Trek

Na gisterenmiddag een lekker kopje Goulashsoep gegeten te hebben, ben ik redelijk op tijd naar mijn kamer gegaan om mijn blog af te maken.

Daar heb ik ook het zelfgekochte avondmaal genuttigd en nog even met Ilse gebeld. Net als iedere avond bereid ik de etappe van de volgende dag nog voor.

De vermoeidheid zat gisteren voelbaar in mijn lijf. De warmte van de afgelopen anderhalve week begin ik toch wel te voelen dus.

Mijn ogen vielen daarom ook al op tijd dicht. Het dikke dekbed had ik al van me af geschopt. Daarvoor was veel te warm. Met de raam op kiepstand heb ik in de loop van de nacht het dekbed toch maar over me heen getrokken. Het werd toch wel fris in alleen een pyjama.

Vanochtend merkte ik aan mijn nek dat ik toch op de tocht heb gelegen door het openstaande raam zo net naast mijn bed. De nekspieren ga ik tijdens de wandeling maar goed gebruiken dan.

Acht uur is de tijd die ik gisteren met de gastvrouw voor het ontbijt heb afgesproken.
 

Wegschade

Als ik de informatie over de etappe van vandaag lees, is de kwaliteit van de route ook vandaag blijkbaar niet helemaal zoals deze moet zijn. Door wegschade is het Butzerbachtal net na Kordel afgesloten. De route wordt omgeleid via Burg Ramstein.

Nee, dit is niet de burcht waar de Duitse band Rammstein woont. Mocht dat desondanks toch wel het geval zijn, dan moet ik er binnenkort waarschijnlijk met Lobke nog een keer naar toe. Zij kan het genre van deze groep beter waarderen dan ik dat kan.
 

Wel of niet?

Ik nuttig het ontbijt vanochtend op het terras vóór het Gasthof. Ik eet alles wat de gastvrouw had klaargezet helemaal op. Daarmee was de maag weer goed gevuld voor de etappe van vandaag.

Volgens de gastvrouw moet het mogelijk zijn toch door het Butzerbachtal te lopen. Ik ga gewoon kijken wat ik ga doen als het zover is.
 

Omhoog

Ik loop dezelfde weg terug als ik gisteren vanaf het station liep. Even verderop maak ik op een korte afstand weer heel veel hoogtemeters.

Ik ben het Kylltal dan ook snel weer uit. De Kyll loopt namelijk, net als in Monschau, ook door Kordel.

Van het tussen de huizen lopen heb ik in notime een mooi uitzicht op het stadje.

Het gaat gestaag omhoog. De vogels zingen me veel succes toe. Een eekhoorntje vertrouwt het niet en vlucht de bomen in.
 

Fabelhaft

Ik kom al redelijk snel bij het punt, waarvan de informatie zegt, dat de afsluiting van het pad is.

Een andere wandelaar is ook in de veronderstelling dat de Eifelsteig is afgesloten. Er staat weliswaar een rood-wit gestreept hekje half op het pad, maar verder geen tekens. Omdat ik ook nergens een omleiding zie aangegeven, waag ik het erop.

Verderop staat op het punt dat de Eifelsteig naar links moet inderdaad een hek dwars over het pad geplaatst. Daar staat wel een omleidingsroute. Die geeft ook aan dat er veel bomen zijn omgewaaid die de weg versperren.

Een stukje terug heb ik ook een paadje gezien, waar je over een paar stenen het riviertje over kon.

De nieuwsgierigheid wint het vandaag van het volgzame wat mij normaal gesproken zo kenmerkt. Ik loop een stukje terug en kom zo toch op de route. Het Butzerbachtal in!

Een paar clichés: 'Wie niet waagt die niet wint' of 'Eigenwijs is ook wijs'.

Ik ben blij dat ik mijn gevoel heb laten spreken. Wow, wat is het hier mooi!!
Een prachtig groen dal met watervalletjes, smalle paadjes over rotsen, hangbruggetjes én inderdaad ook wel een aantal omgevallen bomen. Met enig klauterwerk is het echter goed te doen.

Dit had ik op mijn laatste etappe van de Eifelsteig echt niet verwacht. Ik ben blij dat ik op gevoel deze keuze vandaag gemaakt heb en niet heb gedacht, dat ik dit wel een andere keer zou doen. Carpe Diem! Alles is nu!

https://youtu.be/a2pxMMq_03E

Aan het eind van het dal kom ik de andere wandelaar tegen. Hij had wel de omleidingsroute gelopen, maar was toch ook wel erg benieuwd naar wat hij had gemist. Ook zijn mond staat open van het natuurschoon wat hij hier aantreft.
 

Mijn

De rotsen en het groen bepalen een groot deel van de etappe hierna. Net als in het Müllertal in Luxemburg sta je er van versteld hoe overweldigend de natuur kan zijn en hoe nietig je dan als mens eigenlijk bent.

Ik kom vandaag af en toe andere wandelaars tegen. Het zijn er in ieder geval meer dan in de afgelopen dagen.

Op enig moment stuit ik op een oude kopermijn. De 'Pützlöcher'. Terwijl ik daar rondloop, hoor ik een man en vrouw tegen elkaar praten. Het zijn Nederlanders. Ze hadden net tegen elkaar gezegd, dat je hier niemand tegenkomt. Dat klopt vanaf dat moment dus niet meer.
 

