Home Alone 2
Gisteren na aankomst in Olloy-sur-Viroin heb ik me gemeld op het afgesproken telefoonnummer. De dienstdoende dame was er na een kwartiertje om mij de sleutel van de gemeentelijke accommodatie te overhandigen. Ik blijk de enige gast van die dag te zijn. Was is eerder alleen in het huis van iemand anders, nu in een gehele gemeentelijke accommodatie.

Mijn kinderen hebben mij gevraagd mijn baard en haren te laten groeien tijdens mijn avontuur. Ik heb hier geen toezeggingen in gedaan en heb me daarom gisteren ook van hoofd en gezichtsbeharing (exclusief mijn wenkbrauwen) ontdaan. Ook sinds lange tijd weer eens in bad gezeten. Ik heb toch een voorkeur voor douchen merk ik steeds weer.

Er moet natuurlijk ook gegeten worden na zo'n mooie wandeldag. Ik had me laten vertellen dat er een restaurant in het dorp was. Ik ben daarom op mijn Jezus Nikes (sandalen) (met sokken oei oei) en mijn zo zondags mogelijke wandelkleren naar het restaurant gewandeld. Ik was er om vijf uur. Het restaurant bleek echter pas een uur later te openen. Ik heb daarom bij de bakker en het kleine winkeltje aan de overkant wat eetbare dingen gekocht om als diner te dienen.

Tegen acht uur dacht ik even wat rust te pakken om daarna mijn ouders nog even te bellen. Toen ik wakker werd, was de nacht echter al ver gevorderd. Dat was dus even nodig denk ik.

Epke
Er was ook deze keer geen ontbijt bij de overnachting. Mijn ontbijt heb ik daarom al eerder gekocht en vanochtend verorberd voor vertrek. Kort na half acht ben ik op pad gegaan, de sleutel van de accommodatie in de brievenbus achterlatend.

Er is regen voorspeld, dus ook daar voorzorgsmaatregelen voor getroffen. Net het dorpje uit kom ik al snel in het bos terecht. Het geluid van het eerste kabbelende beekje klinkt als muziek in de oren. Omdat ik zojuist al naar het toilet ben geweest geeft dit geluid anders dan normaal geen aanleiding tot 'aandrang'.
Naast het kabbelende water zingen ook allerlei vogels weer hun liedjes. Hoewel je het als kakafonie kunt beschouwen, vind ik het iedere keer weer een genot dat gekwetter.

Het beekje blijft niet de gehele tocht rechts of links van me kabbelen. Er zijn vandaag vele momenten dat ik er overheen moet. Vaak liggen er voldoende grote stenen in om droog de overkant te bereiken. Ik ben wederom blij dat er een aantal droge dagen aan vandaag vooraf zijn gegaan. Anders zou ik het wel eens willen zien op deze etappe.

Ook vandaag heb ik mijn Tarzan-skills weer nodig. Het was een ware hindernisbaan, waarbij het pad zeer regelmatig geblokkeerd was door bomen. De eerste uitdaging was een serie omgewaaide / omgevallen bomen dwars over het pad tussen de rotsen en het beekje.
Als een volleerd rekstokatleet heb ik me op de horizontale liggers van het toestel weten te manoeuvreren. In tegenstelling tot de oefeningen van Epke had ik wel een zware rugzak op. Als dat geen respect verdiend. Ik vind het dan ook goed te begrijpen als Hans van Zetten bij mijn afsprong van de laatste ongelijke tak enthousiast had geroepen: "En hij staat! Hij staat! Hij staat!".

Sinds lange tijd hoor ik weer het geluid van een koekoek. Deze houdt het lang vol, zodat ik de tel kwijt was om te weten hoe laat het was.
Ook de specht timmert weer volop op de bomen in.

Pas na 2 uur kom ik weer in de bewoonde wereld. In het bos rook het nog heerlijk zoet naar 'boom', daar buiten is het de geur van brandend hout dat mijn neusvleugels binnendringt. Doet me denken aan thuis. Als de vraag "Doen we de kachel aan?" komt, weet ik dat iedereen behoefte heeft aan een avondje gezellig samen op de bank.

Het is ook tijd voor de eerste pauze vandaag. Ik doe wat ik me gisteren had voorgenomen. Ik bel mijn ouders. Mijn vader is deze week aan staar geopereerd en ziet het inmiddels ook weer helemaal zitten. Mijn moeder zegt dat de blog goed doorkomt op zowel tablet als telefoon. Superfijn dat zij mij ook kunnen volgen op mijn avontuur. De trots spreekt door in hun stemmen. Ik ben ook supertrots op hen!

Als snel wordt het pad weer het bos in gestuurd. Op enig moment sta ik oog in oog met Bambi. Het hertje staat me met zijn/haar grote ogen aan te kijken en vraagt me een wedstrijdje te doen wie het hardst kan lopen. Gelukkig vind ik een witte tissue in mijn broekzak waarmee ik zwaai. Dit teken dat ik me bij voorbaat al overgeef en gewonnen geef is voor Bambi reden om naar iemand anders op zoek te gaan.

De route staat vandaag voortreffelijk aangegeven. Er zijn momenten dat ik op een kruising van paden kom en van nature al een greep naar mijn GPS doe. Vaak zie ik dan al een bordje met de schelp hangen. Ik betrap me er een aantal keer op dat ik als dank onbewust mijn duim opsteek naar de boom waar het bordje in genageld is.

Respectloos
Moet me toch even van het hart. Bosbeheer vind ik een mooie en noodzakelijke activiteit om de natuur optimaal tot zijn recht te laten komen. Vandaag zijn er echter verschillende stukken waar je als pelgim door een 'hol pad' geleid wordt. Er zijn vandaag opvallend veel beekjes aanwezig op de route, waaronder een groot aantal in de buurt of door een hol pad. Het is dan al zoeken naar het juiste smalle pad waar je je voeten kan neerzetten. Vandaag zijn op verschillende plekken de holle paden volledig bedekt met omgezaagde bomen en struiken. Er is op die plekken geen doorkomen aan. Het zoeken naar het meest geschikte pad is dan niet makkelijk.

Over de grens
Vandaag ga ik wederom de grens met Frankrijk over. Het is de laatste etappe van de Via Monastica. Vanaf morgen loop ik de Via Campaniensis die loopt tot Vezelay.

De aankomst van vandaag is in Rocroi. Onze vrienden Frank en Mariëtte komen bij mij op bezoek. Ik meld me bij het VVV en ontvang de code van de gemeentelijke herberg. Mooie locatie met een mooie inrichting. Mijn voeten ontspannen in een sodabadje en ik was mijn spullen.

In het gastenboek staan ook de namen en boodschap van Piet en Lieke van Puijenbroek. Zij zijn hier in 2016 geweest.

Na een gezellig etentje met Frank en Mariëtte zoek ik weer op tijd mijn bed op.

Dag 9: 26,2 kilometer.

Geschreven door Josderoij.op.pad