef. 'Jos, laat los!'
 

Replica

Begin maart hebben we met Frans en Gerlinda afgesproken in Oudenbosch. We brengen daar een bezoek aan de Basiliek. Dit is een replica van de Sint Pieter in Rome. De basiliek van Oudenbosch is al groot, maar is nog maar op een schaal van 1:16 van de Sint Pieter in Rome.

Wat ik niet wist is dat de voorkant van de baseliek is geïnspireerd op de Jan van Lateranen-basiliek in Rome. De eerste katholieke kerk waar de paus zetelde. Dat wist ik tot dat moment niet. Wat ik ook niet wist is dat ook de kapel van het voormalige internaat Saint Louis in Oudenbosch op de Jan van Lateranen-basiliek is gebaseerd.
De Jan van Lateranen is in juni het officiële eindpunt van de Franciscaanse voetreis. Hier kom ik waarschijnlijk later tijdens mijn reis nog wel op terug.

In 'het winkeltje' onder in de crypte van de basiliek koop ik twee 'bedeltjes, één van Christoffel, de beschermeling van de reizigers, en één van Franciscus, de heilige waarvan een groot deel van mijn wandeling in het teken zal staan. Ik merk vandaag dat het geloof toch wel een plekje in mijn leven inneemt.

Na afloop eten Ilse en ik samen met mijn schoolvriend Frans en vriendin Gerlinda tegenover de basiliek bij "De Biecht". Dit eetcafé wordt gerund door Stan, zoon van onze andere (school)vriend Willem en Yvonne. Stiekem had ik ook Willem een appje gestuurd. Groot was de verrassing toen ook hij en Yvonne die avond aansloten. Deze spontane reünie met 'oude' schoolvrienden voelde heel fijn.
We maken meteen de afspraak om elkaar na mijn wandeling nog eens te zien.
 

Training

Begin maart staat een 'trainingswandeling' met bepakking gepland. Ik heb de laatste etappe van het Oranje Nassaupad hiervoor uitgekozen. Ik word afgezet op de carpoolplaats in Ulvenhout. Van daaruit loop ik richting de Mark, waar ik de route oppik. Het is heerlijk weer en daardoor best druk met hardlopers, wandelaars en fietsers. Het valt me op dat alle hardlopers en fietsers vriendelijk naar me lachen als ik ze tegenkom. Een aantal kilometers later denk ik te weten waarom. Terwijl ik tijdens het wandelen even naar beneden kijk, zie ik dat de gulp van mijn broek helemaal open staat. Oeps. Gelukkig heb ik een onderbroek in dezelfde kleur aan, zodat het hopelijk niet te veel is opgevallen.

Ik wandel naar de kerk en paters in Meersel Dreef. Ik bezoek het kerkje en schrijf in het gastenboek. De dag ervoor had ik ook in Oudenbosch een stempel in mijn pelgrimspaspoort laten zetten. Dat wilde ik ook hier doen. Ik bel daarom aan bij het klooster. Een jonge pater doet open. Natuurlijk wil hij een stempel zetten. Ik loop met hem mee. Omdat ik had gezien dat hij een Taukruis om zijn nek draagt vraag ik hiernaar. De paters blijken Franciscaners te zijn. Hoewel er voor de kerk wel een beeld van Franciscus staat, wist ik dat niet. We praten nog even over mijn wandeling die ook voor een deel in het teken van Franciscus staat. Daarna bezoek ik het Mariapark waar ook een deel op Franciscus en Clara is ingericht. Later deze reis vertel ik zeker meer over deze twee personen.

Ik bewandel het labyrinth, wat is gebaseerd op het labyrinth van Chartres. Ilse en Ans zijn twee jaar geleden samen naar Chartres gefietst. Toen ik hen ben gaan ophalen hebben we daar het labyrinth in de kathedraal ook bewandeld.

Na ook Maria en Sint Jozelf bezocht te hebben verlaat ik het heerlijk rustige park. Daarna vervolg ik mijn wandeling. Na bijna 32 kilometer kom ik vermoeid thuis. Ik blijk toch een aantal blaren gelopen te hebben. Blijkbaar moet mijn hele lijf weer wennen aan het gewicht op mijn rug.
 

Herinneringen

Enkele dagen later dan ik van plan was heb ik mijn jaarlijkse ritueel weer opgepakt. Ik pak namelijk ieder jaar op 30 maart het eerste deel van mijn reisverslag over mijn tocht naar Santiago de Compostella in 2019 weer uit de kast.