Obstacle run

Niet alleen in het Butzerbachtal, maar ook op de 'gewone' route liggen bomen dwars over het pad. Ik moet goed mijn best doen om, met die grote rugzak op mijn rug, het meest geschikte pad over, tussen of onder de bomen en takken te vinden.

Ik vind ecologisch berm- en bosbeheer prima, maar op een dergelijke route mag je toch eigenlijk wel verwachten dat de kettingzaag ter hand wordt genomen om het pad zo obstakelvrij mogelijk te maken.
 

Natuurschoon

Naast de kopermijn kom ik tijdens deze etappe nog enkele mooie dingen tegen. Zo heeft er jaren een kluizenaar in de rotsen gewoond. Alsof het open huizendag is klim ik even het trapje op om een blik binnen in zijn 'woning' te kunnen werpen.

Figuurlijk wel te verstaan, want op veel plekken wordt (terecht) gevraagd om de natuur schoon te houden. Daar geef ik natuurlijk ook graag gehoor aan.

Een steile afdaling met haarspeldbochtjes volgt.

Na een aantal kilometer volgt nog zo'n plaatje. De Genovevahöhle of in het Nederlands de Genoveva-grot.
Een gigantisch open ruimte in een roodsteengrot, waar je met uitgehouwen traptredes naar boven kunt. Fantastisch!

Wat kan de natuur toch prachtig zijn!
 

Dalen en pieken

Langzaam daal ik af. Ik kom in het dorpje Biewer. Net na de school, die in een mooi oud gebouw met toren is gevestigd, moet ik toch weer de hoogte in. Ik had al het idee, dat me nog ergens een overzicht op Trier te wachten stond. En dat valt vanuit een dal nu eenmaal niet mee.

Net als vanochtend in Kordel gaat het ook hie op een korte afstand vele meters omhoog.

Op enig moment is Trier inderdaad in het vizier. Dat blijft het echter ook nog een paar kilometers. Langs de Moezel zie ik ook de jeugdherberg liggen. Daar moet ik straks naar toe.

Na nog een tijd langs de rand van de rotsen gelopen te hebben zet ik de afdaling in.

Het eindpunt van de Eifelsteig is bereikt!
Ik heb de Eifelsteig volbracht! Joehoe!
 

Toerist

Trier wacht aan de andere kant van de Moezel op me. Vanaf het eindpunt van de Eifelsteig is het nog een kilometer of drie lopen tot je in het centrum van Trier bent.

Ik ga nog even de toerist uithangen. Ik bezoek onder andere de Konstantijn-basiliek. Een bijzonder gebouw.

Ik drink daarna wat in het naastgelegen basiliekcafé. Als ik met een briefje van vijf wil afrekenen, hoor ik dat ze daar niet met vastgestelde prijzen werken. Je geeft wat het je waard is. Omdat ik inmiddels de gemiddelde prijs van een cola wel heb leren kennen, reken ik ruimgepast af. Wel een bijzonder systeem op basis van vertrouwen.

Daarna bezoek ik ook nog de Lieve Vrouwekerk en de Dom van Trier, die, heel bijzonder, tegen elkaar zijn aangebouwd.
Tegenover de Dom scoor ik nog een stempel in mijn pelgrimspaspoort. Later doe ik dat ook nog bij het Bureau voor Toerisme.

Dat doe ik echter niet voordat ik de Porta Negra,' de zwarte poort', nog heb bezocht. Er worden daar de voorbereidingen getroffen voor een concert. De repetities zijn in volle gang.

Ik eet nog wat in de stad en loop dan langs de Moezel naar de jeugdherberg van Trier.
 

Scheepsrecht

Ik meld me aan de balie. Kamer 304 is voor mij gereserveerd. Na afhandeling van de formaliteiten en het afrekenen, loop ik met het kaartje naar deze kamer. Er gaat geen groen lichtje branden. Na een aantal keer geprobeerd te hebben, doet een jongeman de deur open. Hij heeft (ook) kamer 304.

Ik terug naar de balie. De medewerker snapt er niks van. Hij gaat een andere kamer voor me regelen. Het wordt kamer 804. Daar wordt het lichtje wel groen. Een vierpersoonskamer. Er staat al een tas, er ligt een tshirt op bed en er liggen opladers op de tafel. Alleen het bed waarop het tshirt ligt heeft echter een dekbed. De andere drie bedden niet. Dat kan ook niet kloppen. Nog een keer terug.

De medewerker ziet me weer aankomen en begint er een beetje ongelukkig uit te zien.

Poging 3.
Hij rent eerst zelf naar boven om een check te doen. Ja hoor, kamer 101 is vrij voor me.
De deur gaat open. Een driepersoonskamer. Ik hoop dat twee van de bedden vannacht leeg blijven.
 

Morgen?

In mijn planning heb ik na de Eifelsteig nog een aantal etappes van de Saar-Hunsrücksteig gepland. Deze komt onder andere door Kasel, een stadje in de buurt van Trier.

Ik heb vanmiddag bij het Toeristeninformatiebureau geïnformeerd naar een 'aanlooproute' vanuit Trier naar Kasel. Daar moeten ze goed over nadenken.

Ik hoor een bekende plaats, die ik ook in de informatie over de Saar-Hunsrück-steig heb gelezen. Met de plattegrond van Trier en Google Maps moet ik een eind komen denk ik.

Een lange etappe die eindigt bij het stuwmeer van Kell am See. Daar heb ik op een Landalpark voor de komende week een 'huisje' gehuurd voor Ilse en mij.

15 juni 2023: 30,8 km.

Geschreven door Josderoij.op.pad