Heerlijk

Ik heb vannacht heerlijk geslapen.

Na mijn avondeten van gisteren (toch de al enkele dagen oude overgebleven boterhammen maar opgegeten), het lezen van het nieuws en het voorbereiden van mijn etappe van vandaag lag ik er al weer op tijd in.

Ondanks dat ik de slaap niet meteen kon vatten, ben ik daarna rustig in slaap gevallen om vanochtend weer op tijd op te staan voor het ontbijt van half acht.

Het is vanochtend om half acht nog rustig in de ontbijtzaal. Ik moet bekennen, dat de jeugdherberg in Daun er heel schoon en verzorgd uitziet. Het ontbijt was ook heel goed. Zo goed, dat ik na mijn eerste wandelmeters al bijna spijt had van de hoeveelheid voedsel dat ik naar binnen had gewerkt.
 

Uitgekeken

Mijn plannen om de Eifelsteig te lopen zijn eigenlijk begonnen met de plaats waar ik vandaag eindig: Manderscheid.

Ik weet al niet meer welk blad het is geweest, maar daar werd gesproken over een wandeling die 'de mooiste wandeling van Duitsland' werd genoemd. Het ging hier over het Lieserpfad, eigenlijk dus een pad in de nabijheid van het riviertje de Lieser. Onderdeel van het (overigens relatief korte) Lieserpfad was een etappe van Daun naar Manderscheid.

In mijn verdere oriëntatie kwam toen ook de Eifelsteig naar voren. Een heel stuk langer dan het Lieserpfad, maar (niet geheel) toevallig ook door Daun én Manderscheid komend. Hoewel de etappes van het Lieserpfad en de Eifelsteig niet helemaal overeenkomen, zijn er vandaag wel stukken waar de bordjes van de beide routes onder elkaar hangen.

Ik heb dus eigenlijk ook wel een beetje uitgekeken naar deze etappe.
 

Achterdeur

Gisteren was het nog even zoeken naar de weg vanaf de route naar de jeugdherberg. Via een steile beklimming kwam ik bij het poortje aan de achterkant van de jeugdherberg aan.

Vanochtend was het dus zaak om de omgekeerde weg te volgen. Door het poortje aan de achterkant van de jeugdherberg eruit, steil naar beneden, de weg oversteken en kort daarna zat ik weer op de route.

De eerste meters gingen door het kuurpark (Kurpark op zijn Duits). Nog lekker vlak.

Eenmaal het kuurpark uit, ging het de hoogte in.

Zaten de hoogtemeters gisteren vooral in de tweede helft van de etappe, het kaartje met de hoogtemeters van de etappe van vandaag lieten de steilste pieken vooral in het eerste deel zien. Ik was dus voorbereid.
 

Belvedere

Zoals aangegeven ging het al snel omhoog. Na een kleine beklimming werd het eerste vulkaanmeer zichtbaar. Een dergelijk vulkaanmeer wordt Maar genoemd. In dit geval ging het om Gemündener Maar. Het kleinste vulkaanmeer, maar blijkbaar wel de diepste.

Het klimmen is echter pas net begonnen. Nu gaat het echt omhoog én hoe!

Het hijgen en puffen is weer begonnen. Als ik het hoogtekaartje goed heb bekeken, is dit al wel meteen de hoogste piek van de etappe.

Eenmaal boven heb ik een mooi uitzicht op het Gemündener Maar. Als ik gewild had, had ik nog even kunnen schommelen.

Er staat ook een stenen toren boven. Achteraf gezien had ik daar ook naar boven gekund om een mooi uitzicht te hebben over de Maaren. Een gemiste kans.

Aan de andere kant van het plateau zie ik de tweede Maar al liggen. Dat is het Weinfelder Maar. Na een afdeling loop ik al snel langs de rand van het vulkaanmeer. Heel erg mooi hier.

Ik ben hier niet de enige die aan het genieten is. Enkele dames laten hun hondje uit en een ouder echtpaar loopt ook te genieten van het strakke wateroppervlak en de schuin oplopende randen van het Maar.

Ik loop lang en rondom het Maar. Tegen de schuine kant wordt het hellingonderhoud gepleegd. Hier zijn geitjes en ezels voor ingeschakeld. Ze smikkelen aan het gras en houden het zo kort. Aan de sporen te zien hebben ze ook hun favoriete drinkplekken.

Het is heel mooi aan het water. Het heeft echter ook nadelen. Er zitten ontzettend veel muggen en 'blind hoazen', die allebei mijn zweergeur van de flinke beklimming van daarstraks lekker blijken te vinden.
Ik moet nogal mijn best doen om ze van me af te houden.