Vandaag heb ik de inhaalslag gemaakt door de reisverslagen en bijbehorende reacties weer terug te lezen. Fascinerend hoe je jezelf bij het lezen van de verslagen in gedachten weer helemaal ziet lopen. Ik zie alles weer voor me. Ook de emotie die hoort bij het verslag van 3 april is er weer. De bijbehorende tranen lopen weer vanuit de ogen over mijn wangen.
 

Aftellen

De rugzak staat al grotendeels gevuld op onze slaapkamer te wachten. Het begint echt te korten nu. Nog 2 weken werken, dan een paar daagjes vrij om over 3 weken naar Verona te vliegen. Ik heb er zininin!
 

Schrik

Ik probeer mijn momenten te kiezen om met de gevulde rugzak en mijn (nieuwe) wandelschoenen nog een aantal trainingswandelingen te doen. Ik oefen op enkele etappeondedelen van de Brabant Camino weer met het vinden van stempels voor mijn pelgrimspaspoort. Daarbij kom ik bij kapelletjes in de omgeving waar ik nog nooit ben geweest. Mijn pelgrimspaspoort begint vol te raken. Op mijn reis begin ik daarom met een blanco exemplaar.

Tijdens een wandeling op zondag 13 april slaat de schrik echter toe. Ik wandel op het Bels lijntje als mijn linkerkuit ineens in de kramp schiet. Het is geen kramp die ik ken na een langdurige inspanning. Mijn kuitspieren voelen ineens aan als beton. Shit, wat gebeurt hier?

Ik heb al de nodige PhPd-kwaaltjes gehad bij het wandelen maar deze is nieuw voor me. Het gaat gepaard met flinke pijn. Er schieten gedachten mijn hoofd binnen als "Het zal toch niet" en "Kan mijn reis wel doorgaan?". Ik probeer de verkramping met wat rekoefeningen en massage te verminderen, maar de pijn blijft. Ik vertraag mijn pas en herhaal de oefeningen bij ieder bankje. Ik beperk mijn rondje tot ruim 10 kilometer en kom trekkebenend thuis.

Ik maak de dag erna een afspraak bij de fysiotherapeut. Blijkbaar wil mijn lichaam me iets vertellen. Maar wat? Daar is geen Duolingo of Google Translate-taal voor beschikbaar.

De laatste weken voor mijn vertrek doe ik daardoor nog een aantal keer aanspraak op mijn aanvullende zorgverzekering. Hopelijk valt het mee en kan het euvel in de resterende tijd met shockwave-therapie opgelost worden. Toch leef ik wel een beetje tussen hoop en vrees moet ik eerlijk zeggen. Ik vind het spannend. Hoewel het na een aantal bezoeken aan de fysio voor mijn gevoel wel beter gaat, blijf ik het wel heel spannend vinden of mijn lijf het de komende weken houdt.

Volgende keer doe ik in ieder geval mijn compressiesleeves weer gewoon aan. Die zorgen voor continue (tegen)druk op de kuitspieren. Volgens de fysiotherapeut krijgen de spieren en vezels daardoor minder kans te verkrampen.
 

Laatste loodjes

Vanaf Pasen heb ik nog een aantal vrije dagen voor ik naar Verona vlieg. Thuis wordt iedere dag aan de vernieuwing van onze serre en de bouw van de veranda gewerkt. Ik maak mijn rugzak verder in orde en constateer dat hij stiekem toch weer zwaarder is dan ik had gehoopt. Qua kleding heb ik niets te veel bij denk ik. Het gewicht zit daarom waarschijnlijk vooral in de accessoires, zoals de powerbank, routeboekjes, medicatie en toiletartikelen. Het gewicht van die laatste twee wordt in de loop van de komende weken vanzelf minder.

Ik had in eerste instantie het plan om met het openbaar vervoer naar het vliegveld in Charleroi te gaan. Lobke heeft echter aangeboden mij naar het vliegveld te willen brengen. Heel lief en hopelijk ook meer relaxed als dat ik afhankelijk ben van de aansluitingen en de eventuele stakingen in het openbaar vervoer in België. Vandaag krijg ik een bericht met het verzoek om 3 uur voor vertrek aanwezig te zijn op de luchthaven. Dat wordt een kort nachtje.

Morgen gaat het laatste deel van mijn reis naar Rome dus echt starten.

Geschreven door Josderoij.op.pad