Netjes
De albergue waar ik afgelopen nacht heb geslapen was ontzettend netjes. Er waren aparte slaapzalen voor mannen en vrouwen en dat gold ook voor de doucheruimten.

Op de mannenkamer, waar ik sliep, stonden drie stapelbedden. Van drie andere mannen ken ik de nationaliteit: twee Duitsers en een Braziliaan. Een van de Duitsers was een fietspelgrim, de andere wandelt.

De albergue had, zoals ik gisteren aangaf, dinerservice, maar ik had in Zubiri inkopen gedaan. Ik heb daarom op tijd gegeten.

Zes uur
De wekker heb ik om zes uur gezet. Na een goede nachtrust kan ik dit keer blijven liggen tot de wekker heel zachtjes afgaat. De Braziliaan zit op dat moment al rechtop in zijn bed om eruit te gaan.

Mijn ontbijt maak ik daarna beneden in de keuken klaar en eet ik met smaak op. Ik maak ook meteen mijn lunch voor onderweg klaar. Er is al een flinke drukte van allerlei pelgrims die zich klaar maken om te vertrekken.

Ik ben uiteindelijk om kwart over zeven op pad.

Op naar Pamplona
Dacht ik gisteren dat het pad flink gesnoeid moest worden, vandaag heb ik wederom een aantal van deze paden. Grote voordeel ervan is wel, dat je niet over de drukke weg hoeft. Nadeel is dat je veel gebukt onder de op dat moment natte takken door moet.

Want het eerste deel van de etappe is nat. Niet van de regen die op dat moment valt, maar door de regen die gisteren en vannacht is gevallen. Flinke plassen op de grond en natte takken dus.

De eerste kilometers volgen de dorpjes en gehuchtjes snel op. Regen blijft gelukkig achterwege en de zon laat zich al snel zien. De lucht kleurt blauwer en de wolken krijgen hun mooie vormen weer terug.

In Trinidad de Arre bezoek ik mijn eerste kerkje (in dit geval basiliek(je)) van vandaag. Er volgen er vandaag nog meerdere.

Bim bam
Ik maak een uitstapje naar het gehuchtje Zabaldika. Naast de albergue daar staat op de berg een kerkje waar ik een kijkje neem. Ik word welkom geheten door een aardige vrouw. Ze geeft me een uitleg op papier in het Nederlands en een kort verhaal over de Camino.

Als ik mijn rugzak afdoe, mag ik ook via het smalle wenteltrapje naar boven om daar de klok te luiden en te genieten van de akoestiek. Natuurlijk doe ik dat.

Boven lees ik het verhaal over de Camino. Het gaat als volgt:
' El Camino
De reis maakt u een Pelgrim. De weg naar Santiago is niet slechts een pad dat bewandeld moet worden om ergens te komen. Ook is het geen test die tot een beloning zal leiden.

De Camino de Santiago is een gelijkenis en een werkelijkheid in één omdat het pad bewandeld wordt binnen en buiten de benodigde tijd om iedere fase te lopen, en in de rest van het leven als u de Camino toestaat om deel van u te worden, u te veranderen en een pelgrim van u te maken. De Camino maakt u simpeler, want hoe lichter de bepakking hoe minder spanning de rug hoeft te verdragen en hoe meer u zult ervaren hoe weinig u nodig heeft om te leven.

De Camino maakt u broers en zussen. Wat u ook heeft, u zult bereid moeten zijn om te delen want zelfs als u alleen begonnen bent zult u metgezellen tegen komen. De Camino brengt broederschap, broederschap die de ander verwelkomt, geïnteresseerd is is in het verloop van de tocht van de ander, praat en deelt met de ander.

De Camino eist zijn tol van u. U moet opstaan voor de zon opkomt ondanks vermoeidheid of blaren. U moet lopen in de duisternis van de nacht nog voor het morgenlicht opkomt. U moet net genoeg rusten om te kunnen blijven lopen.

De Camino roept u op om te aanschouwen, verbaasd te zijn, welkom te heten, te verinnerlijken, te stoppen, stil te zijn, te luisteren, te bewonderen, te zegenen, ... de natuur, uw metgezellen op deze reis, uzelf en God.'

De combinatie van het nagalmen van de klok en dit verhaal maakt dit een heel bijzonder moment.

Op mijn gemak daal ik de smalle wenteltrap weer af. De aardige mevrouw zit te wachten en we raken aan de praat over mijn tocht.
Ik merk bij mezelf hoe trots ik ben op het feit deze tocht vanuit thuis te lopen. Ik wil het aan iedereen vertellen.

Ik vervolg mijn weg over de smalle paadjes door de bergen met uitzichten op het dal.

Pamplona
Op enig moment doemen de eerste prachtige gebouwen van de oude stad op. Helaas heb je nergens een mooi totaalbeeld door de bebouwing en de hoge schuttingen die het zicht belemmeren.

Ik kan met een gerust hart door de stad van de 'stierenrennen' lopen. De zogenaamde 'Sanfermines' zijn namelijk ieder jaar van 6 tot 14 juli. In die periode worden de stieren iedere dag om 8 uur door een aantal straten gejaagd. Wanneer ik die periode gewandeld had, had het traject van de stieren mijn Camino-traject wel gekruist.

Pamplona is een mooie oude en levendige stad. De kathedraal is er een met pracht en praal. Ontzettend veel goud binnen. Ik heb naast de kathedraal ook het klooster en het daaraan gekoppelde museum bezocht. Een culturele ochtend. Ik bezocht nog een andere kerk en ook dat was een plaatje om te zien.

Na mijn lunch ben ik weer verder op pad gegaan. Ik merk aan mijn voeten dat het slenteren in de stad vermoeiender is dan het lekker doorstappen.

Kunstwerk
Ik was kort na de middag Pamplona weer uit. Al snel heb ik mijn ritme weer te pakken. Heerlijk over de helling van bergen met mooie uitzichten. Het is mijn bedoeling de etappe van vandaag tot Zariquiegui te lopen.

Omdat ik daar al erg vroeg aankom, besluit ik nog 5 kilometer door te lopen.

Ik moet in die vijf kilometer nog wel de Alto del Perdón over, dus wederom flink klimmen.

Op de Alto del Perdón staat een bekend pelgrimsmonument, waarin een groep pelgrims in staal is uitgebeeld. Voor mij is dat een van de onderdelen die tot de verbeelding spreken op mijn pelgrimstocht.

Wat mij ook eerder is opgevallen, is de beperkte hoeveelheid sopraanvogels die zich hier bevindt. Hoe hoger ik klim, hoe minder vogels die hoogte blijken aan te kunnen met hun zangkeeltjes.

Vanaf de top van de Alto de Perdón naar het volgende dorpje Uterga is het een steile afdaling over keien, grind en rots. Omdat het vandaag hier niet geregend heeft en de ondergrond dus droog is, ga ik sneller naar beneden dan gisteren.

Vlak voor het dorpje staan in de gele graanvelden knalrode klaprozen. Een mooi kleurrijk beeld.

Er zijn in Uterga twee albergues, die recht tegenover elkaar zitten. Ik kies voor de albergue waar keukenfaciliteiten aanwezig zijn.

Wanneer ik daar binnen loop, begint net het Viva la Vida van Coldplay. Een prachtig nummer, wat we ook met de fanfare op de Night of the Z@Z@ hebben gespeeld en waarop ik voor het trouwen van Frank en Mariëtte een eigen tekst heb geschreven. Een nummer met mooie herinneringen dus.

https://youtu.be/dvgZkm1xWPE

Wanneer ik aan het inchecken ben zie ik Marguarite lopen, die hier vandaag ook is gearriveerd. We kletsen gezellig bij.

Morgen belooft een mooie dag te worden. Ik heb er in ieder geval weer zin in.

Dag 61: 34,1 kilometer

Geschreven door Josderoij.op.pad