Kort daarna zie ik het derde Maar: het Schalkenmehren Maar. Aan de andere kant van het Maar ligt het dorpje met dezelfde naam: Schalkenmehren. Een dorpje dat is gericht op het toerisme. Zo liggen de waterfietsen en bootjes al te wachten op kandizie en kom ik een groepje wandelaars tegen die onder begeleiding de Maaren gaan verkennen. Ook zitten hier al mensen op de terrasjes van de hotels.

Zo snel als ik het dorpje inkwam, zo snel ben ik het dorpje echter ook weer uit.

Het gaat weer omhoog.
 

Dal

De grootste beklimmingen van de dag zitten er waarschijnlijk al op. Ik loop nog na te genieten van de mooie beelden van de Maaren en hoop er vanuit de hoogte eigenlijk nog een blik op te kunnen werpen.

Dit blijkt helaas ijdele hoop.

De kilometers erna gaan vaker naar beneden dan omhoog. Na een tijdje helemaal alleen in het grote bos te hebben gelopen, lijk ik op enig moment weer enigszins in de bewoonde wereld te komen. Ik loop langs de visvijver van de plaatselijke visclub. Er is alleen niemand te zien.

Iets verder zie ik een dorpje in het dal liggen. Via een stijl bospaadje kom ik al manoevrerend over en tussen de boomwortels beneden aan in het dal van de Lieser.

In het Liesertal wordt het gefluit van de vogels afgewisseld met het gekwaak van de kikkers en het kabbelende water van de Lieser. Heerlijk rustgevend is het hier.

Hier zie ik ook de routeaanwijzing van het Lieserpfad weer verschijnen.
De rest van de etappe blijven de bordjes van de Eifelsteig en het Lieserpfad grotendeels bij elkaar.

De omgeving is hier heel mooi. De paden gaan dan weer omhoog, dan weer omlaag. De Lieser is nooit ver uit de buurt. De ene keer loop ik rechts van de Lieser, dan steek ik hem via een bruggetje weer over om met de Lieser aan mijn rechterhand weer wat hoogtemeters te maken.
 

Mar da was nie

Na een flinke stijging kom ik op enig moment bij een overkapte rustplaats. Even had ik aan de hand van de bordjes het idee dat ik daar recht naar beneden moest. Mar, da was nie! Gelukkig maar.

Ik videobel op verzoek met mijn oudste, Britte. Ik zie het meteen: ze heeft een heel stuk van haar haar. Er is meer dan 35 centimeter vanaf. Ze wil het graag doneren aan medemensen bij wie het haar niet wil groeien, zoals het bij haar doet. Waar kan ik me melden?

Slingerend langs de smalle randen van de bergen maak ik mijn kilometers van deze etappe. Het gaat lekker, het is mooi, wat wil je nog meer?

In de verte zie ik een vlag wapperen. Dat moet de oude burcht van Manderscheid al zijn.

Voor ik er ben moet ik echter nog een heel stuk over paadjes met aan de ene kant de rotsen en aan de andere kant de afgrond. Nog even goed opletten dus.
 

Mit, nach, bei, ...

Uiteindelijk kom ik in de bebouwing van Manderscheid. Omdat het toeristeninformatiepunt in Daum gisteren al gesloten was, toen ik daar arriveerde, wil ik eerst naar het informatiepunt in Mandeescheid.

Het toeristen-informatiepunt zit achter de kerk.
In mijn beste Duits vraag ik om een stempel. "Ik kan u ook in het Nederlands te woord staan als u wilt." is het antwoord.

Blijkbaar is mijn middelbare school-Duits toch onvoldoende geweest om met mijn Duitse uitspraak niet door de mand te vallen.

De medewerkster blijkt weliswaar Duits te zijn, maar is wel tweetalig opgevoed. Vind ik geen probleem. Praat net zo makkelijk.

Naast de stempels weet ze me ook te vertellen waar ik wat kan eten en waar de jeugdherberg ligt.

Na een hapje en een drankje leg ik de laatste kilometers naar mijn overnachtingsadres af.
 

Jugendherberge

Waar de gemiddelde leeftijd in de jeugdherberg afgelopen nacht 50+ was, is dat in de jeugdherberg in Manderscheid, waar ik vannacht hoop te kunnen slapen, wel anders.

Rond de herberg is het een drukte van jewelste met schoolkinderen. Blijkbaar logeren die vannacht ook hier. Bij het indelen van de kamers is het een kakafonie van geluiden. Gillende kinderen, slaande deuren en leraren die hun best doen om de boel rustig in goede banen te leiden.

Poeh, hopelijk zijn ze straks hun energie een beetje kwijt. Zou het anders dan toch een nachtje met oordoppen worden?

12 juni 2023: 23,5 km

Geschreven door Josderoij.op.pad