Appartement
Een heerlijk appartement hebben Frank, Mariëtte en Ilse uitgezocht. Ruime keuken, balkon, badkamer en twee ruime slaapkamers.

Er wordt een lekker menu bereid wat we met smaak verorberen.

Terwijl ik mijn blog van gisteren schrijf doen de anderen een spel.

Het wordt uiteindelijk later dan ik de afgelopen maanden gewend ben geweest. Ik zie het maar als een overgang naar de afkickperiode.

Sinds lange tijd 'slaap' ;) ik daarna weer samen met mijn vrouw in één bed.

Voorlaatste etappe
Het is nu echt aftellen.

https://youtu.be/9jK-NcRmVcw

Gisteren ben ik, dankzij de lichte rugzak, een stuk verder gewandeld dan ik gisterenochtend nog in mijn hoofd had. Mijn planning voor vandaag ziet er daarom ook net wat anders uit dan eerder bedacht.

Ik wandel vandaag om te beginnen de resterende zeven-en-een-halve kilometer naar de vuurtoren van Finisterre.
Omdat ik ook hier niet in de drukte wil aankomen, spreken we af mij vroeg op het eindpunt van gisteren af te zetten.
Ilse loopt vanochtend gezellig met me mee.

Wanneer we aankomen bij het 'eind van de wereld' is het heerlijk rustig. Ook vandaag slaag ik in mijn opzet.

Eind van de wereld?
Vroeger werd gedacht dat op dit punt de wereld ophield.

Voor de Romeinen was de landtong de 'Finis Terrae', het eind van de wereld. De naam Finisterre of Fisterra is hier van afgeleid.

Rituelen
Symbolisch staat bij de vuurtoren een betonnen wegwijzer met daarop 'Kilometer 000'. Verder kan ik niet zonder in de oceaan te vallen.

https://youtu.be/-OKB7wd7ems

Na de vuurtoren liggen de rotsen die omgeven worden door de Atlantische Oceaan.
Het aftellen tot de 'kilometer 0'-paal gaat snel, hoewel het de laatste kilometers weer wat omhoog gaat.

De gevoelens dat ik ook dit punt bereikt heb, komen nadrukkelijker opborrelen op het moment dat ik op de rotsen achter de vuurtoren sta met uitzicht op de oceaan. Mijn armen gaan triomfantelijk de lucht in.

Vanuit de overlevering uit de Middeleeuwse pelgrimsverslagen is het ritueel om een duik in zee te nemen, een kledingstuk te verbranden en naar de zonsondergang te kijken. Als je dat doet, zou je de volgende ochtend als 'nieuw mens' ontwaken.

Ik vind aan mezelf als 'oud mens' ook niets mis, dus houd ik mijn kleren gewoon aan.

'Ge wit nie wé ut allemoal gekost hé zeker!'

Van Ilse krijg ik op dit speciale moment en locatie op de rotsen een mooi persoonlijk kado van de kinderen en haar. Nu komt de emotionele ontlading echt goed los bij mij.

We nemen de tijd om hier samen van te genieten.

Routeplanning
Mijn gewijzigde plan van vandaag is om ook nog een deel van de etappe naar Muxia te lopen.

Voordat ik daaraan begin, willen we nog wat drinken in Finisterre zelf en wil ik bij het toeristenbureau de 'Finisterrana' ophalen, de oorkonde als bewijs dat je na Santiago ook nog naar Finisterre bent doorgelopen. Ook hier heb ik.de afgelopen dagen stempels voor verzameld als bewijs.

Wanneer ik terug naar het stadje wil lopen, zie ik de pelgrim met de dunne stok, Jean François, ook boven bij de vuurtoren staan. Deze keer zonder stok en zonder rugzak. Die staan nog beneden in Finisterre. Hij pikt deze nog op voordat hij met de bus naar Santiago gaat en morgen met het vliegtuig terug naar huis. We kletsen wat bij en wensen elkaar het beste.

Na de koffie en het ophalen van de Finisterrane ga ik op weg in de richting van Muxia.
Eindbestemming is het dorpje Lires, een kleine twintig kilometer voor Muxia, mijn eindbestemming van het avontuur.

Onderweg kom ik de nodige pelgrims tegen op weg naar Finisterre en zie ik enkele pelgrims die ook richting Muxia lopen.

Blije man
Onderweg gaat mijn telefoon. Een privénummer.

Het is een aanbieder van een totaalpakket voor telefonie en internet. Ze heeft een prachtig aanbod voor me!

Wanneer ik haar onderbreek en aangeef geen interesse te hebben, omdat ik tevreden ben met mijn huidige aanbieder, komt waarschijnlijk haar volgende volzin op haar scherm.

Ze had me graag blij gemaakt. Wanneer ik haar antwoord, dat ze spreekt met de meest blije man op de wereld, valt er een stilte. 'Euh... oké. Ik wens ik u nog een hele fijne dag.'

Blijheid geeft dus ook vrijheid.

Nog één etappe
Morgen is de laatste wandeletappe van mijn fantastisch avontuur. Het voelt heel onwerkelijk voor me.

Toch ga ik er nog met volle teugen van genieten. Na afloop wil ik in Muxia ook een oorkonde ophalen, de 'Muxiana'.

Ik heb dan ruim 2.600 wandelkilometers in de benen en begint over een paar dagen de lange weg terug naar huis.

https://youtu.be/QyidDpzrjbA

Dag 88: 25,9 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad