Gemeenteherberg
De albergue, waar ik gisteren heb ingecheckt is gevestigd in een oud schoolgebouw. De grote klassen zijn omgetoverd tot slaapzaal. Robert en ik krijgen een kleinere ruimte met twee stapelbedden toebedeeld. We kiezen allebei een onderbed. De bovenste helft blijft leeg.

Voor € 10 maak ik gebruik van de diner- en ontbijtservice. Het ontbijt staat vanochtend in een zakje al op me te wachten in de koelkast. Mooie service.

Het diner eet ik in gezelschap van Robert, de pelgrim met de dunne stok Jean François en een jonge Amerikaanse pelgrimdame. Zij is die dag in Léon gestart.

Ze is erg geïnteresseerd in de Nederlandse woorden voor de ingrediënten waaruit mijn diner bestaat. Dat vindt ze blijkbaar grappig klinken.

Na het eten heb ik nog even contact met het thuisfront om daarna weer te gaan slapen.

Een nieuwe dag
Ik heb weer goed geslapen als om vijf uur de wekker gaat. Ik heb met Robert afgesproken om eerst te ontbijten en dan rond zes uur te vertrekken.

Het is weliswaar nog fris, maar al lekker aangenaam wandelweer. We lopen het dorpje door om daarna het eerste deel van de etappe te doen als het grootste deel van de etappe gisteren: lopen langs de drukke doorgaande weg.

Egoïsme of kracht?
Deze omstandigheid grijp ik aan om mede naar aanleiding van gisteren naar mezelf te reflecteren.

Als individu heb je een verantwoordelijkheid naar jezelf en anderen. Als vader heb ik daarbij ook een zorgplicht naar mijn gezin.

Ik hoef daarmee echter niet iemand anders zijn eigen verantwoordelijkheid over te nemen. Iedereen heeft recht op zijn eigen ontwikkelingsproces. Dat proces gaat gepaard met vallen en opstaan. Daar leer je van.

Je kunt ook pas goed voor een ander zorgen, wanneer je eerst goed voor jezelf zorgt. Ook in dit stadium van mijn avontuur maak ik op dat vlak grote stappen.

Ik ben daarom ook heel blij dat ik de worsteling die ik gisteren bij mezelf voelde met Robert heb besproken. Mijn natuurlijke neiging is (ik denk niet dat ik al 'was' kan zeggen?) om een optimale balans tussen verantwoordelijkheid voor mezelf en voor anderen te zoeken. En die optimale balans is er niet. Ik ben verantwoordelijk voor mezelf en ieder ander is dat voor zichzelf.

Ik vind de keuze om vandaag weer mijn eigen etappe te lopen daarom ook niet egoïstisch, maar een keuze voor mezelf! En daar ben ik trots op.

Handrem
Een van de uitdagingen van mijn avontuur is om te onthaasten. Als ik alleen loop moet ik mezelf steeds herinneren aan het aanpassen van mijn tempo.

Toch is mijn tempo dan nog bovengemiddeld ten opzichte van andere pelgrims die ik onderweg zie. Ik loop de meesten dan ook voorbij.

Toch is mijn competitieve aard een valkuil voor me.
Ik weet maar al te goed, dat dit avontuur en het lopen van de Camino geen wedstrijd is. Toch is het voor mij een blijvende uitdaging om mezelf niet te gaan vergelijken met anderen.

Vandaag komt er een jonge gast voorbij gelopen. Hij heeft het tempo dat ik normaal gesproken thuis ook zou lopen. Hij draagt ook een rugzakje dat hoort bij een doordeweekse wandeling.

Ik krijg de neiging om ook te versnellen. Maar ik weet mezelf in te houden en doe het niet. Met mijn in verhouding tot die van hem zware rugzak zou dit vragen om problemen zijn.

Planning
Recentelijk heb ik mijn planning wat bijgesteld. Vandaag besluit ik dat dit de definitieve indeling is. Morgen een kortere etappe en in de komende week nog twee lange etappes. Verder zijn het etappes van rond de dertig kilometer per dag.

Omdat het steeds drukker wordt op de etappes en het hostel waar ik vandaag eindig (maar) tien bedden heeft, heb ik besloten toch weer te gaan reserveren om zeker te zijn van een plaatsje.

Etappe
Zoals gezegd loopt het eerste deel van de etappe weer parallel aan de drukke weg.
Op die manier kom ik in Puente de Orbigo. Ook hier bevolkt een groot aantal ooievaars het kerkje. Dat is echter niet de enige bezienswaardigheid. Met een kleine 300 meter is de 20-bogige brug over de momenteel erg laagstaande rivier Rio Órbigo de langste brug op de Sint Jacobsroute. De brug is gebouwd op Romeinse fundamenten.

Aan de andere kant van de brug ligt Hospital de Orbigo. Hier heb ik een pauze voor mezelf gepland, maar helaas zie ik geen barretjes dat open is. Ik gok daarom op het volgende dorpje.

Bij het uitlopen van Hospital de Orbigo is er weer een keuzemoment tussen twee varianten. Deze keer kies ik voor de route via dorpjes en niet de oorspronkelijke route die langs de doorgaande weg gaat. Wat een rust.

https://youtu.be/TEC4nZ-yga8

Ik hoor geen langsrazende auto's, maar weer vogels! Vandaag zijn ook de koekoek en de hop er weer. Ik hoor ook weer krekels.
Joepie, oude tijden herleven.

De zon schijnt letterlijk en figuurlijk weer volop.

https://youtu.be/B4puzMhCBRQ

Ik maak weer de nodige foto's en geniet van de uitzichten en geluiden.

Tijdens het voorbereiden van een fotomoment breekt er een pootje van de gorillapod (mijn statiefje) af. Sh*t!
Dat wordt de rest van de etappe improviseren en knutselen straks. Ik hoop het statief ook in het resterende deel van de Camino wel te kunnen gebruiken.

Na enkele redelijk vlakke etappes worden vandaag de hoogteverschillen weer zichtbaar en voelbaar. Dit zal de komende dagen alleen maar meer worden. De Cruz de Ferro komt deze week nog langs. Dit is voor mij ook een kenmerkend onderdeel van de Camino.

De bergen liggen verderop al op me te wachten. Af en toe is er zelfs nog een streepje sneeuw zichtbaar.

Vandaag zijn er weer wat bomen langs de route. Dit maakt het geheel toch wat levendiger. Het uitzicht op de bergen wordt er niet door verstoord.

In de verte heb ik Astorga, een redelijk grote stad, al gezien. Het wordt pas goed zichtbaar, wanneer ik bij een groot kruis kom met uitzicht op de stad.

Het zal de komende etappes weer drukker worden, want in Astorga komen de van Sevilla komende Via de la Plata en de Camino Francés bij elkaar.

Weer een kathedraal
Ook Astorga heeft een kathedraal. Na te hebben geluncht, loop ik er naar toe. Ook in Astorga heeft Antonio Gaudi zijn sporen nagelaten in het bisschoppelijk paleis naast de kathedraal.

Twee uitermate fraaie bouwwerken. Ik kies er vandaag voor de kathedraal wel te gaan bekijken. Ik hoef na Astorga namelijk nog maar een paar kilometer tot mijn eindbestemming.

De kathedraal is eigenlijk een grote tentoonstelling van kapelletjes in de kathedraal. Een soort shop-in-shop idee. Ik geloof niet dat hier missen worden gehouden.

Ecco Homo
Mijn eindbestemming is het dorpje Valdeviejas, waar ik een plaatsje in de gemeenteherberg heb. Net voor ik daar arriveer wil ik een kijkje nemen in de kapel 'Ermita del Ecco Homo', het enige overblijfsel van een pelgrimshospitaal uit de 15e eeuw. Helaas is de deur hiervan gesloten.

Als eerste gast arriveer ik in de gemeenteherberg, de 'Albergue Municipal'. Ik word hartelijk verwelkomd door de hospitaliero.

Tot mijn verbazing is op de radio net het nummer van U2 'I still haven't found what I'm looking for' bezig. Toeval?

Mijn naam is al op een kaartje geschreven en op een bed gelegd.
Ik heb alle tijd om me te douchen, te scheren en de handwas te doen.
Straks mijn eigen maaltijd nog klaarmaken en dan weer op tijd naar bed.

Morgen
Morgen wacht me een relatief korte etappe, waarin ik wel meer dan 550 hoogtemeters moet overwinnen. Laat maar komen!

Dag 75: 32,9 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad