Ondernemerschap
Gisteren was ik als eerste bij de pelgrimsgîte gearriveerd en werd ik na haar aankomst door de uitbaadster wegwijs gemaakt in de gîte en kreeg ik de nodige uitleg over de werkwijze met het eten.

Het werd me al snel duidelijk dat dit een ander diner zou worden als de dag ervoor. 'Serve yourself' was hier het motto. De groenteschotel / -soep stond al te klaar te sudderen en was dus op etenstijd klaar. Verder was een en ander redelijk afgemeten, maar zeker niet in ruime zin voorradig. Het brood van de Carrefour dat klaar lag was ook bestemd voor het ontbijt van vanochtend. Niet al te royaal doen bij het diner dus.

Deze wijze van het runnen van een pelgrimsgîte is een hele andere dan we de dag ervoor bij 'Maison no 9' hadden meegemaakt. Wie er uiteindelijk als ondernemer het beste van af komt, laat zich raden.

Mok
Enkele dagen terug ontmoette ik Werner weer in Crozant. Omdat hij snurkt sliep hij aan de ene kant van de pelgrimsherberg en ik, met oordoppen, aan de andere kant. Hij vertelde gelezen te hebben, dat een Engelse vrouw overleden was omdat ze zo hard snurkte, dat een kamergenoot haar een aantal keren met een mok op haar hoofd had geslagen. Ze was aan deze verwondingen overleden.

Waarom zeg ik dit? Ik zeg dit, omdat ik het me na vannacht levendig kan voorstellen dat je als 'luisteraar' zo wanhopig bent dat je de snurker een tikje geeft. Ik was in de gîte voor het goedkoopste 'standaardpakket' gegaan. Het Franse echtpaar en mijn Duitse kamergenoot, die ook in deze gîte verbleven hadden gekozen voor het 'luxe pakket', waar ook een eigen kamer onderdeel van uitmaakt. De andere gast, een Franse vrouw had (helaas) ook het standaardpakket genomen.

Bij het toewijzen van de kamers zei ze al dat snurkt. Ik moet het haar nageven: ze liegt in ieder geval niet.

Ik heb vannacht geen oog dichtgedaan. Mijn oordoppen zijn helaas niet voldoende geluiddicht om met een hand en kussen er bovenop de snurkgeluiden tegen te houden.

Dat vrouwen konden zagen dat wist ik al, maar zo'n groot bos in één nacht? Waar gaat dat heen met ons milieu?

Vanochtend begreep ik aan de ontbijttafel, dat zowel het Franse echtpaar als zij vanavond ook op mijn overnachtingsplek verblijven. Oei...

Arm
Na het ontbijt vertrek ik als voorlaatste uit de gîte. De snurkster had blijkbaar wel goed geslapen en was al weg toen wij nog aan het ontbijt zaten. Het Franse echtpaar was kort voor mij vertrokken. Aan de rand van het dorp heb ik nog wat boodschappen bij de Carrefour gedaan. De komende dagen zal ik onderweg waarschijnlijk weinig winkels tegen komen. Het past allemaal in mijn rugzak.

Na het eerste stuk over de drukke doorgaande weg te hebben gelopen, word ik het bos ingestuurd. De eerste helling van vandaag is een feit. Er volgen er in de loop van de dag nog velen.

De omgeving hier is erg bosrijk. Wanneer je een vrij uitzicht hebt ziet dat er wel magnifiek uit. Hoge heuvels, diepe dalen en heel veel bomen.

Al snel na de eerste heuvel haal ik het Franse koppel in. Ze hebben me gisteren verteld vier kinderen te hebben, op één na allen veertigers. Ik schat het koppel daarom als eind zestigers. Hele lieve en rustige mensen.

In het eerste dorpje Marsac stappen bij een hotel, dat ook pelgrims opvangt, een koppel pelgrims naar buiten. Klaar om aan hun etappe te beginnen. Werner heeft hier ook overnacht, maar is waarschijnlijk al meer dan een uur geleden vertrokken.

De hoogteverschillen zijn groot deze etappe. Zoals ik al aangaf geeft dat mooie plaatjes.

Een groot deel van de etappe speelt zich echter tussen de bomen af. De makers van de GPS-track hebben zich er bij het registeren soms met een 'Jantje van Leiden' van afgemaakt. De track staat dan als rechte streep in mijn beeld. Wanneer de frequentie van de bordjes dan ook niet hoog is, loop je soms te zoeken. De bospaadjes zijn ook niet kaarsrecht en een aantal meter hoogteverschil is in deze omgeving niets. Denk ik het goede paadje te hebben loopt de GPS-track de andere kant op. Uiteindelijk ben ik op enig moment dan ook dwars door het bos naar het schijnbaar goede spoor gelopen. Maar schijn bedriegt soms...

Het weer werkt vandaag wel perfect mee. Het is fris door de stevige wind, maar de zon doet zijn werk. Al snel doe ik mijn vest uit, die al klam is van het zweet.

De omgeving wordt gekenschetst door veel bos. Daartussen liggen wat postzegels weiland. Deze worden echter maar heel mondjesmaat begraasd. Soms door een kudde koeien en af en toe door schapen. Er zijn bijna geen andere gewassen dan gras zichtbaar. In de dorpjes en gehuchten staan redelijk veel gebouwen leeg of op instorten.

Ik concludeer dat er qua werkgelegenheid weinig te vinden is en dat de leefbaarheid in deze omgeving onder druk staat. In een gehuchtje zie ik de kippen en katten van buiten naar binnen in huizen lopen, terwijl de gaten in de ramen en het dak vallen.

Uit het hoofd? Toch niet!
Gisteren was ik euforisch over hetgeen mij overkwam. De slechte nachtrust van vannacht en de wetenschap dat de snurkende vrouw ook vanavond aanwezig is, houdt me bezig. Toch geen twee nachten achter elkaar zeker?

Ik ben gedurende een deel van de etappe toch weer vooral aan het denken. Twee stapjes voorwaarts en weer eentje terug. Ik doe mijn best om net zo te genieten als gisteren. Ik slaag er slechts voor een klein deeltje in.

'De mens die lijdt het meest, door het lijden dat hij vreest.'

La Billanges
Ik arriveer als eerste op het overnachtingsadres. De gastvrouw / eigenaresse is nog volop bezig. De creativiteit straalt van haar af. En dat is zichtbaar in de gîte. Kleurrijk veel schilderijen en toch ook wel rommelig.

Ik gooi het er na de kennismaking maar meteen uit: ik wil niet met de snurkster op een kamer. Ze begrijpt het meteen en zet haar creatieve brein aan. Ze heeft gelukkig verschillende ruimten tot haar beschikking. Samen maken we een indeling waar waarschijnlijk iedereen tevreden mee is. Ik in ieder geval wel.

'De mens die lijdt ....' En vaak blijkt de praktijk heel anders te gaan. Jos, laat los!!

Dag 38: 28,4 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad